Μαστουρώνοντας με δακρυγόνα...

Ενδιαφέρουσες μέρες ζω...Χθες το βράδυ, για άλλη μια φορά, κατόπιν ομόφωνης απόφασης, στερήθηκα ύπνου. Εισήλθαμε αισίως στην 38η ώρα αϋπνίας. Κατά τις 7 έφτιαξα ένα καφεδάκι. Η συνέλευση προσπαθούσε να βρει τρόπους να παραμείνω ξύπνιος. Μία από τις προτάσεις ήταν να κατέβω στην πλατεία Συντάγματος. Κυνήγι φωτογραφιών από τις χθεσινές καταστροφές. Ενδιαφέρουσα πρόταση αλλά παραγκωνίστηκε υπό την αιτιολογία ότι η στέρηση ύπνου έχει ως φυσικό επακόλουθο την έλλειψη ενέργειας. Υπολογιστής λοιπόν και ενασχόληση με ασήμαντα πράγματα για απόσπαση προσοχής. Θα περνούσε η ώρα μέχρι να μαγειρέψω, και μετά υπνάκος. Μάταια κατάστρωνα σχέδια. Κατά τις 11 διακοπή ρεύματος από την πολυαγαπημένη μας ΔΕΗ. Δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω ξύπνιος χωρίς ρεύμα στο σπίτι. Συνεπώς μία και μοναδική λύση. Ετοιμάζουμε τη τσάντα με τον εξοπλισμό, παίρνουμε άλλη μία τσάντα με λοιπά εφόδια, και εμπρός για Σύνταγμα. Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι Αγανακτισμένοι. (Χλεχλέδες) 
Αμάξι μέχρι Μετρό λοιπόν και μετρό μέχρι Σύνταγμα. Δεν θα κάτσω να περιγράψω ολόκληρη την εμπειρία μου. Είναι δικιά μου. Δε θέλω να τη μοιραστώ. Ακόμα και να το κάνω δεν πρόκειται κανείς να καταλάβει τα συναισθήματα που είχα εκείνες τις στιγμές. Εξουθενωμένος, άυπνος, φορτωμένος με μηχανές. Αναζήτηση φωτογραφιών. Κάποιες από τα αποτελέσματα των συγκρούσεων της 28/6. Σπασμένες βιτρίνες. Σημάδια από μολότοφ στο δρόμο. Πρόσωπα με Mallox, μάσκες και γυαλιά. Έπειτα ανέβηκα στην Βασιλίσσης Σοφίας. Μερικές φωτογραφίες από τον κόσμο. Ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι. Προχωράω προς τη γωνία με Πανεπιστημίου. Ένα καφάο του ΟΤΕ μπροστά μου. Ανεβαίνω πάνω για καλύτερη οπτική. Από κάτω μου φωτογράφοι επαγγελματίες. Κορόιδα. Έχω καλύτερη θέση από σας...

Μετά την πρώτη δόση δακρυγόνων

Και τότε άρχισε το γλέντι. Δακρυγόνα από τα ΜΑΤ. Εγώ εκεί πάνω. Πέτρες και μπουκάλια νερού από το πλήθος. Και ξανά δακρυγόνα. Και τότε άλλαξε ο αέρας...Και καλύφτηκα σε ένα σύννεφο χημικών. Χωρίς μάσκα. Χωρίς γυαλιά. Χωρίς ούτε ένα βρεγμένο πανί. Και μιλάμε για πολλά χημικά...Τα μάτια δακρύζουν εγώ επιμένω να τραβάω φωτογραφίες...Κοιτάζω να φύγω αλλά μάταια. Δε μπορούσα να κατέβω. Δεν έβλεπα. Δε μπορούσα να αναπνεύσω. Πως? Περιέργως, δε σκεφτόμουν πως θα χτυπήσω πέφτοντας. Σκεφτόμουν πως αν πέσω θα σπάσει καμιά μηχανή ή κανένας φακός...Προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες. Σχεδόν αδύνατο. Τα μάτια μου είναι τόσο δακρυσμένα που δε βλέπω καν μέσα από το φακό...Υπομονή λοιπόν, ελαφρό σκούπισμα τα μάτια και κλικ. Click away λοιπόν, όπως έλεγε κάποιος που δε θυμάμαι ποιος ήταν. Τελειώνει το φιλμ και τότε σκάει και δεύτερο μπαράζ χημικών...Συνδυασμένο με ένα ωραιότατο πορτοκαλί σπρέυ πιπεριού...Αδύνατο να μείνω. Πηδάω όπως όπως και τρεχάτε ποδαράκια μου. Φτάνω Βουκουρεστίου, καμία αλλαγή. Σταδίου και ακόμα τρέχω. Κλαίγοντας, βήχωντας και φτύνοντας...Αμερικής και ο αέρας αλλάζει. Κάτι γίνεται τώρα. Μπορώ να αναπνεύσω τουλάχιστον. Μόλις ξαναβρήκα την ανάσα μου, κοντοστέκομαι και σκέφτομαι. Βάζω και άλλο φιλμ? Ή την κάνω με ελαφρά...

Ρητορικό ερώτημα. Μα την αδρεναλίνη να πιάνει κόκκινο, αλλάζω φιλμ και ξανά Πανεπιστημίου...Μόλις καθάρισε λίγο η ατμόσφαιρα πάλι στην πλατεία. 


4 φορές το έκανα αυτό. Στην τρίτη φορά τελείωσα το δεύτερο φιλμ. Και τότε έφαγα το δακρυγόνο στα πόδια. Ωραία εμπειρία. Ειδικά χωρίς μάσκα και γυαλιά! ΤΡΕΛΗ ΜΑΣΤΟΥΡΑ!!! Τέταρτη φορά τελείωσα το φιλμ στην Pentax Z-10. Μέχρι τότε τράβαγα με την ME Super με τον 200mm τηλεφακό. (Μεγάλη εφεύρεση το ζουμ..) Την πέμπτη και τελευταία έβγαλα την πιστή μου Zenit με τον 150mm τηλεφακό και τελείωσα και εκείνο το φιλμ. 
Απολογισμός? Ένας σχεδόν σίγουρος καρκίνος του πνεύμονα. Πρησμένο δεξί γόνατο. Τελικά πηδώντας από το καφάο όντως το χτύπησα. Απλά λόγω αδρεναλίνης το πήρα χαμπάρι αφού τελείωσε το νταβαντούρι. 2,5 ώρες μετά...Απίστευτος πονοκέφαλος. Κλεισμένος λαιμός. Πρησμένα μάτια. Και μόλις πέρασε η επίδραση της αδρεναλίνης...ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ!!! 
Και ακόμα δε μπορώ να κοιμηθώ...Άλλο ξεκίνησα να γράφω, άλλα έγραψα. Γαμώ τη μαστούρα μου λέμε!!!

Συννεφιές...

Πάει καιρός που έγραψα κάτι εδώ...Ως συνήθως. Τελευταία μου λείπει η ικανότητα οργάνωσης των σκέψεών μου...Διττό νόημα το "μου λείπει". Και υπό την έννοια της απουσίας, αλλά και υπό την έννοια του συναισθήματος. Χαράζει έξω. Συννεφιασμένη Κυριακή. Με αχτίδες φωτός να περνάνε μέσα από τα σύννεφα. Θα βρέξει σήμερα. Συννεφιές και μέσα μου. Πάνε μέρες αφότου το συνειδητοποίησα...Εν μέρει με στεναχωρεί. Η προσμονή δεν κάνει καλό. Όχι όταν δεν ξέρεις πότε και αν θα έρθει το προσδοκώμενο. Ναι. Είναι αλήθεια. Προσδοκώ το απροσδόκητο. Ονειροπόλος ίσως? Ναι αν μπορεί κάποιος να ονειρεύεται με ανοιχτά μάτια...Με στοιχειώνουν αναμνήσεις.Μικρά καθημερινά πράγματα. Στιγμές που με κάνουν να σκέφτομαι. Rewind and Repeat. Αυτό κάνει το μυαλό μου. Ενώ θα έπρεπε να κάνει Erase and rewind...Με έχει κυριεύσει μια ήπια κατάθλιψη. Περίεργο πάντως. Μη αναμενόμενο. Το απόγευμα φωτογράφιζα ναρκομανείς να βαράνε τη δόση τους...Σταθμός Πανεπιστήμιο. 7:30 το απόγευμα. Σε μια γωνία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, σκαλάκια. Ένας άστεγος κοιμάται στο γρασίδι. Σηκώνω τη μηχανή. Στη γωνία του καρέ μια φιγούρα σκυφτή. Στιγμιαία έκπληξη...Ξανακοιτώ μέσα στο φακό. Ένα πρεζάκι δένει το μπράτσο του. Έχει βράσει τη δόση. Γεμίζει τη σύριγγα. Δε βρίσκει φλέβα όμως...Παραπαίει μέσα στην προσμονή του. Τελικά βρίσκει στο πόδι...Τον καταλαβαίνω...Ναρκωτικό. Η δόση του. Η αγαλλίαση που νιώθει τη στιγμή εκείνη. Απόλυτη ευτυχία. Μου λείπει αυτό το συναίσθημα. Τη χρειάζομαι. Τη ψάχνω. Ασυναίσθητα μεν, σε μόνιμη αναζήτηση δε...Προσπαθώ να βρω τη ψυχή μου σε υποκατάστατα. Δοκιμάζω. Καμία τύχη. Χρειάζομαι τη δόση μου. Τη ψυχή μου. Είμαι άδειος. Κενός. Κούφιος. Ένα σκεύος σε κίνηση. Κι εσύ περιμένεις ότι θα βρεις κάτι μέσα. Προσπαθείς να το ανοίξεις αλλά μάταια. Είμαι ερμητικά κλειστός. Σφραγισμένος. Η τελευταία χαραμάδα κλειδώθηκε. Και το κλειδί δε το έχω εγώ. Μου το κλέψανε. Ήταν σετ με το γέλιο μου. Τη χαρά μου. Την καρδιά μου. Την ψυχή μου...Μου έκλεψε το γέλιο μου...

Το τραγούδι της ημέρας...

Βάραθρο

Βρίσκομαι σε ένα βάραθρο.
Σαν πεταμένος στον Καιάδα των Λακεδαιμόνων.
Πεταμένος από εμένα τον ίδιο.
Από εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που αρνείται να συμβιβαστεί.
Δε μπορεί να συμβιβαστεί.
Κι όμως τόσο βαθιά χωμένος στο ίδιο το σύστημα το οποίο απεχθάνεται.
Ψάχνω να βρω διέξοδο.
Ίσως ναι.
Εγώ όμως δεν ψάχνω!
Εσύ προσπαθείς να βρεις τον τρόπο να δουλέψεις μαζί με το σύστημα.
Τι λέτε κι οι δυό...
Ούτε ενάντια, ούτε μαζί.
Εγώ θέλω να χρησιμοποιήσω το σύστημα.
Έχει παραθυράκια.
Σαν Matrix της δικιάς μας πραγματικότητας, οι νόμοι του δεν ισχύουν για εμάς.
Είμαστε ανώτεροι.
Εγώ τουλάχιστον.
Είμαι ελεύθερος. (?)
Μπορεί να είσαι.
Εγώ όμως παραμένω στο βάραθρο.
Στο φαράγγι του υποσυνείδητού μου.
Γύρω μου κορμοί να πλέουν.
Παλεύω να πιαστώ.
Εις μάτειν.
Δεν έχω χέρια!
Άγρια θηρία ορμάνε καταπάνω μου.
Περιμένουν να μου ξεσκίσουν τα σωθικά.
Κοιτάω ανήμπορος να αντιδράσω.
Περιμένω το μοίρα μου.
Πως όμως?
Πως αφού πιστεύω ότι εγώ ορίζω τη μοίρα μου?
Εγώ!
Εγώ?
Εμείς?
Ποιός από όλους μας?
Γιατί όλοι δε γίνεται.
Ο ένας γρανάζι του συστήματος.
Ο άλλος δοκάρι που παλεύει να μπλοκάρει τα γρανάζια.
Άλλος ένας περιφέρεται στην εφαπτομένη γραναζιού και χάους.
Κι εγώ στο βάραθρο...
Η άβυσσος με περιμένει...
Το αιώνιο σκοτάδι απλώνει τα χέρια του.
Μου προσφέρει λήθη.
Στάσιμα ταξίδια με τη ταχύτητα του φωτός.
Στο απόλυτο σκότος της ψυχής μου.
Είμαι μόνος μου εδώ.
Κανείς συνοδοιπόρος.
Κανείς τρελός αρκετά ώστε να ακολουθήσει.
Δεν έχω ανάγκη κανένα.Καμία.Τίποτα.
Έχω εμένα.Εσένα.Εμάς.
Τόσες πλευρές. Τόσες διαστάσεις.
Παράλληλα σύμπαντα.
Φούσκες που ακουμπάνε.
Συμπιέζουν η μία την άλλη.
Απομακρύνονται και μοιραία ξαναεφάπτονται.
Μοιραία...
Εγώ ορίζω τη μοίρα μου είπα!!!
Ελπίζω μια από αυτές τις μέρες να το πιστέψω.
Γιατί πρέπει να αποκτήσω χέρια να πιαστώ από τον κορμό...
Με περιμένει.

Το τραγούδι της ημέρας...

Αϋπνίες...

Ξανά εδώ. Ξανά πίσω στα γνώριμα μου λημέρια. Ήταν ένα διάλειμμα μόνο. Οι μέρες που μπορούσα να κοιμηθώ. Με στοιχειώνουν οι σκέψεις μου. Σκέψεις για οτιδήποτε. Για τα πάντα μα για τίποτα πραγματικά...Αναπολώ στιγμές. Καταστάσεις. Συναισθήματα. Και μετά σκέφτομαι το μέλλον. Τι με περιμένει? Δεν γνωρίζω. Μακάρι να μπορούσα να πω το αντίθετο. Η ώρα πήγε 4 πάλι. Κρίμα να είμαι ξύπνιος τέτοια ώρα. Χωρίς λόγο. Χωρίς αιτία. Κοιτάζοντας το ταβάνι στο σκοτάδι. Τους τοίχους. Μοναδικό φως από τη λάμπα έξω στο δρόμο που δειλά μπαίνει από το παράθυρο...Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους ποα απεχθάνονται την αβεβαιότητα. Θέλω να γνωρίζω τι γίνεται. Το περιβάλλον μου. Τον εαυτό μου...Το μέλλον μου. Και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια κατάσταση απελπισίας. Όλα είναι στο αέρα. Καμία σταθερά. Στην εξίσωση της ζωής μου έχω μόνο μεταβλητές. Άγνωστες παραμέτρους από τις οποίες ελάχιστες ελέγχω... Ακόμα κι αυτές ελάχιστα. Τόσες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Αδιάκοπα. Οι συνάψεις των νευρώνων μου είναι σε υπερδιέγερση. Ίσως αυτό είναι το ένα από τα δύο πράγματα που μου λείπουν σ' αυτήν. Η σιγουριά που μου έδινε. Το αίσθημα ασφάλειας που είχα. Με εκείνη δίπλα μου μπορούσα να επικεντρωθώ στα υπόλοιπα. Τώρα πρέπει να δώσω τον αγώνα μόνος μου...Και όσο και να είσαι συνηθισμένος στη μοναξιά, ποτέ δε γίνεται ευκολότερη. Ειδικά όταν έχεις βιώσει το δέσιμο με κάποιον. Λέγαμε πως ήμασταν ένα. Ενωμένοι θα ξεπερνάγαμε τα πάντα. Μαζί. Και στο τέλος το πιστεύεις. Βασίζεσαι. Εμπιστεύεσαι. Και όταν σε προδίδουν μένεις μισός. Κείσαι ανίκανος να συνεχίσεις. Προσπαθείς να βρεις τα κομμάτια του εαυτού σου αλλά εις μάτειν. Για να το κάνεις αυτό χρειάζεσαι το άλλο σου μισό. Την ισορροπία στην παραφροσύνη μου. Το ηρεμιστικό στην υπερέντασή μου. Ήταν το λίθιό μου. Και τώρα, απεγνωσμένος, ψάχνω να βρω νόημα. Ψάχνω να βρω σκοπό. Ψάχνω να βρω τη δύναμη να συνεχίσω. Έχω την ευκαιρία να ξαναχτίσω τον εαυτό μου. Αλλά το πιο δύσκολο κομμάτι της αναδιάταξης είναι ο σχεδιασμός. Οι αποφάσεις που θα καθορίσουν τη δομή. Ποιός θέλω να είμαι? Τι θέλω να είμαι? Τι σκοπό θα έχω? Υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να ήμουν ένα απλό ανθρωπάριο σαν όλα τα άλλα...Να μην είχα έννοιες σαν και αυτές. Να λάτρευα μια ομάδα, έναν τραγουδιστή, να είχα ανικανότητα συναισθηματικής σύνδεσης. Η άγνοια είναι ευτυχία λένε. Ίσως τελικά να ισχύει. Υπάρχει όμως ελπίδα για εμάς? Εμάς που πάσχουμε από έλλειψη άγνοιας...Που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Που μπορούμε να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές. Να δούμε το κρυμμένο νόημα. Γράφω επειδή αν δε γράψω θα τρελαθώ. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, εγώ και οι σκέψεις μου, ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης. Σε 3 ώρες πρέπει να σηκωθώ. Αλλά δε βρίσκω το νόημα. Άλλη μια μέρα. Θα ξημερώσει. Δουλειά. Φαγητό. Βαρεμάρα. Βράδυ. Ύπνος. Ποιό το νόημα? Να ζήσουμε άλλη μια μέρα? Να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο? Δε νομίζω να διάβασε κάποιος μέχρι εδώ. Ασυναρτησίες ενός καταθλιπτικού μυαλού. Η αλήθεια είναι πως είμαι καταθλιπτικός. Δεν ξέρω αν ήμουν από πριν ή αν έγινα εξαιτίας της. Μακάρι να είναι το πρώτο. Αλλά και αν φταίει αυτή δε θα ντραπώ. Μπορώ να πω πως θα χαρώ κιόλας! Γιατί δε θα είμαι ρομπότ. Ένα πρόβατο σαν τα άλλα. Έχω αισθήματα. Αγαπάω. Πονάω. Λυπάμαι. Ερωτεύομαι. Όλοι μου λένε πως η ζωή είναι ωραία. Πως πρέπει να είσαι ερωτευμένος με τη ζωή. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να το κάνω αυτό. Ίσως αυτό είναι το πρόβλημά μου. Σκέφτομαι πολύ. Η κατάρα μου...Τα φαντάσματά μου. Ένα κομμάτι μου θέλει να ξεσπάσει σε λυγμούς. Δάκρυα. Ένα άλλο κομμάτι μου αναρωτιέται για ποιό λόγο. Δε γνωρίζω. Προσπαθώ να βρω την πηγή. Για να την πολεμήσω. Να νικήσω και να προχωρήσω. Αρχίζω να συνειδητοποιώ, με τρόμο θα έλεγα, πως η πηγή είναι ο εαυτός μου. Μάχομαι εμένα. Πως γίνετια να νικήσω σε αυτή τη μάχη? Ποιό κομμάτι μου θα υπερισχύσει? Γίνεται να ξέρω? Χρειάζομαι βοήθεια. Αλλά ποιός θα με βοηθήσει...Κανένας δε μπορεί. Δε θα έριχνα ηθελημένα κάποιον στο χάος που επικρατεί μέσα μου. Αν δε μπορώ να ξεμπλέξω εγώ ο ίδιος, για ποιό λόγο να καταραστώ κάποιον άλλο...Ώρα να λήξω το μονόλογο. Θέλει να μιλήσει και το άλλο κομμάτι μου...

Είδωλο..

Τελικά το δύσκολο κομμάτι δεν είναι να αποδεχτείς ότι έχεις πρόβλημα.
Να το παραδεχτείς σε άλλους.
Ναι μεν είναι δύσκολο, αλλά ότι ακολουθεί είναι Ηράκλειος άθλος...
Το δύσκολο είναι να κάνεις το επόμενο βήμα.
Να ξαναρχίσεις από την αρχή.

Όλοι έχουμε πληγωθεί κάποια στιγμή.
Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο.
Κάποιοι από εμάς όμως, λίγοι "εκλεκτοί", έχουμε πονέσει πραγματικά.
Έχουμε νιώσει τις καρδιές μας να ραγίζουν.
Αισθανθήκαμε την απελπισία να μας κυριεύει.
Περάσαμε ατελείωτες νύχτες με μια σκέψη.
Αν υπάρχει νόημα...
Λογικά υπάρχει. Προσωπικά δεν το έχω βρεί ακόμα.
Εύχομαι να ήμουν σε θέση να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να πω ότι τελείωσε κι αυτό.
Προχωράμε ακάθεκτοι προς έναν σκοπό. Τώρα θα κυνηγήσουμε αυτό το στόχο.
Ακόμα παλεύω να βρω έναν στόχο. Κάτι να με γεμίζει.
Κάτι που θα με κάνει να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι το πρωί.

Έχει αρχίσει η άνοιξη έξω. Ο ήλιος λάμπει όλο και πιο πολύ. Η φύση αναγεννιέται.
Καινούρια αρχή παντού τριγύρω. Μέσα μου όμως ακόμα χειμώνας.
Ίσως ο πιο βαρύς χειμώνας της καρδιάς μου.
Ατέρμονη πάλη μαίνεται.
Μια μάχη χωρίς νικητή και ηττημένο.
Πολεμάω τον εαυτό μου...Και χάνω...
Αδυνατώ να δω διέξοδο.
Ίσως ο πόνος μου έχει πάρει την όραση.
Παντού σκοτάδι.
Και μέσα στο σκοτάδι μόνο πόνος. Θλίψη. Απελπισία. Προδοσία.
Μπορεί εσύ να με πρόδωσες, όμως τώρα προδίδω εγώ τον εαυτό μου.
Και αυτό είναι θανάσιμο αμάρτημα.

Εγώ πρέπει να είμαι πάνω από όλα.
Ο εαυτός μου.
Το οφείλω στο είδωλο στον καθρέφτη.
Πρέπει να χαμογελάσει πάλι.
Του έκλεψες το χαμόγελο.
Του το στέρησες...
Αλλά είναι δυνατός.
Πρέπει να είναι δυνατός.
Αλλιώς ποιό το νόημα?
Ξέρω πως πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου.
Το δύσκολο όμως είναι να τα βρω.
Αυτό είναι το επόμενο βήμα μου.
Ο Ηράκλειος άθλος μου.
Πρέπει να βρω κομμάτια να μαζέψω.

Κάποιος μου είπε ότι πρέπει να βρίσκω πάντα το καλό μέσα σε κάθε κακό...
Πολύ δύσκολο όταν δε μπορείς να δεις τίποτα.
Κι όμως.
Μια ακτίνα φωτός αρχίζει να διαπερνά το σκοτάδι...
Μπορεί να με έκανες κομμάτια...
Να με σκόρπισες στους σκουπιδότοπους του Άδη.
Όμως θα βρω τα κομμάτια μου.
Σίγουρα όχι όλα. Ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου σου ανήκει πια...
Το κρατάς μέσα σου. Και δε μπορώ να το πάρω πίσω. Ίσως να μη θέλω.
Δεν ξέρω.
Όμως όσα κομμάτια καταφέρω να βρω, έχω την δυνατότητα να τα συναρμολογήσω όπως θέλω...
Μπορώ να ανακαλύψω τον εαυτό μου.
Μπορώ να φτιάξω το είδωλο στον καθρέφτη όπως θέλω.
Να αλλάξω ότι θέλω.
Κάποια κομμάτια δεν αλλάζουνε.
Τα απομεινάρια της καρδιάς μου ακόμα θα λαχταράνε να αγαπήσουν...
Μέχρι να έρθει η επόμενη, για να πάρει και εκείνη ένα κομμάτι.
Εώς ότου δεν υπάρχει πια τίποτα να πάρουνε.
Εώς ότου δεν υπάρχουν πια κομμάτια να βρω...

Ο άθλος μου είναι να αναδυθώ ξαναγεννημένος.
Διαφορετικός, αλλά ακόμα ο ίδιος.
Δε μετανιώνω που σε αγάπησα.
Αλλά δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος.
Μη γυρίσεις πίσω...
Δε θα με αναγνωρίσεις...
Πάντα το ήξερα ότι θα με σκότωνες.
Και όπως πάντα...είχα δίκιο.

Το τραγούδι της ημέρας...

Ξανά...

Ω ναι...
Ξανά εδώ.
Περίεργο πράγμα ο έρωτας να σου στερεί την έμπνευση.
Ακόμα πιο περίεργο να έχεις έμπνευση μόνο όταν πονάς.
Άτιμα παιχνίδια της μοίρας μήπως?
Τραγική ειρωνεία?
Ή μήπως κάποια ανώτερη δύναμη παίζει με τη ζωή μου?
Μήπως είμαι καταδικασμένος να πονάω για να γράφω?
Γιατί όμως...Ποιό το νόημα?

Μου είχε πει στις αρχές πόσο της άρεσε κάτι που είχα γράψει παλιότερα...
Πως ευχόταν να το είχα γράψει για αυτήν.
Τώρα όμως που γράφω για αυτή, δε θα τα διαβάσει...
Τι ειρωνικό!