Συννεφιές...

Πάει καιρός που έγραψα κάτι εδώ...Ως συνήθως. Τελευταία μου λείπει η ικανότητα οργάνωσης των σκέψεών μου...Διττό νόημα το "μου λείπει". Και υπό την έννοια της απουσίας, αλλά και υπό την έννοια του συναισθήματος. Χαράζει έξω. Συννεφιασμένη Κυριακή. Με αχτίδες φωτός να περνάνε μέσα από τα σύννεφα. Θα βρέξει σήμερα. Συννεφιές και μέσα μου. Πάνε μέρες αφότου το συνειδητοποίησα...Εν μέρει με στεναχωρεί. Η προσμονή δεν κάνει καλό. Όχι όταν δεν ξέρεις πότε και αν θα έρθει το προσδοκώμενο. Ναι. Είναι αλήθεια. Προσδοκώ το απροσδόκητο. Ονειροπόλος ίσως? Ναι αν μπορεί κάποιος να ονειρεύεται με ανοιχτά μάτια...Με στοιχειώνουν αναμνήσεις.Μικρά καθημερινά πράγματα. Στιγμές που με κάνουν να σκέφτομαι. Rewind and Repeat. Αυτό κάνει το μυαλό μου. Ενώ θα έπρεπε να κάνει Erase and rewind...Με έχει κυριεύσει μια ήπια κατάθλιψη. Περίεργο πάντως. Μη αναμενόμενο. Το απόγευμα φωτογράφιζα ναρκομανείς να βαράνε τη δόση τους...Σταθμός Πανεπιστήμιο. 7:30 το απόγευμα. Σε μια γωνία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, σκαλάκια. Ένας άστεγος κοιμάται στο γρασίδι. Σηκώνω τη μηχανή. Στη γωνία του καρέ μια φιγούρα σκυφτή. Στιγμιαία έκπληξη...Ξανακοιτώ μέσα στο φακό. Ένα πρεζάκι δένει το μπράτσο του. Έχει βράσει τη δόση. Γεμίζει τη σύριγγα. Δε βρίσκει φλέβα όμως...Παραπαίει μέσα στην προσμονή του. Τελικά βρίσκει στο πόδι...Τον καταλαβαίνω...Ναρκωτικό. Η δόση του. Η αγαλλίαση που νιώθει τη στιγμή εκείνη. Απόλυτη ευτυχία. Μου λείπει αυτό το συναίσθημα. Τη χρειάζομαι. Τη ψάχνω. Ασυναίσθητα μεν, σε μόνιμη αναζήτηση δε...Προσπαθώ να βρω τη ψυχή μου σε υποκατάστατα. Δοκιμάζω. Καμία τύχη. Χρειάζομαι τη δόση μου. Τη ψυχή μου. Είμαι άδειος. Κενός. Κούφιος. Ένα σκεύος σε κίνηση. Κι εσύ περιμένεις ότι θα βρεις κάτι μέσα. Προσπαθείς να το ανοίξεις αλλά μάταια. Είμαι ερμητικά κλειστός. Σφραγισμένος. Η τελευταία χαραμάδα κλειδώθηκε. Και το κλειδί δε το έχω εγώ. Μου το κλέψανε. Ήταν σετ με το γέλιο μου. Τη χαρά μου. Την καρδιά μου. Την ψυχή μου...Μου έκλεψε το γέλιο μου...

Το τραγούδι της ημέρας...