Είδωλο..

Τελικά το δύσκολο κομμάτι δεν είναι να αποδεχτείς ότι έχεις πρόβλημα.
Να το παραδεχτείς σε άλλους.
Ναι μεν είναι δύσκολο, αλλά ότι ακολουθεί είναι Ηράκλειος άθλος...
Το δύσκολο είναι να κάνεις το επόμενο βήμα.
Να ξαναρχίσεις από την αρχή.

Όλοι έχουμε πληγωθεί κάποια στιγμή.
Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο.
Κάποιοι από εμάς όμως, λίγοι "εκλεκτοί", έχουμε πονέσει πραγματικά.
Έχουμε νιώσει τις καρδιές μας να ραγίζουν.
Αισθανθήκαμε την απελπισία να μας κυριεύει.
Περάσαμε ατελείωτες νύχτες με μια σκέψη.
Αν υπάρχει νόημα...
Λογικά υπάρχει. Προσωπικά δεν το έχω βρεί ακόμα.
Εύχομαι να ήμουν σε θέση να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να πω ότι τελείωσε κι αυτό.
Προχωράμε ακάθεκτοι προς έναν σκοπό. Τώρα θα κυνηγήσουμε αυτό το στόχο.
Ακόμα παλεύω να βρω έναν στόχο. Κάτι να με γεμίζει.
Κάτι που θα με κάνει να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι το πρωί.

Έχει αρχίσει η άνοιξη έξω. Ο ήλιος λάμπει όλο και πιο πολύ. Η φύση αναγεννιέται.
Καινούρια αρχή παντού τριγύρω. Μέσα μου όμως ακόμα χειμώνας.
Ίσως ο πιο βαρύς χειμώνας της καρδιάς μου.
Ατέρμονη πάλη μαίνεται.
Μια μάχη χωρίς νικητή και ηττημένο.
Πολεμάω τον εαυτό μου...Και χάνω...
Αδυνατώ να δω διέξοδο.
Ίσως ο πόνος μου έχει πάρει την όραση.
Παντού σκοτάδι.
Και μέσα στο σκοτάδι μόνο πόνος. Θλίψη. Απελπισία. Προδοσία.
Μπορεί εσύ να με πρόδωσες, όμως τώρα προδίδω εγώ τον εαυτό μου.
Και αυτό είναι θανάσιμο αμάρτημα.

Εγώ πρέπει να είμαι πάνω από όλα.
Ο εαυτός μου.
Το οφείλω στο είδωλο στον καθρέφτη.
Πρέπει να χαμογελάσει πάλι.
Του έκλεψες το χαμόγελο.
Του το στέρησες...
Αλλά είναι δυνατός.
Πρέπει να είναι δυνατός.
Αλλιώς ποιό το νόημα?
Ξέρω πως πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου.
Το δύσκολο όμως είναι να τα βρω.
Αυτό είναι το επόμενο βήμα μου.
Ο Ηράκλειος άθλος μου.
Πρέπει να βρω κομμάτια να μαζέψω.

Κάποιος μου είπε ότι πρέπει να βρίσκω πάντα το καλό μέσα σε κάθε κακό...
Πολύ δύσκολο όταν δε μπορείς να δεις τίποτα.
Κι όμως.
Μια ακτίνα φωτός αρχίζει να διαπερνά το σκοτάδι...
Μπορεί να με έκανες κομμάτια...
Να με σκόρπισες στους σκουπιδότοπους του Άδη.
Όμως θα βρω τα κομμάτια μου.
Σίγουρα όχι όλα. Ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου σου ανήκει πια...
Το κρατάς μέσα σου. Και δε μπορώ να το πάρω πίσω. Ίσως να μη θέλω.
Δεν ξέρω.
Όμως όσα κομμάτια καταφέρω να βρω, έχω την δυνατότητα να τα συναρμολογήσω όπως θέλω...
Μπορώ να ανακαλύψω τον εαυτό μου.
Μπορώ να φτιάξω το είδωλο στον καθρέφτη όπως θέλω.
Να αλλάξω ότι θέλω.
Κάποια κομμάτια δεν αλλάζουνε.
Τα απομεινάρια της καρδιάς μου ακόμα θα λαχταράνε να αγαπήσουν...
Μέχρι να έρθει η επόμενη, για να πάρει και εκείνη ένα κομμάτι.
Εώς ότου δεν υπάρχει πια τίποτα να πάρουνε.
Εώς ότου δεν υπάρχουν πια κομμάτια να βρω...

Ο άθλος μου είναι να αναδυθώ ξαναγεννημένος.
Διαφορετικός, αλλά ακόμα ο ίδιος.
Δε μετανιώνω που σε αγάπησα.
Αλλά δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος.
Μη γυρίσεις πίσω...
Δε θα με αναγνωρίσεις...
Πάντα το ήξερα ότι θα με σκότωνες.
Και όπως πάντα...είχα δίκιο.

Το τραγούδι της ημέρας...

Ξανά...

Ω ναι...
Ξανά εδώ.
Περίεργο πράγμα ο έρωτας να σου στερεί την έμπνευση.
Ακόμα πιο περίεργο να έχεις έμπνευση μόνο όταν πονάς.
Άτιμα παιχνίδια της μοίρας μήπως?
Τραγική ειρωνεία?
Ή μήπως κάποια ανώτερη δύναμη παίζει με τη ζωή μου?
Μήπως είμαι καταδικασμένος να πονάω για να γράφω?
Γιατί όμως...Ποιό το νόημα?

Μου είχε πει στις αρχές πόσο της άρεσε κάτι που είχα γράψει παλιότερα...
Πως ευχόταν να το είχα γράψει για αυτήν.
Τώρα όμως που γράφω για αυτή, δε θα τα διαβάσει...
Τι ειρωνικό!