Βάραθρο

Βρίσκομαι σε ένα βάραθρο.
Σαν πεταμένος στον Καιάδα των Λακεδαιμόνων.
Πεταμένος από εμένα τον ίδιο.
Από εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που αρνείται να συμβιβαστεί.
Δε μπορεί να συμβιβαστεί.
Κι όμως τόσο βαθιά χωμένος στο ίδιο το σύστημα το οποίο απεχθάνεται.
Ψάχνω να βρω διέξοδο.
Ίσως ναι.
Εγώ όμως δεν ψάχνω!
Εσύ προσπαθείς να βρεις τον τρόπο να δουλέψεις μαζί με το σύστημα.
Τι λέτε κι οι δυό...
Ούτε ενάντια, ούτε μαζί.
Εγώ θέλω να χρησιμοποιήσω το σύστημα.
Έχει παραθυράκια.
Σαν Matrix της δικιάς μας πραγματικότητας, οι νόμοι του δεν ισχύουν για εμάς.
Είμαστε ανώτεροι.
Εγώ τουλάχιστον.
Είμαι ελεύθερος. (?)
Μπορεί να είσαι.
Εγώ όμως παραμένω στο βάραθρο.
Στο φαράγγι του υποσυνείδητού μου.
Γύρω μου κορμοί να πλέουν.
Παλεύω να πιαστώ.
Εις μάτειν.
Δεν έχω χέρια!
Άγρια θηρία ορμάνε καταπάνω μου.
Περιμένουν να μου ξεσκίσουν τα σωθικά.
Κοιτάω ανήμπορος να αντιδράσω.
Περιμένω το μοίρα μου.
Πως όμως?
Πως αφού πιστεύω ότι εγώ ορίζω τη μοίρα μου?
Εγώ!
Εγώ?
Εμείς?
Ποιός από όλους μας?
Γιατί όλοι δε γίνεται.
Ο ένας γρανάζι του συστήματος.
Ο άλλος δοκάρι που παλεύει να μπλοκάρει τα γρανάζια.
Άλλος ένας περιφέρεται στην εφαπτομένη γραναζιού και χάους.
Κι εγώ στο βάραθρο...
Η άβυσσος με περιμένει...
Το αιώνιο σκοτάδι απλώνει τα χέρια του.
Μου προσφέρει λήθη.
Στάσιμα ταξίδια με τη ταχύτητα του φωτός.
Στο απόλυτο σκότος της ψυχής μου.
Είμαι μόνος μου εδώ.
Κανείς συνοδοιπόρος.
Κανείς τρελός αρκετά ώστε να ακολουθήσει.
Δεν έχω ανάγκη κανένα.Καμία.Τίποτα.
Έχω εμένα.Εσένα.Εμάς.
Τόσες πλευρές. Τόσες διαστάσεις.
Παράλληλα σύμπαντα.
Φούσκες που ακουμπάνε.
Συμπιέζουν η μία την άλλη.
Απομακρύνονται και μοιραία ξαναεφάπτονται.
Μοιραία...
Εγώ ορίζω τη μοίρα μου είπα!!!
Ελπίζω μια από αυτές τις μέρες να το πιστέψω.
Γιατί πρέπει να αποκτήσω χέρια να πιαστώ από τον κορμό...
Με περιμένει.

Το τραγούδι της ημέρας...