Βάραθρο

Βρίσκομαι σε ένα βάραθρο.
Σαν πεταμένος στον Καιάδα των Λακεδαιμόνων.
Πεταμένος από εμένα τον ίδιο.
Από εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που αρνείται να συμβιβαστεί.
Δε μπορεί να συμβιβαστεί.
Κι όμως τόσο βαθιά χωμένος στο ίδιο το σύστημα το οποίο απεχθάνεται.
Ψάχνω να βρω διέξοδο.
Ίσως ναι.
Εγώ όμως δεν ψάχνω!
Εσύ προσπαθείς να βρεις τον τρόπο να δουλέψεις μαζί με το σύστημα.
Τι λέτε κι οι δυό...
Ούτε ενάντια, ούτε μαζί.
Εγώ θέλω να χρησιμοποιήσω το σύστημα.
Έχει παραθυράκια.
Σαν Matrix της δικιάς μας πραγματικότητας, οι νόμοι του δεν ισχύουν για εμάς.
Είμαστε ανώτεροι.
Εγώ τουλάχιστον.
Είμαι ελεύθερος. (?)
Μπορεί να είσαι.
Εγώ όμως παραμένω στο βάραθρο.
Στο φαράγγι του υποσυνείδητού μου.
Γύρω μου κορμοί να πλέουν.
Παλεύω να πιαστώ.
Εις μάτειν.
Δεν έχω χέρια!
Άγρια θηρία ορμάνε καταπάνω μου.
Περιμένουν να μου ξεσκίσουν τα σωθικά.
Κοιτάω ανήμπορος να αντιδράσω.
Περιμένω το μοίρα μου.
Πως όμως?
Πως αφού πιστεύω ότι εγώ ορίζω τη μοίρα μου?
Εγώ!
Εγώ?
Εμείς?
Ποιός από όλους μας?
Γιατί όλοι δε γίνεται.
Ο ένας γρανάζι του συστήματος.
Ο άλλος δοκάρι που παλεύει να μπλοκάρει τα γρανάζια.
Άλλος ένας περιφέρεται στην εφαπτομένη γραναζιού και χάους.
Κι εγώ στο βάραθρο...
Η άβυσσος με περιμένει...
Το αιώνιο σκοτάδι απλώνει τα χέρια του.
Μου προσφέρει λήθη.
Στάσιμα ταξίδια με τη ταχύτητα του φωτός.
Στο απόλυτο σκότος της ψυχής μου.
Είμαι μόνος μου εδώ.
Κανείς συνοδοιπόρος.
Κανείς τρελός αρκετά ώστε να ακολουθήσει.
Δεν έχω ανάγκη κανένα.Καμία.Τίποτα.
Έχω εμένα.Εσένα.Εμάς.
Τόσες πλευρές. Τόσες διαστάσεις.
Παράλληλα σύμπαντα.
Φούσκες που ακουμπάνε.
Συμπιέζουν η μία την άλλη.
Απομακρύνονται και μοιραία ξαναεφάπτονται.
Μοιραία...
Εγώ ορίζω τη μοίρα μου είπα!!!
Ελπίζω μια από αυτές τις μέρες να το πιστέψω.
Γιατί πρέπει να αποκτήσω χέρια να πιαστώ από τον κορμό...
Με περιμένει.

Το τραγούδι της ημέρας...

Αϋπνίες...

Ξανά εδώ. Ξανά πίσω στα γνώριμα μου λημέρια. Ήταν ένα διάλειμμα μόνο. Οι μέρες που μπορούσα να κοιμηθώ. Με στοιχειώνουν οι σκέψεις μου. Σκέψεις για οτιδήποτε. Για τα πάντα μα για τίποτα πραγματικά...Αναπολώ στιγμές. Καταστάσεις. Συναισθήματα. Και μετά σκέφτομαι το μέλλον. Τι με περιμένει? Δεν γνωρίζω. Μακάρι να μπορούσα να πω το αντίθετο. Η ώρα πήγε 4 πάλι. Κρίμα να είμαι ξύπνιος τέτοια ώρα. Χωρίς λόγο. Χωρίς αιτία. Κοιτάζοντας το ταβάνι στο σκοτάδι. Τους τοίχους. Μοναδικό φως από τη λάμπα έξω στο δρόμο που δειλά μπαίνει από το παράθυρο...Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους ποα απεχθάνονται την αβεβαιότητα. Θέλω να γνωρίζω τι γίνεται. Το περιβάλλον μου. Τον εαυτό μου...Το μέλλον μου. Και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια κατάσταση απελπισίας. Όλα είναι στο αέρα. Καμία σταθερά. Στην εξίσωση της ζωής μου έχω μόνο μεταβλητές. Άγνωστες παραμέτρους από τις οποίες ελάχιστες ελέγχω... Ακόμα κι αυτές ελάχιστα. Τόσες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Αδιάκοπα. Οι συνάψεις των νευρώνων μου είναι σε υπερδιέγερση. Ίσως αυτό είναι το ένα από τα δύο πράγματα που μου λείπουν σ' αυτήν. Η σιγουριά που μου έδινε. Το αίσθημα ασφάλειας που είχα. Με εκείνη δίπλα μου μπορούσα να επικεντρωθώ στα υπόλοιπα. Τώρα πρέπει να δώσω τον αγώνα μόνος μου...Και όσο και να είσαι συνηθισμένος στη μοναξιά, ποτέ δε γίνεται ευκολότερη. Ειδικά όταν έχεις βιώσει το δέσιμο με κάποιον. Λέγαμε πως ήμασταν ένα. Ενωμένοι θα ξεπερνάγαμε τα πάντα. Μαζί. Και στο τέλος το πιστεύεις. Βασίζεσαι. Εμπιστεύεσαι. Και όταν σε προδίδουν μένεις μισός. Κείσαι ανίκανος να συνεχίσεις. Προσπαθείς να βρεις τα κομμάτια του εαυτού σου αλλά εις μάτειν. Για να το κάνεις αυτό χρειάζεσαι το άλλο σου μισό. Την ισορροπία στην παραφροσύνη μου. Το ηρεμιστικό στην υπερέντασή μου. Ήταν το λίθιό μου. Και τώρα, απεγνωσμένος, ψάχνω να βρω νόημα. Ψάχνω να βρω σκοπό. Ψάχνω να βρω τη δύναμη να συνεχίσω. Έχω την ευκαιρία να ξαναχτίσω τον εαυτό μου. Αλλά το πιο δύσκολο κομμάτι της αναδιάταξης είναι ο σχεδιασμός. Οι αποφάσεις που θα καθορίσουν τη δομή. Ποιός θέλω να είμαι? Τι θέλω να είμαι? Τι σκοπό θα έχω? Υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να ήμουν ένα απλό ανθρωπάριο σαν όλα τα άλλα...Να μην είχα έννοιες σαν και αυτές. Να λάτρευα μια ομάδα, έναν τραγουδιστή, να είχα ανικανότητα συναισθηματικής σύνδεσης. Η άγνοια είναι ευτυχία λένε. Ίσως τελικά να ισχύει. Υπάρχει όμως ελπίδα για εμάς? Εμάς που πάσχουμε από έλλειψη άγνοιας...Που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Που μπορούμε να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές. Να δούμε το κρυμμένο νόημα. Γράφω επειδή αν δε γράψω θα τρελαθώ. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, εγώ και οι σκέψεις μου, ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης. Σε 3 ώρες πρέπει να σηκωθώ. Αλλά δε βρίσκω το νόημα. Άλλη μια μέρα. Θα ξημερώσει. Δουλειά. Φαγητό. Βαρεμάρα. Βράδυ. Ύπνος. Ποιό το νόημα? Να ζήσουμε άλλη μια μέρα? Να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο? Δε νομίζω να διάβασε κάποιος μέχρι εδώ. Ασυναρτησίες ενός καταθλιπτικού μυαλού. Η αλήθεια είναι πως είμαι καταθλιπτικός. Δεν ξέρω αν ήμουν από πριν ή αν έγινα εξαιτίας της. Μακάρι να είναι το πρώτο. Αλλά και αν φταίει αυτή δε θα ντραπώ. Μπορώ να πω πως θα χαρώ κιόλας! Γιατί δε θα είμαι ρομπότ. Ένα πρόβατο σαν τα άλλα. Έχω αισθήματα. Αγαπάω. Πονάω. Λυπάμαι. Ερωτεύομαι. Όλοι μου λένε πως η ζωή είναι ωραία. Πως πρέπει να είσαι ερωτευμένος με τη ζωή. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να το κάνω αυτό. Ίσως αυτό είναι το πρόβλημά μου. Σκέφτομαι πολύ. Η κατάρα μου...Τα φαντάσματά μου. Ένα κομμάτι μου θέλει να ξεσπάσει σε λυγμούς. Δάκρυα. Ένα άλλο κομμάτι μου αναρωτιέται για ποιό λόγο. Δε γνωρίζω. Προσπαθώ να βρω την πηγή. Για να την πολεμήσω. Να νικήσω και να προχωρήσω. Αρχίζω να συνειδητοποιώ, με τρόμο θα έλεγα, πως η πηγή είναι ο εαυτός μου. Μάχομαι εμένα. Πως γίνετια να νικήσω σε αυτή τη μάχη? Ποιό κομμάτι μου θα υπερισχύσει? Γίνεται να ξέρω? Χρειάζομαι βοήθεια. Αλλά ποιός θα με βοηθήσει...Κανένας δε μπορεί. Δε θα έριχνα ηθελημένα κάποιον στο χάος που επικρατεί μέσα μου. Αν δε μπορώ να ξεμπλέξω εγώ ο ίδιος, για ποιό λόγο να καταραστώ κάποιον άλλο...Ώρα να λήξω το μονόλογο. Θέλει να μιλήσει και το άλλο κομμάτι μου...