Αμάξι μέχρι Μετρό λοιπόν και μετρό μέχρι Σύνταγμα. Δεν θα κάτσω να περιγράψω ολόκληρη την εμπειρία μου. Είναι δικιά μου. Δε θέλω να τη μοιραστώ. Ακόμα και να το κάνω δεν πρόκειται κανείς να καταλάβει τα συναισθήματα που είχα εκείνες τις στιγμές. Εξουθενωμένος, άυπνος, φορτωμένος με μηχανές. Αναζήτηση φωτογραφιών. Κάποιες από τα αποτελέσματα των συγκρούσεων της 28/6. Σπασμένες βιτρίνες. Σημάδια από μολότοφ στο δρόμο. Πρόσωπα με Mallox, μάσκες και γυαλιά. Έπειτα ανέβηκα στην Βασιλίσσης Σοφίας. Μερικές φωτογραφίες από τον κόσμο. Ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι. Προχωράω προς τη γωνία με Πανεπιστημίου. Ένα καφάο του ΟΤΕ μπροστά μου. Ανεβαίνω πάνω για καλύτερη οπτική. Από κάτω μου φωτογράφοι επαγγελματίες. Κορόιδα. Έχω καλύτερη θέση από σας...
Μετά την πρώτη δόση δακρυγόνων |
Ρητορικό ερώτημα. Μα την αδρεναλίνη να πιάνει κόκκινο, αλλάζω φιλμ και ξανά Πανεπιστημίου...Μόλις καθάρισε λίγο η ατμόσφαιρα πάλι στην πλατεία.
4 φορές το έκανα αυτό. Στην τρίτη φορά τελείωσα το δεύτερο φιλμ. Και τότε έφαγα το δακρυγόνο στα πόδια. Ωραία εμπειρία. Ειδικά χωρίς μάσκα και γυαλιά! ΤΡΕΛΗ ΜΑΣΤΟΥΡΑ!!! Τέταρτη φορά τελείωσα το φιλμ στην Pentax Z-10. Μέχρι τότε τράβαγα με την ME Super με τον 200mm τηλεφακό. (Μεγάλη εφεύρεση το ζουμ..) Την πέμπτη και τελευταία έβγαλα την πιστή μου Zenit με τον 150mm τηλεφακό και τελείωσα και εκείνο το φιλμ.
Απολογισμός? Ένας σχεδόν σίγουρος καρκίνος του πνεύμονα. Πρησμένο δεξί γόνατο. Τελικά πηδώντας από το καφάο όντως το χτύπησα. Απλά λόγω αδρεναλίνης το πήρα χαμπάρι αφού τελείωσε το νταβαντούρι. 2,5 ώρες μετά...Απίστευτος πονοκέφαλος. Κλεισμένος λαιμός. Πρησμένα μάτια. Και μόλις πέρασε η επίδραση της αδρεναλίνης...ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ!!!
Και ακόμα δε μπορώ να κοιμηθώ...Άλλο ξεκίνησα να γράφω, άλλα έγραψα. Γαμώ τη μαστούρα μου λέμε!!!