Ξανά...

Ω ναι...
Ξανά εδώ.
Περίεργο πράγμα ο έρωτας να σου στερεί την έμπνευση.
Ακόμα πιο περίεργο να έχεις έμπνευση μόνο όταν πονάς.
Άτιμα παιχνίδια της μοίρας μήπως?
Τραγική ειρωνεία?
Ή μήπως κάποια ανώτερη δύναμη παίζει με τη ζωή μου?
Μήπως είμαι καταδικασμένος να πονάω για να γράφω?
Γιατί όμως...Ποιό το νόημα?

Μου είχε πει στις αρχές πόσο της άρεσε κάτι που είχα γράψει παλιότερα...
Πως ευχόταν να το είχα γράψει για αυτήν.
Τώρα όμως που γράφω για αυτή, δε θα τα διαβάσει...
Τι ειρωνικό!