Δίπλα σου κι όμως τόσο μακριά...

Είναι πολύ δύσκολο να έχεις κάποιον τόσο κοντά σου...
...αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά σου.
Κάποιον...Κάτι...
Ένα πρόσωπο αγαπημένο.
Έναν έρωτα ανεκπλήρωτο.
Ένα όνειρο.
Να ξέρεις πως το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να απλώσεις το χέρι σου.
Και όμως κάθε φορά που το απλώνεις θέλεις άλλο ένα εκατοστό.
Έναν πόντο.
Μια ανάσα.
Μια σκέψη.
Πόσο δύσκολο και βασανιστικό...
Κι όμως η ελπίδα παραμένει.
Η ελπίδα ότι την επόμενη φορά που θα απλώσεις το χέρι,
θα αγγίξεις το όνειρο.
Θα βρεις τον έρωτα.
Θα έχεις την αγαπημένη σου.
Αν χαθεί η ελπίδα μετά τι κάνουμε?
Τι μπορούμε να κάνουμε?
Αν βέβαια μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε...
Δύσκολο.
Πολύ δύσκολο.
Να είσαι τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά...
Να λαχταράς όσο τίποτα άλλο να την αγγίξεις.
Και να μη μπορείς.
Να θέλεις να τη φιλήσεις, να την αγκαλλιάσεις....
Και να είναι αδύνατο.
/κάνει την καρδιά σου να πονάει.
Ένας πόνος τόσο δυνατός που νομίζεις ότι θα σπάσει.
Και το θέμα είναι...ότι το μοναδικό άτομο που μπορεί να τη φτιάξει,
που μπορεί να την κάνει καλά,
είναι αυτή που το προκάλεσε.
Έστω άθελά της.
Και δεν το ξέρει. Ή αν το ξέρει δε νοιάζεται?
Ή μήπως νοιάζεται αλλά δε μπορεί να κάνει διαφορετικά?
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και η δικιά μου από τις βαθύτερες.
Σε συνδυασμό με το χάος που έχω για μυαλό...
Άστα να πάνε.
Είμαι καταδικασμένος.

Θέλω τόσο πολύ να σε αγγίξω..
Να σε αγκαλλιάσω...
Να σε φιλήσω...
Σε έχω δίπλα μου τόσο κοντά...
Μα είσαι τόσο μακριά...

Πες μου τι να κάνω...
Πες μου...

Το τραγούδι της ημέρας...

Σκέψεις

Πέρασαν αρκετές μέρες από όταν έγραψα.
Οι σκέψεις πολλές, αλλά καμία αρκετά συγκεκριμένη ώστε να αποτυπωθεί.
Βέβαια δε μπορώ να πω ότι οι προηγούμενες ήταν!
Θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω ως ένα χείμαρο συνειδητών και ασυνείδητων κομματιών.
Ή μήπως υποσυνείδητων? Δεν ξέρω.
Θα έπρεπε να ξέρω?
Μήπως δε θα έπρεπε καν να με νοιάζει?
Αυτές είναι οι σκέψεις μου.
Έχει νόημα να προσπαθήσω να τις αλλάξω?
Δε νομίζω.
Αλλά ακόμα και να προσπαθούσα θα το κατάφερνα?
Ίσως όχι. Ίσως πάλι ναι.
Ποιός ξέρει...

Για άλλη μια φορά δε θυμάμαι καν για ποιό λόγο ξεκίνησα να γράφω...
Υποψιάζομαι ότι κάποιος μου έχει πάρει το μυαλό, χρησιμοποιώντας μάγια/βουντού/κλπ.
Μόλις θυμήθηκα ότι πρέπει να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου...
Άσχημη συνήθεια.
Ότι άγχος έχω το βγάζω στα νύχια μου! (Ότι έχει μείνει από αυτά τουλάχιστον)
Μήπως να πάρω κομπολόϊ? Ή ένα μπεγλέρι.
Θα δούμε.
Τέλος πάντων.
Αρκετές βλακείες για μια μέρα.

Το τραγούδι της ημέρας...

Το στοίχημα...

Τι μέρα κι αυτή....
Ατέλειωτες αντιθέσεις συναισθημάτων.
Από τα χαμηλά στα ψηλά, και ξανά κάτω και εκεί που νομίζεις ότι τελείωσε...
...έρχονται δυσθεώρητα ύψη για να σου αλλάξουν τα μυαλά...
Μάλλον για να σου πάρουν τα μυαλά!
Δεν πρέπει, όμως θέλω, αλλά δεν είναι σωστό, τι να κάνω...δεν ξέρω.
Μακάρι να μπορούσα να αντισταθώ.
Υποσχέθηκα στο εαυτό μου πως όχι. Πως δεν.
Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Μάταιη προσπάθεια.
Ένα άγγιγμα...Το πρώτο.
Τι γίνεται? Δε με αναγνωρίζω! Δεν πρέπει! Αλλά θέλω...
Θέλω τόσο πολύ που δε με αναγνωρίζω!
Αποκλείεται να είμαι εγώ αυτός.
Κι άλλο άγγιγμα...
Καμία ελπίδα πλέον!
Ίσως...Ίσως να τα καταφέρω αυτή τη φορά.
Να ακολουθήσω το μυαλό και όχι την καρδιά.
Δεν έχεις τύχη...Η καρδιά κρατάει τα ηνία και κάνει πλέον παιχνίδι.
Αφέσου! Είναι ωραία. Θα δεις!
Δε μπορώ. Δεν πρέπει. Όμως θέλω! Πόσο πολύ θέλω..
Μια αγκαλιά. Έκπληξη!
Καημένε νομίζεις ότι θα αντισταθείς...
Κανείς δεν αντιστέκεται στην καρδιά.
Και η καρδιά κάνει πλέον παιχνίδι!
Έχει αναλάβει. Το μυαλό ακολουθεί.
Προσπαθεί να καταγράψει συναισθήματα, να αποθηκεύσει αναμνήσεις...
Αδυνατεί να τα επεξεργαστεί.
Χείμαρος συναισθημάτων.
Μην πλησιάζεις! Δεν ξέρω τι θα συμβεί...
Ξέρω τι θέλω να συμβεί αλλά δεν πρέπει. Δεν είναι σωστό.
Αλλά το θέλω τόσο μα τόσο πολύ...
Μία σκέψη έγινε κρυφή ελπίδα και από εκεί όνειρο...
Όνειρο θερινής νυκτός μα τώρα κοίτα!
Πραγματικότητα!!!
Ναι, είναι αλήθεια...
Το όνειρο είναι εδώ. Είναι τώρα. Το ζεις! Αλήθεια είναι!
Και εσύ ακόμα αντιστέκεσαι?
Νομίζεις ότι θα τα καταφέρεις?
Η καρδιά κάνει πλέον παιχνίδι...
Και το οπλοστάσιό της είναι απέραντο...
Είναι άγνωστο.
Game over φίλε μου...
Την πάτησες!
Το όνειρο που λέγαμε...Αυτό που πραγματοποιήθηκε.
Μέσα σε εκείνο το όνειρο, είχες μια κρυφή ελπίδα...
...κάποια μέρα να ονειρευτείς αυτή τη στιγμή!!!
Ναι αυτήν εδώ!
Κοίτα μέσα στα μάτια της. Έχεις δει πιό όμορφα μάτια?
Μπορείς να αντισταθείς σε αυτά τα μάτια?
Αφέσου...Μπορείς.Κάνε το βήμα.
Έτσι μπράβο...Το φιλί!
Αυτό το γλυκό φιλί...
Ξέρω ότι δεν πρέπει! Αλλά το θέλεις...
Πίστευες αλήθεια ότι θα αντισταθείς?
Ότι θα νικήσεις την καρδιά?
Γιατί η καρδιά έκανε παιχνίδι!
Και κέρδισε...
Καμία πιθανότητα νίκης!
Μα τι λέω? Αφού νίκησα!
Η καρδιά μου είναι που νίκησε! Εγώ!
Εμείς...

Μικρούλα μου...

Το τραγούδι της ημέρας...

Ήρθε το τέλος!

Είναι πάντα λυπηρό όταν κάποια πράγματα πεθαίνουν.
Αισθήματα, σχέσεις, όνειρα.
Είναι ακόμα πιο λυπηρό όταν ο θάνατος αυτός είναι αργός και βασανιστικός...
Και το μόνο που απομένει είναι οι αναμνήσεις.
Οι καλές στιγμές μίας σχέσης.
Τα απομεινάρια ενός ονείρου.
Η προσδοκία ενός ξεχασμένου συναισθήματος...
Κάποιος θα έλεγε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Τι κάνεις όμως όταν κάθε ελπίδα έχει χαθεί?
Όταν έχεις προσπαθήσει να διασώσεις ότι μπορείς...
Και η κάθε σου προσπάθεια έχει πέσει στο κενό.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω...
Πως καταφέρνει κάποιος να συνεχίσει?
Να μαζέψει τα κομμάτια του και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή?
Για τις σχέσεις λένε ότι ο έρωτας με έρωτα περνάει.
Τι γίνεται όμως όταν ο τελευταίος ήταν τόσο έντονος, τόσο γεμάτος πόνο
που το μεγαλύτερο κληροδότημά του είναι ο πόνος και ο φόβος?
Όταν φοβάσαι να ξανααισθανθείς έτσι επειδή δε θέλεις να πληγωθείς μετά...
Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω,
Μάλλον πουθενά.
Αυτή η συζήτηση είναι φρούδα.
Κάθε άτομο και άποψη. Και κανένας πραγματικά δεν ξέρει τι να πει.
Κανείς δεν ξέρει πως θα το αντιμετωπίσει μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα.
Συνήθως βοηθάει να έχεις κάποιον να σε στηρίζει.
Υποβόσκει ο κίνδυνος βέβαια του να ερωτευτείς αυτόν που σε στηρίζει.
Για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό συμβαίνει όταν η βοήθεια
έρχεται από άτομα του αντίθετου φύλλου, αλλά ποιός είμαι εγώ για να αμφισβητήσω!
Δεν θυμάμαι καν από που ξεκίνησα.
Και σίγουρα δεν θυμάμαι που ήθελα να καταλήξω!
Μάλλον πουθενά ως συνήθως.
Απλές σκέψεις.
Δεν είναι ωραίο όταν όνειρα πεθαίνουν...
Αλλά πάντα υπάρχουν άλλα όνειρα. Καινούρια όνειρα. Ελπίδα στο σκοτάδι.
Αν κάποια σχέση τελειώσει το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προχωρήσεις.
Όταν βέβαια ο θάνατος μίας σχέσης είναι μονομερής, τότε αρχίζουν τα προβλήματα.
Πως δίνεις σε κάποιον για τον οποίο νοιάζεσαι να καταλάβει ότι τελείωσε,
χωρίς να τον πληγώσεις?
Είναι κάτι τέτοιο δυνατό?
Και αν ναι πως?
Εγώ δεν το έχω καταφέρει.
Δε νομίζω να υπάρχει Σολομώντεια λύση...
(Πάντως αν κάποιος το βρει ας μου το πει!!!)
Μήπως η λύση είναι να εξαφανιστείς μέχρι να το πάρουν απόφαση?
Αλλά χωρίς εξηγήσεις? Δεν ξέρω...
Μήπως η λύση είναι να το συζητήσεις μέχρι ο άλλος να το αποδεχτεί?
Τότε όμως ρισκάρεις να αρχίσουν τα κλάματα και τα παρακάλια,
και αν δεν είσαι αρκετά δυνατός ή αποφασισμένος θα μπορέσεις να
επιμείνεις στην απόφασή σου?
Λόγια του αέρα...
Κάνεις ότι σε φωτίσει ο θεός. Ή οι 12 θεοί. Ή ότι πιστεύει ο κάθε ένας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή συνεχίζεται!
Όσο απίθανο, όσο περίεργο και αν ακούγεται!
Όσο δύσκολο και αν φαίνεται.
Τέρμα για σήμερα. Πρέπει να την κάνω με ελαφρά!

Μία κάποια μικρούλα περιμένει να δει ένα ούφο!

Το τραγούδι της ημέρας...