Ονειρεύτηκα...

Ότι είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι σε μια κατάσταση νιρβάνας.
Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω αν είμαι ξύπνιος ή παραδωμένος στα χέρια του Μορφέα.
Δύσκολο. Οι αισθήσεις μου υπολειτουργούν, τα μάτια μου στέλνουν μπερδεμένα σήματα.
Κείμαι εκεί, χωρίς έλεγχο των κινήσεών μου. Οι πράξεις μου δεν ορίζονται απο εμένα. Σα να κυριαρζεί το υποσυνείδητο. Σηκώνω το τηλέφωνο και τα δάχτυλά μου σχηματίζουν ένα νούμερο. Δεν ξέρω τι ώρα είναι. Μπορεί να είναι άγρια χαράματα, απόγευμα ή πολύ αργά το βράδυ για να υπάρχει κάποιο φως έξω παρά το φεγγάρι μέσα απ' τα σύννεφα. Το ακουστικό στο αυτί μου, σαν ένα ξένο σώμα επάνω μου. Αλλά ταυτόχρονα μια προέκταση του εαυτού μου. Το πιο φυσικό πράγμα εκείνη τη στιγμή ήταν να έχω το ακουστικό στο αυτί μου.
Καλεί. Σιγά μην απαντήσει κάποιος. Λάθος νούμερο θα έχω πάρει. Και ξαφνικά μια απάντηση.
"Παρακαλώ?" Φωνή αγγέλου μέσα στη ζάλη μου. Είμαι έκπληκτος. Δεν περίμενα να το σηκώσεις. Δεν έπρεπε να το σηκώσεις. Δεν έπρεπε να πάρω. Ξαφνικά το μυαλό μου υπερλειτουργεί σα να δέχτηκε ηλεκτροσόκ. Κι όμως καμία κουβέντα δε βγαίνει από τα χείλη μου. Δε χρειάζεται...
"Ξέρω ότι είσαι εσύ. Γιατί δε με παίρνεις τηλέφωνο? Δε μιλάμε αρκετά..."
Εγώ προσπαθώ να χαμηλώσω την τηλεόραση η οποία παραδόξως ακούγεται απίστευτα δυνατά! Πριν 2 δευτερόλεπτα τίποτα. Απόλυτη ησυχία. Μόνο η φωνή του αγγέλου.
"Δε θέλω να σε ενοχλώ...Ξέρω ότι δε θέλεις να μου μιλάς..."
Εκείνη χαμογέλασε. Δε χρειάστηκε να το δω. Το ήξερα. Το αισθανόμουν σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Κάθε τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής μου έβλεπε αυτό το χαμόγελο. Ζεστό και συγκαταβατικό. Υπέροχο.
"Χαζούλη μου...Αφού ξέρεις ότι σε έχω ανάγκη..."

Το τραγούδι της ημέρας...

Ανησυχώ...

Αρχίζει να μου αρέσει ο Μάλαμας. Ο Σωκράτης. Μη φανταστείτε τίποτα πονηρό σεξουαλικού περιεχομένου. Δεν ξέρω καν με τι μοιάζει. Τελευταία όμως άκουσα κανα δυό τραγούδια του και ομολογώ πως με επηρρέασαν...
Μπορεί να φταίει και η ψυχολογική μου κατάσταση. Ίσως να φταίει ο πούστης που τράκαρε το αυτοκίνητό μου ενώ το είχα παρκαρισμένο και έφυγε χωρίς να αφήσει τα στοιχεία του. Ή ακόμα και το γεγονός ότι συνεχίζω να βασανίζω τον εαυτό μου για ακόμα ένα μήνα.
Το μυαλό μου είναι χαμένο. Αναρωτιέμαι που είμαι, τι κάνω, ποιός είμαι, ποιός πρέπει να είμαι, ποιός θέλω να είμαι. Και μετά αρχίζω να σε σκέφτομαι. Και οι ερωτήσεις αλλάζουν σε που είσαι, τι κάνεις, με ποιόν, γιατί δεν είσαι εδώ, τι σου έκανα και άλλα τέτοια ρητορικά ερωτήματα. Ρητορικά όχι από την άποψη ότι δεν περιμένω απάντηση. Δεν υπάρχει τίποτα που να επιθυμώ περισσότερο από μία απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Κυρίως στο "Γιατί?"....Ρητορικά από την άποψη ότι δε νομίζω ότι θα πάρω ποτέ τις απαντήσεις μου.
Γιατί καταλήξαμε σ' αυτό το σημείο? Τι μεσολάβησε? Τι μπορεί να σε άλλαξε τόσο πολύ μέσα σε μια βδομάδα? Τι έγιναν οι υποσχέσεις? Τα όνειρα? Τα σχέδια? Θυμάσαι? Το ξέρω ότι θυμάσαι...Το ξέρω ότι το σκέφτεσαι. Μπορεί αμυδρά. Ίσως κάθε μέρα όλο και λιγότερο. Αλλά που και που κάποιες αναμνήσεις περνούν από το μυαλό σου. Ίσως να σου φέρνουν νοσταλγία. Μια γλυκιά ελπίδα ότι θα ξαναγυρίσουν. Στιγμιαία βέβαια γιατί μετά τις διώχνεις κακήν κακώς από το μυαλό σου λες και είναι δηλητήριο που ρουφάς από μια πληγή. Ανέκαθεν ήξερα τι σκεφτόσουν. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν χάρισμα ή κατάρα. Γιατί σε τρόμαζε. Το ήξερα. Το καταλάβαινα και το αισθανόμουν. Φοβόσουν ότι δε μπορούσες να μου κρύψεις τίποτα. Ίσως για αυτό το λόγο ποτέ δε μου εξήγησες. Ένα τηλεφώνημα ήταν η λύση σου. Απόσταση. Δε θα μπορούσες να μου τα πεις από κοντά. Γιατί θα έλεγες ψέματα. Και δε μπορούσες να μου το κάνεις αυτό. Σε κοίταζα στα μάτια και έβλεπα μέσα στη ψυχή σου. Μπορούσα να δω την αλήθεια. Και το αισθανόσουν αυτό. Ένιωθες απογυμνωμένη, μόνη, δίχως μέρος να κρυφτείς. Και αυτό σε τρόμαζε...
Ίσως βέβαια να σε τρόμαζε περισσότερο το ότι καταλάβαινα πως αισθάνεσαι...Κάθε φορά που δε μπορούσες να το εκφράσεις με λόγια στο έλεγα εγώ. Χωρίς να πεις κουβέντα. Σε κοίταζα και καταλάβαινα...Δεν ξέρω. Κανένας δε σε είχε καταλάβει ποτέ πριν? Ο πρώτος ήμουν? Θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Όταν ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια. Το γεγονός ότι ήμουν καταδικασμένος. Ότι ήμουν δικός σου. Θυμάσαι? Δε μου άφησες επιλογή. Σε φίλησα. Και όλα άλλαξαν. Τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Η ζωή μου ολόκληρη. Ο χρόνος σταμάτησε και κάποιο τεράστιο κοσμικό γεγονός έλαβε χώρα στην καρδιά μου. Στο μυαλό μου. Εκτός τόπου και χρόνου. Από τότε σε κοίταζα πάντα στα μάτια. Κάθε φορά που σε κοίταζα ήταν λες και σε έβλεπα για πρώτη φορά. Ήταν σαν να ξαναζούσα τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Κάθε φορά όσο και την πρώτη. Και περισσότερο τολμώ να πω. Στα μάτια σου έβλεπα αστέρια να γεννιούνται. Να λάμπουν το φως τους στο σύμπαν. Δισεκατομμύρια έτη καθαρού φωτός σε μια στιγμή. Σε μια ματιά. Και μετά έβλεπα τα αστέρια αυτά να πεθαίνουν. Με μια τεράστια έκρηξη που φώτιζε μέχρι και τον πιο μακρινό γαλαξία. Λουσμένα στο φως. Και γινόμουν μάρτυρας της γέννησης καινούριων άστρων από τα κατάλοιπά τους...Ήσουν το άστρο μου. Το σύμπαν μου ολόκληρο. Και το έβλεπες κάθε φορά που σε κοιτούσα στα μάτια. Και σε τρόμαζε...
Θέλω το σύμπαν μου πίσω...

Το τραγούδι της ημέρας...

Η σοκολάτα καλύτερη από το σεξ??? Σιγά ρε αρχιμπακούρηδες!

1. Μπορείς να την αποκτήσεις κάθε στιγμή.
Και το σεξ το ίδιο! Με 30 ευρώ έχεις ότι θέλεις! ΚΑΙ ποικιλία!!!
2. Η πρόταση...«Αν μες αγαπάς, τότε θα το καταπιείς» αποκτά πραγματική σημασία με την σοκολάτα.
Αυτό ΔΕΝ παίζει! Δεν έχει σημασία αν με αγαπάς!!! Θα το καταπιείς και θα σ' αρέσει κιόλας!!!
3. Η σοκολάτα ικανοποιεί ακόμη…και όταν έχει μαλακώσει.
Ας σε βάλω κάτω με τη γλώσσα μου και θα σου πω εγώ για ικανοποίηση...
4. Μπορείς πραγματικά να την πιπιλάς με ασφάλεια όσο οδηγείς.
Και όσο οδηγώ εγώ μπορείς να τον πιπιλάς με ασφάλεια!!! (Όποιος δεν το έχει δοκιμάσει χάνει)
5. Μπορείς να την κάνεις να διαρκέσει, όσο εσύ επιθυμείς.
Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξει γυναίκα περισσότερο από μένα...Θα εξαντληθείς πολύ πριν εμένα.
6. Μπορείς να φας σοκολάτα ακόμη και μπροστά στην μητέρα σου.
Και ποιός σου είπε ότι θα μας χάλαγε το σεξ με σένα και τη μητέρα σου??? (Κάτι ξέρουνε που με φωνάζουνε Παπακαλιάτη!)
7. Αν δαγκώσεις την γωνία της πολύ δυνατά, η σοκολάτα δεν θα έχει πρόβλημα.
Ο πόνος είναι ηδονή.
8. Δύο άνθρωποι του ιδίου φύλου μπορούν να φάνε μαζί την σοκολάτα τους χωρίς να κινδυνεύουν να τους κολλήσουν παράξενα επίθετα.
Δηλαδή το Λεσβία ή το Gay είναι παράξενο επίθετο? Τι ρατσιστές που είστε...
9. Η λέξη «δέσμευση» δεν τρομάζει καθόλου την σοκολάτα.
Ούτε η λέξη "σοκολάτα" τρομάζει τη δέσμευση!
10. Μπορείς να την αφήσεις πάνω στο γραφείο σου ή στον πάγκο εργασίας σου χωρίς να ανησυχήσουν οι συνάδελφοί σου.
Αυτό τώρα ΠΟΥ κολλάει? Σοβαρά τώρα! Δηλαδή οι συνάδελφοί μου θα ανησυχήσουν αν μάθουν ότι κάνω σεξ? Είστε σοβαροί ή γράφετε ότι μαλακία σας κατέβει στο κεφάλι?
11. Μπορείς να ζητήσεις από κάποιον ξένο λίγη σοκολάτα χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να σε χαστουκίσει.
Προφανώς δεν έχετε ακουστά τα one night stands...Και εγώ θα σε χαστούκιζα αν μου ζήταγες τη σοκολάτα μου. Ενώ αν μου ζήταγες σεξ θα είχες λιγότερες πιθανότητες να φας ανάστροφη.
12. Δεν μπαίνουν τρίχες στο στόμα σου με την σοκολάτα.
Και πάλι άκυρο. Μια χαρά ξυρισμένοι και περιποιημένοι ήμαστε! Φάτην εσύ και αν σου μπει τρίχα στο στόμα θα σε αποζημιώσω.
13. Με την σοκολάτα, δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνεσαι.
Ούτε με μένα! Στο σεξ συνήθως οι ανοργασμικιές έχουν ανάγκη να υποκριθούν.
14. Η σοκολάτα δεν σε αφήνει έγκυο.
Υπάρχει μια νέα επαναστατική εφεύρεση που λέγεται προφυλακτικό!!! ΟΥΑΟΥ ΛΕΜΕ!!!ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ! Και κάτι έχω ακούσει για κάτι χαπάκια που λέγονται αντισυλληπτικά! Βρε που έχει φτάσει η επιστήμη...
15. Μπορείς να την απολαύσεις όλες τις μέρες του μήνα.
Τι κι αν έχεις περίοδο? Έχεις κι άλλη δίοδο...
16. Η καλή σοκολάτα είναι εύκολο να βρεθεί.
ΝΟΜΙΖΕΙΣ!!! Για πραγματικά καλή σοκολάτα πρέπει να πας μέχρι την Ελβετία! Ενώ για ένα καλό πήδημα πηγαίνεις μέχρι ένα μπαρ.
17. Μπορείς να έχεις όσα είδη σοκολάτας μπορείς να αντέξεις.
Και από σεξ το ίδιο! Κανονικό, παρά φύσην, στοματικό, σε δημόσιο χώρο, στα όρθια, βιτσιόζικο, βίαιο, με μαύρους, με άσπρους, με το ίδιο φύλλο, μόνος σου(!!! γιατί ως γνωστόν αν πετύχει η μαλακία τύφλα νά 'χει το γαμήσι) και η λίστα είναι ατέλειωτη...
18. Δεν είσαι ποτέ πολύ νέος ή πολύ γέρος για μια σοκολάτα.
Ο έρως χρόνια δεν κοιτά. Στην τελική υπάρχει και το Viagra. Και εμένα όταν ήμουν μικρός δε με αφήνανε να φάω σοκολάτα γιατί θα μου χαλάγανε τα δόντια!!! Ενώ με το σεξ δεν έχει χαλάσει τίποτα μέχρι στιγμής...
19. Οταν την απολαμβάνεις, δεν φοβάσαι μην ξυπνήσουν οι γείτονες.
Και να ξυπνήσουν το πιο πιθανό είναι να ζηλέψουν...
20. Με την σοκολάτα, το μέγεθος δεν έχει σημασία.
Παπάρια!!! Όταν την πάρεις μικρή και τελειώσει πάντα εύχεσαι να είχες κι άλλη!

Και για να συνεχίσω...
21. Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑΣ ανθρωπος που ανάμεσα σε ένα καλό κρεβάτι και μια καλή σοκολάτα θα προτιμήσει το δεύτερο.
22. Αν προσπαθήσεις να φας μια πλαστική σοκολάτα θα είσαι το λιγότερο ηλίθια. Ενώ με έναν πλαστικό δονητή θα έχεις ατέλειωτες νύχτες αχαλίνωτου σεξ.
23. Η πιο συνηθισμένη ευχή στον πλανήτη είναι το Άι γαμήσου. Κοινώς πήγαινε να κάνεις σεξ. Δεν άκουσα ποτέ κανέναν να λέει πήγαινε φάε μια σοκολάτα.
24. Αν δεν έχεις σοκολάτα τι κάνεις? Τίποτα. Ενώ αν δεν έχεις σύντροφο έχεις μια χούφτα ή κανα δυό δάχτυλα (όπως τη βρίσκει ο καθένας).
25. Για να γράφεις κάτι σαν και αυτό πρέπι να έχεις ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΤΑΤΗ αποχή από το σεξ...Αυτό μπορεί να εξηγηθεί πιθανότατα από τις πολλές σοκολάτες που τρως! Όπως έλεγε και η αδερφή της Ρέιτσελ στα φιλαράκια "A moment on the lips, forever on the hips!!!"

Adios. Βρείτε κανα γκόμενο να στανιάρετε και κόψτε τις σοκολάτες.

Θέλω...

Θέλω να βρέξει.
Μια καταιγίδα.
Με αστραπές.
Το βροντερό μπάσο που ακολουθεί τον κεραυνό...
Όσες φορές και αν το ζήσω πάντα με συγκλονίζει...
Ενώ έχω δει την αστραπή.
Ενώ ξέρω ότι ακολουθεί σύντομα.
Πάντα με πιάνει απροετοίμαστο...
Κι όμως αυτό το μπάσο.
Αυτή η δόνηση που διατρέχει ολόκληρο το κορμί μου είναι σαν ένα σύντομο διάλλειμα στην ηρεμία που μου φέρνει μια καταιγίδα...
Κλεισμένος στο δωμάτιό μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο στο σκοτάδι.
Και ξαφνικά φως. Σύντομο. Διαπεραστικό. Σαν μια ανάμνηση.
Και αναμονή. Επίσης σύντομη. Το βουητό.
Νιώθεις μέσα σου τη δύναμη. Δέος...
Αισθάνεσαι τόσο μικρός. Ασήμαντος.
Κι όμως ταυτόχρονα ήρεμος. Ασφαλής.
Το μυαλό μου είναι εκεί έξω.
Με τις σταγόνες. Με το σύννεφο. Με τις αστραπές και το μπουμπουνητό...
Εγώ είμαι η σταγόνα. Το σύννεφο. Το μπουμπουνητό.
Η δύναμη. Η ηρεμία.
Δύο αντίθετα συνυπάρχουν με τόση αρμονία.
Εγώ είμαι.
Ακούω τις σταγόνες να χτυπάνε τα κεραμίδια...
Σε υπνωτίζουν.
Ηρεμία. Χαλάρωση.
Κουκουλωμένος με μια κουβέρτα.
Καθισμένος στην αγαπημένη μου πολυθρόνα.
Κοιτάζοντας έξω στο σκοτάδι...
Και ξαφνικά φως!
Άλλη μια ανάμνηση...

Για το τραγούδι της στιγμής...
Όχι της ημέρας.
Ανοίξτε τα δύο επόμενα links μαζί...
Δε χρειάζεται να τα παρακολουθήσετε...
Απλά έχετέ τα ανοιχτά ταυτόχρονα.
Θα καταλάβετε...
Link #1    Link #2

Το ξέρεις?

Σκέψου το λίγο...

Το τραγούδι της ημέρας...

Κενό

Τίποτα σήμερα.
Απάλευτο.
Γαμώ τις Δευτέρες.

Απλά ένα τραγούδι.
Το τραγούδι της ημέρας...

Ρε δε γαμιέσαι λέω εγώ...

Μπας και ξελαμπικάρεις λίγο!

Πάει καιρός

Πάει καιρός που έγραψα εδώ...

Δείτε αυτό το γαμάτο βιντεάκι!

Καιρό είχα να γελάσω έτσι!

Το τραγούδι της ημέρας... Είλωτας έχω καταντήσει!

Ταρίφες

Μόλις μου πέρασε από το μυαλό (ναι, αυτό το αποννενοημένο του τίτλου!)
να γράψω για τους ταρίφες.
Την κίτρινη φυλή.
Τα κοπρόσκυλα.
Τους λεχρίτες που δε σέβονται τίποτα για μια κούρσα. (συνήθως διπλή ή τριπλέ)
Τους πουτάνας γιους που αν και επαγγελματίες μόνο επαγγελματιθκά δε συμπεριφέρονται.
Και όχι απλά προς τους πελάτες τους.
Αλλά κυρίως προς τους υπόλοιπους χρήστες των δρόμων.
Είτε είναι αυτοί οδηγοί, αναβάτες ή ακόμα και πεζοί.
Αρχικά ήθελα να απαριθμήσω όλα τα επίθετα/ ρήματα/ μετοχές που έχω αποκαλέσει κατά καιρούς τους εκπροσώπους της κίτρινης φυλής που κατά καιρούς έχω πετύχει.
Αλλά μετά σκέφτηκα (ΝΑΙ, σκέφτομαι!!) ότι είναι τόσες πολλές που δε θα την παλέψω να τελειώσω το post, και μάλλον θα αναγκαστώ να φτιάξω και Part 2, και τρία και βάλε λέμε!

Ξέχασα να αναφέρω ότι ακούω TUS στον ΕσυΣωλήνα. Ω, ναι! Εγώ ο μεταλλάς ακούω TUS.
Αν όμως προσέξετε προσεκτικά και με τη δέουσα προσοχή τους στίχους των "ασμάτων" του εν λόγω καλλιτέχνη,
...θα παρατηρήσετε μια ενδελεχή και αγνή αγάπη προς το γυναικείο φύλο.
Πάρτε για παράδειγμα το τραγούδι "Πουτάνα".
Η αγάπη του για το αδύναμο φύλο είναι εμφανής από τον πρώτο στίχο!
Παροτρύνει τις απανταχού γυναίκες να στραφούν προς τη δουλειά.
Να γίνουν επαγγελματίες! Να μορφωθούν για να επιτελέσουν ένα λειτούργημα.
Στο άσμα του "Σε κεράτωσα" δείχνει στις γυναίκες ανά την υφήλιο την ειλικρίνειά του!
Όπως πρέπει να είμαστε όλοι οι άντρες! (Εδώ γελάτε μάγκες)
Εξαιρούνται οι gayδες βέβαια.
Και μετά ακούω το "Τσόλι".
Εδώ μπορώ να πω ότι δείχνει την μη ηθελημένη λύπη που βγάζει ένας χωρισμός.
Έκδηλη είναι η αγωνία του καλλιτέχνη να αποδείξει την ευαισθησία των ανδρών.
Και εμείς πονάμε τσόλια, εεεεεε. (ουπς σόρρυ) κυρίες μου!!
Θα μπορούσα να αναλύσω ολόκληρη τη δισκογραφία του υπερμέγιστου εκφραστή της ανδρικής αγάπης προς το γυναικείο φύλο.

Πάει και το δεύτερο.
Αφού με χαλάει, τι το πίνω το <@#$%^*>μένο???

Άντε τσίου...

Α! Το τραγούδι της ημέρας... Ρε λες???

Πάμε άλλη μια.

Ας το δοκιμάσουμε κι αυτό.
Άλλη μια φορά.
Τι είναι η ζωή. Τι είναι ο άνθρωπος.
Έλα ντε. Αν το ξέραμε θα..
...θα τα παρατούσαμε?
Πιθανότατα. Αν ξέραμε τι είμαστε, θα σιχαινόμασταν και τα αυτοκτονούσαμε από ευθυξία.
Συνεπώς μόνο δύο είδη θα επιβίωναν στον πλανήτη τούτο!!
Οι κατσαρίδες και οι πολιτικοί.
Ή αν προτιμάτε οι κατσαρίδες και οι κατσαρίδες.
Γιατί οι κατσαρίδες...σόρρυ. Οι πολιτικοί, δεν έχουν ευθυξία.
Συνεπώς δε θα αυτοκτονήσουν.
Και θα επιβιώσουν.
Και θα τρώνε κατσαρίδες.
Αν και απο αυτές τρώνε ήδη.
Αφού τρώγονται μεταξύ τους.
Και είναι κατσαρίδες.
Συμπέρασμα?
Οι πολιτικοί τρώνε κατσαρίδες.
Τυχαίο?
Δε νομίζω!

Έχει νόημα να κάνουμε όνειρα?
Ειδικά αφού ή θα αυτοκτονήσουμε, ή θα γίνουμε/τρώμε κατσαρίδες.
Ποιό το νόημα?
Ακόμα και να κάνεις όνειρα.
Όταν έρχεται κάποιος και στα καταστρέφει τι κάνεις?
Τα ξεχνάς?
Τα παρατάς όλα?
Ξεκινάς από την αρχή και ελπίζεις?
Και αν επενδύσεις στην ελπίδα και έρθει ξανά κάποιος και τα καταστρέψει?
Μέχρι πότε συνεχίζεις να ελπίζεις?
Ποιό σημείο?
Ποιό κατάλοιπο αξιοπρέπειας θα χτυπήσει το καμπανάκι?
Τεσπά.

Νά 'ναι καλά ο θεός και οι δημιουργίες του.
Τι αλκοόλ και μαλακίες.
Ρε ουστ!
Άντε πάμε για ένα τρίτο.
Δε βλέπω τι πλήκτρα πατάω όχι τίποτα άλλο!

Άντε τσίου.
ParganMan signing off...
Γειά σου μικρούλα μου.

Το τραγούδι της ημέρας... (Να δω αν καταλαβαίνεις ρε!)

Αϋπνίες

Πάλι δε μπορώ να κοιμηθώ...
Δυστυχώς αρχίζει να γίνεται συχνό φαινόμενο τελευταία.
Σκέψεις πολλές.
Απροσδιόριστες.
Συγκεχυμένες.
Μάταιος κόπος.
Τίποτα δε βγάζει νόημα.
Ελπίζω να βλέπεις όνειρα γλυκά μικρούλα μου...

Πανσέληνος

Σύμφωνα με το τραγούδι,
"...έχει πανσέληνο απόψε, κι είναι ωραία..."
Θα έλεγε ότι θα ήταν ωραία...
Αν δεν την έβλεπε μόνος.
Αν δεν ήξερε ότι μια νύχτα νωρίτερα είχαν αποχαιρετιστεί.

Είναι δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί.
Το να λες αντίο. Ειδικά όταν είσαι αυτός που μένει πίσω.
Μόνος με τις σκέψεις σου.
Τις αμφιβολίες.
Τις πιθανότητες.
Σου είπε ότι δεν είναι αντίο.
Είναι "εις το επανιδείν".
Και προσπαθούσε να κρύψει τον πόνο του.
Και προσπαθούσε να μη βλέπεις τα βουρκωμένα μάτια του.
Και πολεμούσε να κρατήσει τη φωνή του σταθερή.
Να κρύψει τους λυγμούς που παλεύανε να βγουν.
Να καταφέρει να σε αφήσει να φύγεις.
Μη ξέροντας πότε θα σε ξαναδεί.
Αν θα σε ξαναδεί.
Πως θα σε ξαναδεί.

Έχει πανσέληνο απόψε...
Αλλά δεν είναι ωραία.
Πονάει.
Ένας πόνος βαθιά μέσα στην καρδιά του.
Προσπαθεί να ξεχαστεί.
Αλλά μάταια.
Θέλει να σκεφτεί κάτι άλλο.
Όχι εσένα.
Τι κάνεις.
Που είσαι.
Με ποιόν.
Γιατί.
Αυτό το γιατί τον στοιχειώνει.
Τον βασανίζει.

Αναπάντητα ερωτήματα.
Ελπίδες και όνειρα.
Όνειρα θερινής νυκτός...
Απόμακρα και αδύνατα.

Γιατί να βλέπει την πανσέληνο μόνος του...
Με την αγκαλιά του άδεια.
Την καρδιά του ραγισμένη.
Το μυαλό του να σκέφτεται εσένα...

Γιατί...

Το τραγούδι της ημέρας...

Ανθρωπάρια...

Κάποιοι πρέπει να βάλουν μυαλό.
Να μεγαλώσουν επιτέλους και να συνειδητοποιήσουν το περιβάλλον τους.
Άντρες και γυναίκες.
Ή καλύτερα, αρσενικά και θηλυκά.
Πολύ πιο αρμόζον πιστεύω.

Γιατί άντρας είναι αυτός που φέρεται σαν άντρας.
Που οι πράξεις και ο λόγος του αποδεικνύουν ότι είναι άντρας.
Και όχι κάποιος που συμπεριφέρεται σα μικρό παιδί.
Σαν 10χρονο που τρέχει να κρυφτεί πίσω από τα φουστάνια της μαμάς όταν συναντήσει δυσκολίες.
Αυτός που χαράζει δική του πορεία στη ζωή.
Και δεν ακολουθεί πιστά και κατά γράμμα τις οδηγίες/προσταγές/επιθυμίες. (όποιο προτιμάτε κρατήστε)
Αυτός που φέρει την ευθύνη των πράξεών του στις πλάτες του.
Που αναγνωρίζει τα λάθη του.
Αυτός που δε φοβάται να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του.
Ή έστω αυτός που όταν φοβάται δε ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια.
Γιατί πολλά παραμύθια μας ταΐσανε τόσα χρόνια ότι ένας άντρας πλέει μόνος του σαν τράτα στο πέλαγο.
Όχι κύριοι. Βασικά...
Όχι κυρίες μου! Γιατί οι μανάδες μας προσπαθούνε να μας εμφυσήσουν τέτοια πιστεύω.
Ώστε να γυρίζουμε στη μαμάκα όταν τα βρίσκουμε σκούρα.
Και αυτές να μη χάσουν ποτέ τα παιδάκια τους...
Μη χέσω.

Απεχθάνομαι γονείς που τρέμουν μη χτυπήσει το παιδί.
Μην πέσει το παιδί.
Μη ματώσει το γόνατο του παιδιού.
Λες και τα δικά τους γόνατα δεν είχαν ματώσει.
Οι μύτες τους δεν είχαν ανοίξει!
Και του φωνάζουν να προσέχει.
Και το μαλώνουν αν τρέχει.
Και του κόβουν τη χαρά της ζωής.
Την αίσθηση της περιπέτειας.
Την ικανοποίηση της ανεξαρτησίας.
ΕΛΕΟΣ έχω να πω...
Μονάχα ΕΛΕΟΣ.
Μαμόθρεφτα μεγαλώνετε, πάρτε το χαμπάρι.
Ανθρωπάρια που δε θα έχουν ποτέ δική τους βούληση και θέληση και όνειρα και στόχους και .... και....

"Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις παιδί μου?"
"Δεν ξέρω μαμά..."
"Γιατί δε γίνεσαι γιατρός?" (Για να κοκορεύομαι χωρίς νόημα στις λοιπές κατίνες της γειτονιάς ότι το παιδί μου πέρασε στην ιατρική και ας μην έχει πραγματικές προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης.)
"Ναι μαμά! Έχεις δίκιο! Γιατρός θέλω να γίνω!" (Και ας μην έχω την παραμικρή ιδέα τι αγγούρια πρέπει να περάσω για δεκαετίες και για ποιόν λόγο...)

"Σου αρέσει η κοπέλα μου μαμά?"
"Καλή είναι παιδάκι μου..."
"Τι λες να κάνω τώρα στη σχέση μου?
"Αφού μαγειρεύει/καθαρίζει/κρατάει το στόμα της κλειστό παντρέψου την παιδάκι μου.
Θα σε βοηθήσω κι εγώ!"
"Λες ρε μαμά?"
"Ναι παιδάκι μου. Για να την έχεις και δεμένη, να φοβάται να φύγει μακριά σου." (Και ας είσαι ανίκανος να την κρατήσεις κοντά σου...)

Θεέ μου...
Τιποτένια ανθρωπάρια χωρίς θέληση και μυαλό.
Κάποια στιγμή θα σας αφήσω και θα εξαφανιστώ...
Θα φύγω μακριά, κάπου που θα είμαι άγνωστος σε όλους.
Να ξεκινήσω από την αρχή.
Να χτίσω μια ζωή δικιά μου.
Και να πετύχω σε αυτή τη ζωή.
Στα όνειρά μου.
Και τότε θα είμαι άντρας.
Με κάτι αρχίδια ΝΑ!!! (με το συμπάθειο)
Γιατί θα έχω κάνει αυτό που θέλω.
Και θα το έχω πετύχει...
Το αν κάποια αποφασίσει ότι θέλει να είναι δίπλα μου όταν το κάνω αυτό,
είναι άλλο θέμα...

Το τραγούδι της ημέρας...

Κάποιος...

Τελικά είναι καλό να έχεις κάποιον δίπλα σου να σε στηρίζει στα δύσκολα.
Πολλοί έχουμε πει ότι την παλεύουμε μόνοι μας.
Ακόμα περισσότεροι ξέρουμε ότι λέμε ψέματα.

Όμως, όσοι από εμάς αποδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε ένα στήριγμα,
αυτοί θα καταφέρουν να επιβιώσουν.

Προσωπικά δεν ξέρω που θα ήμουν αυτή τη στιγμή χωρίς το στήριγμά μου.
Απρόσμενο και καλοδεχούμενο εν τέλει.
Ένα άτομο να μπορείς να εμπιστευτείς.
Να μπορεί να σε ηρεμήσει και να σε κάνει να ανοιχτείς.
Να πεις το πρόβλημά σου.
Απλά και μόνο να μοιραστείς το πρόβλημα, είναι η αρχή της λύσης του.
Μια βοήθεια.

Σ' ευχαριστώ μικρούλα μου...

Το τραγούδι της ημέρας... (Για να μην ξεχνιόμαστε!)

Δίπλα σου κι όμως τόσο μακριά...

Είναι πολύ δύσκολο να έχεις κάποιον τόσο κοντά σου...
...αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά σου.
Κάποιον...Κάτι...
Ένα πρόσωπο αγαπημένο.
Έναν έρωτα ανεκπλήρωτο.
Ένα όνειρο.
Να ξέρεις πως το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να απλώσεις το χέρι σου.
Και όμως κάθε φορά που το απλώνεις θέλεις άλλο ένα εκατοστό.
Έναν πόντο.
Μια ανάσα.
Μια σκέψη.
Πόσο δύσκολο και βασανιστικό...
Κι όμως η ελπίδα παραμένει.
Η ελπίδα ότι την επόμενη φορά που θα απλώσεις το χέρι,
θα αγγίξεις το όνειρο.
Θα βρεις τον έρωτα.
Θα έχεις την αγαπημένη σου.
Αν χαθεί η ελπίδα μετά τι κάνουμε?
Τι μπορούμε να κάνουμε?
Αν βέβαια μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε...
Δύσκολο.
Πολύ δύσκολο.
Να είσαι τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά...
Να λαχταράς όσο τίποτα άλλο να την αγγίξεις.
Και να μη μπορείς.
Να θέλεις να τη φιλήσεις, να την αγκαλλιάσεις....
Και να είναι αδύνατο.
/κάνει την καρδιά σου να πονάει.
Ένας πόνος τόσο δυνατός που νομίζεις ότι θα σπάσει.
Και το θέμα είναι...ότι το μοναδικό άτομο που μπορεί να τη φτιάξει,
που μπορεί να την κάνει καλά,
είναι αυτή που το προκάλεσε.
Έστω άθελά της.
Και δεν το ξέρει. Ή αν το ξέρει δε νοιάζεται?
Ή μήπως νοιάζεται αλλά δε μπορεί να κάνει διαφορετικά?
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και η δικιά μου από τις βαθύτερες.
Σε συνδυασμό με το χάος που έχω για μυαλό...
Άστα να πάνε.
Είμαι καταδικασμένος.

Θέλω τόσο πολύ να σε αγγίξω..
Να σε αγκαλλιάσω...
Να σε φιλήσω...
Σε έχω δίπλα μου τόσο κοντά...
Μα είσαι τόσο μακριά...

Πες μου τι να κάνω...
Πες μου...

Το τραγούδι της ημέρας...

Σκέψεις

Πέρασαν αρκετές μέρες από όταν έγραψα.
Οι σκέψεις πολλές, αλλά καμία αρκετά συγκεκριμένη ώστε να αποτυπωθεί.
Βέβαια δε μπορώ να πω ότι οι προηγούμενες ήταν!
Θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω ως ένα χείμαρο συνειδητών και ασυνείδητων κομματιών.
Ή μήπως υποσυνείδητων? Δεν ξέρω.
Θα έπρεπε να ξέρω?
Μήπως δε θα έπρεπε καν να με νοιάζει?
Αυτές είναι οι σκέψεις μου.
Έχει νόημα να προσπαθήσω να τις αλλάξω?
Δε νομίζω.
Αλλά ακόμα και να προσπαθούσα θα το κατάφερνα?
Ίσως όχι. Ίσως πάλι ναι.
Ποιός ξέρει...

Για άλλη μια φορά δε θυμάμαι καν για ποιό λόγο ξεκίνησα να γράφω...
Υποψιάζομαι ότι κάποιος μου έχει πάρει το μυαλό, χρησιμοποιώντας μάγια/βουντού/κλπ.
Μόλις θυμήθηκα ότι πρέπει να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου...
Άσχημη συνήθεια.
Ότι άγχος έχω το βγάζω στα νύχια μου! (Ότι έχει μείνει από αυτά τουλάχιστον)
Μήπως να πάρω κομπολόϊ? Ή ένα μπεγλέρι.
Θα δούμε.
Τέλος πάντων.
Αρκετές βλακείες για μια μέρα.

Το τραγούδι της ημέρας...

Το στοίχημα...

Τι μέρα κι αυτή....
Ατέλειωτες αντιθέσεις συναισθημάτων.
Από τα χαμηλά στα ψηλά, και ξανά κάτω και εκεί που νομίζεις ότι τελείωσε...
...έρχονται δυσθεώρητα ύψη για να σου αλλάξουν τα μυαλά...
Μάλλον για να σου πάρουν τα μυαλά!
Δεν πρέπει, όμως θέλω, αλλά δεν είναι σωστό, τι να κάνω...δεν ξέρω.
Μακάρι να μπορούσα να αντισταθώ.
Υποσχέθηκα στο εαυτό μου πως όχι. Πως δεν.
Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Μάταιη προσπάθεια.
Ένα άγγιγμα...Το πρώτο.
Τι γίνεται? Δε με αναγνωρίζω! Δεν πρέπει! Αλλά θέλω...
Θέλω τόσο πολύ που δε με αναγνωρίζω!
Αποκλείεται να είμαι εγώ αυτός.
Κι άλλο άγγιγμα...
Καμία ελπίδα πλέον!
Ίσως...Ίσως να τα καταφέρω αυτή τη φορά.
Να ακολουθήσω το μυαλό και όχι την καρδιά.
Δεν έχεις τύχη...Η καρδιά κρατάει τα ηνία και κάνει πλέον παιχνίδι.
Αφέσου! Είναι ωραία. Θα δεις!
Δε μπορώ. Δεν πρέπει. Όμως θέλω! Πόσο πολύ θέλω..
Μια αγκαλιά. Έκπληξη!
Καημένε νομίζεις ότι θα αντισταθείς...
Κανείς δεν αντιστέκεται στην καρδιά.
Και η καρδιά κάνει πλέον παιχνίδι!
Έχει αναλάβει. Το μυαλό ακολουθεί.
Προσπαθεί να καταγράψει συναισθήματα, να αποθηκεύσει αναμνήσεις...
Αδυνατεί να τα επεξεργαστεί.
Χείμαρος συναισθημάτων.
Μην πλησιάζεις! Δεν ξέρω τι θα συμβεί...
Ξέρω τι θέλω να συμβεί αλλά δεν πρέπει. Δεν είναι σωστό.
Αλλά το θέλω τόσο μα τόσο πολύ...
Μία σκέψη έγινε κρυφή ελπίδα και από εκεί όνειρο...
Όνειρο θερινής νυκτός μα τώρα κοίτα!
Πραγματικότητα!!!
Ναι, είναι αλήθεια...
Το όνειρο είναι εδώ. Είναι τώρα. Το ζεις! Αλήθεια είναι!
Και εσύ ακόμα αντιστέκεσαι?
Νομίζεις ότι θα τα καταφέρεις?
Η καρδιά κάνει πλέον παιχνίδι...
Και το οπλοστάσιό της είναι απέραντο...
Είναι άγνωστο.
Game over φίλε μου...
Την πάτησες!
Το όνειρο που λέγαμε...Αυτό που πραγματοποιήθηκε.
Μέσα σε εκείνο το όνειρο, είχες μια κρυφή ελπίδα...
...κάποια μέρα να ονειρευτείς αυτή τη στιγμή!!!
Ναι αυτήν εδώ!
Κοίτα μέσα στα μάτια της. Έχεις δει πιό όμορφα μάτια?
Μπορείς να αντισταθείς σε αυτά τα μάτια?
Αφέσου...Μπορείς.Κάνε το βήμα.
Έτσι μπράβο...Το φιλί!
Αυτό το γλυκό φιλί...
Ξέρω ότι δεν πρέπει! Αλλά το θέλεις...
Πίστευες αλήθεια ότι θα αντισταθείς?
Ότι θα νικήσεις την καρδιά?
Γιατί η καρδιά έκανε παιχνίδι!
Και κέρδισε...
Καμία πιθανότητα νίκης!
Μα τι λέω? Αφού νίκησα!
Η καρδιά μου είναι που νίκησε! Εγώ!
Εμείς...

Μικρούλα μου...

Το τραγούδι της ημέρας...

Ήρθε το τέλος!

Είναι πάντα λυπηρό όταν κάποια πράγματα πεθαίνουν.
Αισθήματα, σχέσεις, όνειρα.
Είναι ακόμα πιο λυπηρό όταν ο θάνατος αυτός είναι αργός και βασανιστικός...
Και το μόνο που απομένει είναι οι αναμνήσεις.
Οι καλές στιγμές μίας σχέσης.
Τα απομεινάρια ενός ονείρου.
Η προσδοκία ενός ξεχασμένου συναισθήματος...
Κάποιος θα έλεγε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Τι κάνεις όμως όταν κάθε ελπίδα έχει χαθεί?
Όταν έχεις προσπαθήσει να διασώσεις ότι μπορείς...
Και η κάθε σου προσπάθεια έχει πέσει στο κενό.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω...
Πως καταφέρνει κάποιος να συνεχίσει?
Να μαζέψει τα κομμάτια του και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή?
Για τις σχέσεις λένε ότι ο έρωτας με έρωτα περνάει.
Τι γίνεται όμως όταν ο τελευταίος ήταν τόσο έντονος, τόσο γεμάτος πόνο
που το μεγαλύτερο κληροδότημά του είναι ο πόνος και ο φόβος?
Όταν φοβάσαι να ξανααισθανθείς έτσι επειδή δε θέλεις να πληγωθείς μετά...
Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω,
Μάλλον πουθενά.
Αυτή η συζήτηση είναι φρούδα.
Κάθε άτομο και άποψη. Και κανένας πραγματικά δεν ξέρει τι να πει.
Κανείς δεν ξέρει πως θα το αντιμετωπίσει μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα.
Συνήθως βοηθάει να έχεις κάποιον να σε στηρίζει.
Υποβόσκει ο κίνδυνος βέβαια του να ερωτευτείς αυτόν που σε στηρίζει.
Για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό συμβαίνει όταν η βοήθεια
έρχεται από άτομα του αντίθετου φύλλου, αλλά ποιός είμαι εγώ για να αμφισβητήσω!
Δεν θυμάμαι καν από που ξεκίνησα.
Και σίγουρα δεν θυμάμαι που ήθελα να καταλήξω!
Μάλλον πουθενά ως συνήθως.
Απλές σκέψεις.
Δεν είναι ωραίο όταν όνειρα πεθαίνουν...
Αλλά πάντα υπάρχουν άλλα όνειρα. Καινούρια όνειρα. Ελπίδα στο σκοτάδι.
Αν κάποια σχέση τελειώσει το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προχωρήσεις.
Όταν βέβαια ο θάνατος μίας σχέσης είναι μονομερής, τότε αρχίζουν τα προβλήματα.
Πως δίνεις σε κάποιον για τον οποίο νοιάζεσαι να καταλάβει ότι τελείωσε,
χωρίς να τον πληγώσεις?
Είναι κάτι τέτοιο δυνατό?
Και αν ναι πως?
Εγώ δεν το έχω καταφέρει.
Δε νομίζω να υπάρχει Σολομώντεια λύση...
(Πάντως αν κάποιος το βρει ας μου το πει!!!)
Μήπως η λύση είναι να εξαφανιστείς μέχρι να το πάρουν απόφαση?
Αλλά χωρίς εξηγήσεις? Δεν ξέρω...
Μήπως η λύση είναι να το συζητήσεις μέχρι ο άλλος να το αποδεχτεί?
Τότε όμως ρισκάρεις να αρχίσουν τα κλάματα και τα παρακάλια,
και αν δεν είσαι αρκετά δυνατός ή αποφασισμένος θα μπορέσεις να
επιμείνεις στην απόφασή σου?
Λόγια του αέρα...
Κάνεις ότι σε φωτίσει ο θεός. Ή οι 12 θεοί. Ή ότι πιστεύει ο κάθε ένας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή συνεχίζεται!
Όσο απίθανο, όσο περίεργο και αν ακούγεται!
Όσο δύσκολο και αν φαίνεται.
Τέρμα για σήμερα. Πρέπει να την κάνω με ελαφρά!

Μία κάποια μικρούλα περιμένει να δει ένα ούφο!

Το τραγούδι της ημέρας...

Πρώτο post!

Έτσι για να γουστάρουμε.
Προφανώς για κάποια άτομα είμαι ούφο.
Δε λέω, είμαι αρκετά παράξενος.
Μπα. Λάθος λέξη. Η καλύτερη θα ήταν γερο-παράξενος, αλλά δεν είμαι γέρος. (Αν ΚΑΙ αυτό με αποκαλούν)
Και καλά αναποδιές, παραξενιές, και άλλα περίεργα που αποκτά ένας άνθρωπος καθώς βλέπει όλο και περισσότερες στον κόσμο και καταλήγει να τα έχει βαρεθεί...
Αν είναι έτσι τότε ναι, το παραδέχομαι, είμαι γεροπαράξενος...
Έχω δει τόσα στραβά κι ανάποδα, τόσα ανώμαλα και αποκρουστικά, τόσα πράγματα που δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα, που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν κάτι από όλα αυτά γενικά βγάζει νόημα...
Το air-condition μου μέσα! Καλό πράγμα με 33 βαθμούς έξω αλλά αυτό το
φτέρνισμα μου τη σπάει.
Άσχετο. (Όχι πως τα υπόλοιπα είναι σχετικά)
Ακόμα προσπαθώ να φτιάξω το stereo στο αυτοκίνητο...
Υποψιάζομαι ότι θα χρειαστεί να βγάλω το ταμπλό, και δε ψήνομαι καθόλου!
Πίσω στα ούφο.
Ο Mulder το είχε πει σωστά! Η αλήθεια είναι κάπου εκεί έξω...
Το αν θα τη βρούμε είναι άλλο θέμα.
Τώρα, τι ούφο είμαι, δε μου διευκρινίστηκε.
Ιπτάμενος δίσκος μήπως? Ούφο σαν αυτά της "Μέρας ανεξαρτησίας"?
Τεσπά. Ελπίζω να μου πούνε γιατί δε μπορώ να κοιμηθώ λέμε!
Πάντως αν το να είμαι ούφο σημαίνει ότι δεν είμαι σαν όλα τα υπόλοιπα σκατά
που κυκλοφορούν εκεί έξω τότε το δέχομαι με ευχαρίστηση.
Και με ανακούφιση τολμώ να πω.
Βέβαια υπάρχει και ο κίνδυνος να είμαι χειρότερος από όλα τα προαναφερθέντα σωματικά απόβλητα.
Oh well, όπως λέμε αγγλιστί. Δε θα κάτσω να σκάσω και πολύ.
Σε όσους αρέσουμε.
Και ο μοναδικός που έχει σημασία να αρέσουμε...είναι ο καθρέφτης μας!

Το τραγούδι της ημέρας...