tag:blogger.com,1999:blog-30009811828914472702024-02-19T08:49:05.123+00:00Εξομολογησεις ενος απονεννοημενου μυαλουConfessions of a derranged mind...ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.comBlogger28125tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-21609674836949277922020-11-24T22:09:00.004+00:002020-11-24T22:09:51.313+00:00Illusions<p> Here again.
I’m on a roll it seems.</p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I am on a quest.
A search for what I am missing. I know that people of my intelligence are
doomed to be depressed. We experience the world from a different perspective.
We can read between the lines of everyday events. We do not possess the bliss
that most of you do. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;"><b>Ignorance
is bliss.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;"><b>Knowledge
is sorrow.</b><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I am not
depressed. I realise that. I just feel sad. A deep sadness that I cannot
explain. I am sad about the world around me. I am sad about the people around
me. I am sad because I am trapped. Yet I live in a society that has shackles on
me. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">This is my
quest.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Break free of those shackles. I
know and accept that this means a life of solitude. Few would dare follow me on
such a path. Even fewer would stay beside me when the path turns rough. When
they would have to give up worldly delights in order to conquer the path less travelled.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">How could
they? I cannot expect any simple person to be able to comprehend the complexity
of my thoughts. The multidimensions that my mind works in. Constantly seeking a
way to make my dream come true. Yet I do not know what this dream is. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Therefore,
I have to keep existing in this sad world until I can develop myself enough to
be able to recognise that dream. That ultimate goal. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">All good
things come to those who wait. But I have waited enough. I seem to excel in
waiting. In patience. In endurance. In managing my pain. My soul has emerged
from everything and still perseveres. With more resolve than ever. Yet my heart
seeks something else at the same time. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I am conflict.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">There is a
war raging inside me. My mind. My heart. My soul. The three fundamental parts
of my being, seek three different things. My every day is a struggle to balance
them out. A balance of patience, strength, resources and time. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Time.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Never
ask someone to make time for you. </span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">If they are worthy of your time, they will offer
you theirs. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">This is a
profound realisation. A deep truth that everyone should live by. How better our
world would be. Time is the one commodity that we cannot replenish. And it is
such a valuable one. We pay for each moment of our lives in time. And time we
never get back. Maybe in another lifetime. In another universe. In another
dimension. But here, now is gone. We are constantly living in the past. Looking
to the future. There is no present. As we realise the moment we live, it is
already gone. It is the past. The next moment is the future. We are in limbo
between past and future. Never here. Never present. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">How can we
hope to find one another when there is no present? How can we live the moment
when it does not even exist? We know that it will exist in the future. We know
that it existed in the past. But it slips from our grasp in the present. This construct
of mankind. Those who are ignorant of this fact, are blissful. For they never
try to reach what they cannot. The few of us that understand this however, are
forever trapped. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I have
decided to turn away from others. I will stop seeking any connection. There is
no point after all. Why doom someone else to share my sorrowful destiny? Instead
I will turn inwards. I will seek the truth within me. Try to decode the dragon inside.
The dragon will hold the secret. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">My
liberation.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">The dragon
will shatter the shackles.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">The dragon
will dissolve the illusions. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;"><b>I am the
dragon.</b><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=jhat-xUQ6dw">The song of the day</a><o:p></o:p></span></p>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-79063821012999156652020-11-20T00:10:00.000+00:002020-11-20T00:10:33.786+00:00Visions<p></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Visions.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Visions of
the past. - Memories.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Visions of
the future. - Foresight.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Haunting
images we barely remember.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Images that
change our lives.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Fleeting
glimpses of a life that was. Or a life that can be.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Do we pursue
them? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Do we shrug
them off?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Do we deny
their existence? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Have you
ever had a vision that you later experienced?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">A déjà vu.
You feel like living a memory. A strange familiarity with the moment. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">An acknowledgement
of a vision you possibly did not now you had.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">It is a rare
thing. But so beautiful to experience.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I choose to
embrace my visions. To pursue them.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I actively
seek out to make them my reality. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">But what of
the visions of past? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">So far in
space. So far in time. Unknown images.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Things you have never seen. Creatures you have never imagined.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Yet they are
imprinted in your mind. Or in your soul? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">How can I
explain the things I have seen with the eyes of my soul?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">How can I
put them to words when the words to describe them do not exist?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Should I
even bother trying? Or perhaps let them live in my head, my heart, my soul.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Where they
belong.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">No one will
ever understand them. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">They are mine.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">No one
except the one. 10.000 lives…<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">A being
made of pure blinding light. No shape or form, yet so familiar and void of
fear.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">A strange
aura surrounds it. Like a force field. Transparent yet visible. Maybe a sense
that we do not possess?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">It is not
of this earth. Yet it knows me. And I know it. I reach out and feel the energy.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">A pulse of life.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I feel at
peace. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I am home. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">But where
is this home I see?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">When is
this home I see? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Is this the
reason I never fit in? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">It this the
reason I feel completely alone in this life?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Is this the
reason I feel the urge to escape?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Without knowing
what I want to escape to. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Nothing
fills the void I feel. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">No feeling,
no possession, no dream. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I can
achieve anything I set my mind to. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Yet this
has eluded me. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">I feel like
a tortured soul, eternally wandering the universe without purpose, with no
destination, without a point of origin to return to. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Eternally
doomed to wander.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Help me
find my purpose. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Does the
being of light know my purpose? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Was I
looking in a mirror?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Am I the
being of light?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Was I the
being of light?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Light is
love someone told me recently.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Is that why
I feel so dark inside? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">No one has
ever loved me. The real me. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">No one has
ever seen the real me.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Am I the absence
of light?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">What am I?<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">When am I?</span></p>
<p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=ynLUUEKOFiQ" target="_blank">La canción del día</a></p><p></p>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-50531489128717510892020-11-14T02:41:00.001+00:002020-11-14T02:41:28.747+00:00A decade later...<p></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;">It has been almost a full decade
since I last wrote anything here.<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>Whose fault is it I wondered. Doesn't have to be anyone's fault.
It is not a bad thing. Even though as I am typing these words, I realize I have
missed it. It used to be part of myself. A part that laid dormant for almost a
decade. <o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>So, whose fault is it? My fault of course. I can make up countless
excuses and reasons but ultimately it is my fault. I have always taken
responsibility for my mistakes. I have always owned up to my wrongdoings. Because
I have always made my own decisions. No one has forced me to do anything. I
control my fate remember? <o:p></o:p></span></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>Interesting fact. I recently realized
that the reason I do not like the word “Fate” is because in my head it is
connected to a bad thing. It has an ominous meaning. Meanwhile the word “Destiny”,
in my head again, has a positive aspect to it. <o:p></o:p></span></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">When you achieve something grand, it is your
destiny.<o:p></o:p></span></i></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">When you give up, you accept your fate.<o:p></o:p></span></i></p><p style="line-height: 150%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;"><br /></span></i></p>
<p style="text-align: left;"><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>I am going through turbulent
times. Many changes have happened lately. And even more lie ahead. <o:p></o:p></span></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">Am I scared? No. <o:p></o:p></span></i></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">Am I anxious? No. <o:p></o:p></span></i></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">Am I hopeful? Always.<o:p></o:p></span></i></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">Am I sad? Not exactly.<o:p></o:p></span></i></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>It is not the profound deep
sadness one feels when they lose a loved one. This feels more like an
underlying melancholy. An ode to the part of my life that now lies in the past.
<o:p></o:p></span></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm;"><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;"><span> </span>So many changes. Humans are afraid of change. I
personally can’t understand that. Change is always painless. Fast. All it takes
to change anything is <i>one moment. <o:p></o:p></i></span></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">One decision. <o:p></o:p></span></i></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">One move. <o:p></o:p></span></i></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">One thought. <o:p></o:p></span></i></p>
<p style="line-height: 150%; margin: 0cm;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;">One word.</span></i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 150%;"> Just like that, things change. The difficult part
is adapting to that change. And that comes with steps. Just like Alcoholics Anonymous.</span></p><p style="line-height: 150%; margin: 0cm;"><span style="font-size: 13.5pt; text-indent: 20.7pt;"><span> </span>First step is to accept that said change
has occurred. Always. You need to realize that the past is just that. And it
will not come back. Once you come to terms with that fact you can move onto the
second step. Getting used to the change.</span></p><p style="line-height: 150%; margin: 0cm;"><span style="font-size: 13.5pt; text-indent: 20.7pt;"><span> </span>Second step is to start getting used to
the change. Identify that which is different in your life. Not all changes are
bad. Even if they appear to be so in the beginning. Blame out primal instincts.
Humans are programmed to fear the unknown. And here you are dwelling in
uncharted paths. Brave.</span></p><p style="line-height: 150%; margin: 0cm;"><span style="font-size: 13.5pt; text-indent: 20.7pt;"><span> </span>Once you identify the new status quo, you
can make the decision to create a new routine for yourself.</span></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>You have the freedom to alter
aspects of your life that you haven’t had a chance to before. Will you be bold
and take more steps ahead? Or play it safe and try to keep as many things the
same as possible? Should you? You are walking the road anyway right? Why not
take a couple more turns? Maybe it is time to pick up that hobby you abandoned
years ago. Or find a new one! The possibilities are endless. <o:p></o:p></span></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></p>
<p style="text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;">The only limit is you. <o:p></o:p></span></i></p><p style="text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></i></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>Your mind. Keep working on it. It
is your greatest weapon. It has potential that you haven’t unlocked yet. Even a
small step forward is good. Every journey starts with but a single step. You
have already taken yours. You know how to walk. One foot in front of the other.
You will find your balance. Slowly but steadily. If you get scared, if you get
overwhelmed, just stop. Pause and gather your thoughts. Your strength. <o:p></o:p></span></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></p>
<p style="text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;">Reach out.</span></i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"> <o:p></o:p></span></p><p style="text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></i></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>That is what everyone does when
out of balance. It is only natural. If you feel alone you are not. Believe me.
Been there, done that, learned it the hard way. Your soulmate is out there.
Maybe you haven’t found them yet, but you are already connected. An invisible
string connects you. It can get tangled but it cannot break. If you are lucky
you will find them. But it is your destiny. In this life or a next. You will
find them. <o:p></o:p></span></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></p>
<p align="center" style="line-height: 115%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;">I will search for you
through 1,000 worlds and 10,000 lifetimes until I find you.<o:p></o:p></span></i></p>
<p align="center" style="line-height: 115%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;">And I will wait for you
in all of them.<o:p></o:p></span></i></p><p align="center" style="line-height: 115%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;"><br /></span></i></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>But if you haven’t found them
yet, reach out to nature. All around you. So much beauty. So much peace. Everything
has a purpose. Just like you do. Feel the wind on your face. Smell the flowers.
Hear the trees talking to each other. Touch the grass. Feel the energy that
surrounds you. Mother nature heals everything. It can provide serenity. Connect
with nature and you will find your purpose. <o:p></o:p></span></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></p>
<p style="line-height: 115%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;">You are a child of the universe. <o:p></o:p></span></i></p>
<p style="line-height: 115%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;">You are stardust. <o:p></o:p></span></i></p><p style="line-height: 115%; margin: 0cm; text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;"><br /></span></i></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>Every molecule in your body was
created in the heart of a star and b</span><span style="font-size: 13.5pt;">urst into existence unleashing unfathomable
amounts of energy. It still surrounds us. Close your eyes and feel it. The
vibrations. The waves.</span></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>Throughout my life I have been
trying to control the chaos that is my thoughts. I now realize that one of the
few times I have not been doing that, is when I write here. I let them flow out
as they come (and as fast as I can type them). So many thoughts. It is liberating.
My mind has always been connecting dots. Even when I did not know it, it has
been working in the background. Subconsciously. Constantly analyzing data and
finding, creating dots, and trying to connect them. I can feel it creating new ones.
New dots. New solutions to problems I did not know I was thinking about. Problems
I did not know I had. An endless river of thoughts. <o:p></o:p></span></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>Perhaps it is the curse of my
intelligence. Or perhaps I am awake. It took many years but I feel I am awake.
I now know what I need to do. All that is left is to do it. One step at a time.
But do it. Set off on my journey. I am waiting out there. I have to go and find
me. Maybe my quest will lead me to my soulmate. Maybe not. Maybe it already
has. That remains to be seen. One thing is for sure. <o:p></o:p></span></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></p>
<p style="text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;">If you think you found them,
do everything in your power to hold on to them. <o:p></o:p></span></i></p><p style="text-align: center;"><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></i></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>There is no room for selfishness,
ego, stubbornness. Give to them all you have. Open your heart to them. Let them
into your mind. Your true soulmate will not be scared. They will not be intimidated.
They will not take a step back. They will take a step forward. For they too have
been searching for you. They too will let you into their hearts. Into their minds.
And your souls will be complete. Two journeys will merge into one. It will be a
feeling far beyond love. I have no words to describe it. For I have not felt it
yet. But I will. <o:p></o:p></span></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></p>
<p><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;">“We are travelers on a cosmic
journey, stardust, swirling and dancing in the eddies and whirlpools of
infinity. Life is eternal. We have stopped for a moment to encounter each
other, to meet, to share. This is a precious moment. It is a little parenthesis
in eternity.”<o:p></o:p></span></i></p><p><i><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></i></p>
<p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><span> </span>The time is 2.25am now. I have
been writing for almost 2 hours. It seems I needed to do this. My soul longed
to let my thoughts loose. Let them roam wild and free and spill out on here.
Not for anyone else to read. I never cared if someone reads my confessions.
Because they are just that. Confessions from myself to me. Maybe I am writing
to let my past self know. Or maybe to let my soulmate know. Or maybe for the
universe to know. <o:p></o:p></span></p><p><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><i><b>I am not sad. </b></i></span></p><p style="text-align: center;"><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><i><b>I am tuned into the
strings of my mind. </b></i></span></p><p style="text-align: center;"><span style="color: black; font-size: 13.5pt;"><i><b>I am ready. </b></i><o:p></o:p></span></p><br /><p></p><p><a href="https://www.youtube.com/watch?v=s2EJ1AqPIPg" target="_blank">Song of the day</a></p>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-54611350095428509222011-06-29T21:19:00.000+00:002011-06-29T21:19:50.727+00:00Μαστουρώνοντας με δακρυγόνα...<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ενδιαφέρουσες μέρες ζω...Χθες το βράδυ, για άλλη μια φορά, κατόπιν ομόφωνης απόφασης, στερήθηκα ύπνου. Εισήλθαμε αισίως στην 38η ώρα αϋπνίας. Κατά τις 7 έφτιαξα ένα καφεδάκι. Η συνέλευση προσπαθούσε να βρει τρόπους να παραμείνω ξύπνιος. Μία από τις προτάσεις ήταν να κατέβω στην πλατεία Συντάγματος. Κυνήγι φωτογραφιών από τις χθεσινές καταστροφές. Ενδιαφέρουσα πρόταση αλλά παραγκωνίστηκε υπό την αιτιολογία ότι η στέρηση ύπνου έχει ως φυσικό επακόλουθο την έλλειψη ενέργειας. Υπολογιστής λοιπόν και ενασχόληση με ασήμαντα πράγματα για απόσπαση προσοχής. Θα περνούσε η ώρα μέχρι να μαγειρέψω, και μετά υπνάκος. Μάταια κατάστρωνα σχέδια. Κατά τις 11 διακοπή ρεύματος από την πολυαγαπημένη μας ΔΕΗ. Δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω ξύπνιος χωρίς ρεύμα στο σπίτι. Συνεπώς μία και μοναδική λύση. Ετοιμάζουμε τη τσάντα με τον εξοπλισμό, παίρνουμε άλλη μία τσάντα με λοιπά εφόδια, και εμπρός για Σύνταγμα. Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι Αγανακτισμένοι. (Χλεχλέδες) </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αμάξι μέχρι Μετρό λοιπόν και μετρό μέχρι Σύνταγμα. Δεν θα κάτσω να περιγράψω ολόκληρη την εμπειρία μου. Είναι δικιά μου. Δε θέλω να τη μοιραστώ. Ακόμα και να το κάνω δεν πρόκειται κανείς να καταλάβει τα συναισθήματα που είχα εκείνες τις στιγμές. Εξουθενωμένος, άυπνος, φορτωμένος με μηχανές. Αναζήτηση φωτογραφιών. Κάποιες από τα αποτελέσματα των συγκρούσεων της 28/6. Σπασμένες βιτρίνες. Σημάδια από μολότοφ στο δρόμο. Πρόσωπα με Mallox, μάσκες και γυαλιά. Έπειτα ανέβηκα στην Βασιλίσσης Σοφίας. Μερικές φωτογραφίες από τον κόσμο. Ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι. Προχωράω προς τη γωνία με Πανεπιστημίου. Ένα καφάο του ΟΤΕ μπροστά μου. Ανεβαίνω πάνω για καλύτερη οπτική. Από κάτω μου φωτογράφοι επαγγελματίες. Κορόιδα. Έχω καλύτερη θέση από σας...</span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi-pjmlYyITZXi7QZH0p3hhz2JtNPg0eWEKTNU7JPKafpUSRBd7CUfCw3mAwyZenwCphvl1qiLQXUhYwEXTQc6tNCFPmkVeKM7kVQbaZnVHTUaLo1tae9y_G5RawCUmXhHd3lExksKCl4/s1600/CIMG1233.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi-pjmlYyITZXi7QZH0p3hhz2JtNPg0eWEKTNU7JPKafpUSRBd7CUfCw3mAwyZenwCphvl1qiLQXUhYwEXTQc6tNCFPmkVeKM7kVQbaZnVHTUaLo1tae9y_G5RawCUmXhHd3lExksKCl4/s320/CIMG1233.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Μετά την πρώτη δόση δακρυγόνων</td></tr>
</tbody></table><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Και τότε άρχισε το γλέντι. Δακρυγόνα από τα ΜΑΤ. Εγώ εκεί πάνω. Πέτρες και μπουκάλια νερού από το πλήθος. Και ξανά δακρυγόνα. Και τότε άλλαξε ο αέρας...Και καλύφτηκα σε ένα σύννεφο χημικών. Χωρίς μάσκα. Χωρίς γυαλιά. Χωρίς ούτε ένα βρεγμένο πανί. Και μιλάμε για πολλά χημικά...Τα μάτια δακρύζουν εγώ επιμένω να τραβάω φωτογραφίες...Κοιτάζω να φύγω αλλά μάταια. Δε μπορούσα να κατέβω. Δεν έβλεπα. Δε μπορούσα να αναπνεύσω. Πως? <i>Περιέργως, δε σκεφτόμουν πως θα χτυπήσω πέφτοντας. Σκεφτόμουν πως αν πέσω θα σπάσει καμιά μηχανή ή κανένας φακός...</i></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες. Σχεδόν αδύνατο. Τα μάτια μου είναι τόσο δακρυσμένα που δε βλέπω καν μέσα από το φακό...Υπομονή λοιπόν, ελαφρό σκούπισμα τα μάτια και κλικ. Click away λοιπόν, όπως έλεγε κάποιος που δε θυμάμαι ποιος ήταν. Τελειώνει το φιλμ και τότε σκάει και δεύτερο μπαράζ χημικών...Συνδυασμένο με ένα ωραιότατο πορτοκαλί σπρέυ πιπεριού...Αδύνατο να μείνω. Πηδάω όπως όπως και τρεχάτε ποδαράκια μου. Φτάνω Βουκουρεστίου, καμία αλλαγή. Σταδίου και ακόμα τρέχω. Κλαίγοντας, βήχωντας και φτύνοντας...Αμερικής και ο αέρας αλλάζει. Κάτι γίνεται τώρα. Μπορώ να αναπνεύσω τουλάχιστον. Μόλις ξαναβρήκα την ανάσα μου, κοντοστέκομαι και σκέφτομαι. Βάζω και άλλο φιλμ? Ή την κάνω με ελαφρά...<b><br />
</b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><b>Ρητορικό ερώτημα. </b>Μα την αδρεναλίνη να πιάνει κόκκινο, αλλάζω φιλμ και ξανά Πανεπιστημίου...Μόλις καθάρισε λίγο η ατμόσφαιρα πάλι στην πλατεία. </span><br />
<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">4 φορές το έκανα αυτό. Στην τρίτη φορά τελείωσα το δεύτερο φιλμ. Και τότε έφαγα το δακρυγόνο στα πόδια. Ωραία εμπειρία. Ειδικά χωρίς μάσκα και γυαλιά! ΤΡΕΛΗ ΜΑΣΤΟΥΡΑ!!! Τέταρτη φορά τελείωσα το φιλμ στην Pentax Z-10. Μέχρι τότε τράβαγα με την ME Super με τον 200mm τηλεφακό. <b>(Μεγάλη εφεύρεση το ζουμ..)</b> Την πέμπτη και τελευταία έβγαλα την πιστή μου Zenit με τον 150mm τηλεφακό και τελείωσα και εκείνο το φιλμ. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Απολογισμός? Ένας σχεδόν σίγουρος καρκίνος του πνεύμονα. Πρησμένο δεξί γόνατο. Τελικά πηδώντας από το καφάο όντως το χτύπησα. Απλά λόγω αδρεναλίνης το πήρα χαμπάρι αφού τελείωσε το νταβαντούρι. 2,5 ώρες μετά...Απίστευτος πονοκέφαλος. Κλεισμένος λαιμός. Πρησμένα μάτια. Και μόλις πέρασε η επίδραση της αδρεναλίνης...<b>ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ!!! </b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Και ακόμα δε μπορώ να κοιμηθώ...Άλλο ξεκίνησα να γράφω, άλλα έγραψα. Γαμώ τη μαστούρα μου λέμε!!!</span>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-49364971698077310742011-06-26T03:36:00.000+00:002011-06-26T03:36:26.261+00:00Συννεφιές...Πάει καιρός που έγραψα κάτι εδώ...Ως συνήθως. Τελευταία μου λείπει η ικανότητα οργάνωσης των σκέψεών μου...Διττό νόημα το "μου λείπει". Και υπό την έννοια της απουσίας, αλλά και υπό την έννοια του συναισθήματος. Χαράζει έξω. Συννεφιασμένη Κυριακή. Με αχτίδες φωτός να περνάνε μέσα από τα σύννεφα. <b>Θα βρέξει σήμερα</b>. Συννεφιές και μέσα μου. Πάνε μέρες αφότου το συνειδητοποίησα...Εν μέρει με στεναχωρεί. Η προσμονή δεν κάνει καλό. Όχι όταν δεν ξέρεις πότε και αν θα έρθει το προσδοκώμενο. Ναι. Είναι αλήθεια. Προσδοκώ το απροσδόκητο. Ονειροπόλος ίσως? Ναι αν μπορεί κάποιος να ονειρεύεται με ανοιχτά μάτια...Με στοιχειώνουν αναμνήσεις.Μικρά καθημερινά πράγματα. Στιγμές που με κάνουν να σκέφτομαι. Rewind and Repeat. Αυτό κάνει το μυαλό μου. Ενώ θα έπρεπε να κάνει Erase and rewind...Με έχει κυριεύσει μια ήπια κατάθλιψη. Περίεργο πάντως. Μη αναμενόμενο. Το απόγευμα φωτογράφιζα ναρκομανείς να βαράνε τη δόση τους...Σταθμός Πανεπιστήμιο. 7:30 το απόγευμα. Σε μια γωνία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, σκαλάκια. Ένας άστεγος κοιμάται στο γρασίδι. Σηκώνω τη μηχανή. Στη γωνία του καρέ μια φιγούρα σκυφτή. Στιγμιαία έκπληξη...Ξανακοιτώ μέσα στο φακό. Ένα πρεζάκι δένει το μπράτσο του. Έχει βράσει τη δόση. Γεμίζει τη σύριγγα. Δε βρίσκει φλέβα όμως...Παραπαίει μέσα στην προσμονή του. Τελικά βρίσκει στο πόδι...Τον καταλαβαίνω...Ναρκωτικό. Η δόση του. Η αγαλλίαση που νιώθει τη στιγμή εκείνη. Απόλυτη ευτυχία. Μου λείπει αυτό το συναίσθημα. Τη χρειάζομαι. Τη ψάχνω. Ασυναίσθητα μεν, σε μόνιμη αναζήτηση δε...Προσπαθώ να βρω τη ψυχή μου σε υποκατάστατα. Δοκιμάζω. Καμία τύχη. Χρειάζομαι τη δόση μου. Τη ψυχή μου. Είμαι άδειος. Κενός. Κούφιος. Ένα σκεύος σε κίνηση. Κι εσύ περιμένεις ότι θα βρεις κάτι μέσα. Προσπαθείς να το ανοίξεις αλλά μάταια. Είμαι ερμητικά κλειστός. Σφραγισμένος. Η τελευταία χαραμάδα κλειδώθηκε. Και το κλειδί δε το έχω εγώ. Μου το κλέψανε. Ήταν σετ με το γέλιο μου. Τη χαρά μου. Την καρδιά μου. Την ψυχή μου...Μου έκλεψε το γέλιο μου...<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=nJNMnBhf-Ds">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-38774250612542710442011-04-11T21:53:00.000+00:002011-04-11T21:53:08.717+00:00ΒάραθροΒρίσκομαι σε ένα βάραθρο. <br />
Σαν πεταμένος στον Καιάδα των Λακεδαιμόνων.<br />
Πεταμένος από εμένα τον ίδιο. <br />
Από εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που αρνείται να συμβιβαστεί.<br />
Δε μπορεί να συμβιβαστεί.<br />
Κι όμως τόσο βαθιά χωμένος στο ίδιο το σύστημα το οποίο απεχθάνεται.<br />
Ψάχνω να βρω διέξοδο.<br />
Ίσως ναι. <br />
Εγώ όμως δεν ψάχνω!<br />
Εσύ προσπαθείς να βρεις τον τρόπο να δουλέψεις μαζί με το σύστημα. <br />
Τι λέτε κι οι δυό...<br />
Ούτε ενάντια, ούτε μαζί.<br />
Εγώ θέλω να χρησιμοποιήσω το σύστημα. <br />
Έχει παραθυράκια. <br />
Σαν Matrix της δικιάς μας πραγματικότητας, οι νόμοι του δεν ισχύουν για εμάς.<br />
Είμαστε ανώτεροι. <br />
Εγώ τουλάχιστον. <br />
Είμαι ελεύθερος. (?)<br />
Μπορεί να είσαι. <br />
Εγώ όμως παραμένω στο βάραθρο.<br />
Στο φαράγγι του υποσυνείδητού μου.<br />
Γύρω μου κορμοί να πλέουν.<br />
Παλεύω να πιαστώ.<br />
Εις μάτειν.<br />
Δεν έχω χέρια!<br />
Άγρια θηρία ορμάνε καταπάνω μου.<br />
Περιμένουν να μου ξεσκίσουν τα σωθικά. <br />
Κοιτάω ανήμπορος να αντιδράσω. <br />
Περιμένω το μοίρα μου.<br />
Πως όμως?<br />
Πως αφού πιστεύω ότι εγώ ορίζω τη μοίρα μου?<br />
Εγώ!<br />
Εγώ?<br />
Εμείς?<br />
Ποιός από όλους μας?<br />
Γιατί όλοι δε γίνεται. <br />
Ο ένας γρανάζι του συστήματος.<br />
Ο άλλος δοκάρι που παλεύει να μπλοκάρει τα γρανάζια.<br />
Άλλος ένας περιφέρεται στην εφαπτομένη γραναζιού και χάους.<br />
Κι εγώ στο βάραθρο...<br />
Η άβυσσος με περιμένει...<br />
Το αιώνιο σκοτάδι απλώνει τα χέρια του.<br />
Μου προσφέρει λήθη.<br />
Στάσιμα ταξίδια με τη ταχύτητα του φωτός.<br />
Στο απόλυτο σκότος της ψυχής μου.<br />
Είμαι μόνος μου εδώ.<br />
Κανείς συνοδοιπόρος.<br />
Κανείς τρελός αρκετά ώστε να ακολουθήσει.<br />
Δεν έχω ανάγκη κανένα.Καμία.Τίποτα.<br />
Έχω εμένα.Εσένα.Εμάς.<br />
Τόσες πλευρές. Τόσες διαστάσεις.<br />
Παράλληλα σύμπαντα.<br />
Φούσκες που ακουμπάνε.<br />
Συμπιέζουν η μία την άλλη.<br />
Απομακρύνονται και μοιραία ξαναεφάπτονται.<br />
Μοιραία...<br />
Εγώ ορίζω τη μοίρα μου είπα!!!<br />
Ελπίζω μια από αυτές τις μέρες να το πιστέψω.<br />
Γιατί πρέπει να αποκτήσω χέρια να πιαστώ από τον κορμό...<br />
Με περιμένει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX_1RMaBbXk2BpDIoYowKzof6AgsAQJQqagetPnDtozAhZTYXasbGRBcICk6emf4mH7P_O9mzsvaQNwn4qktGkkoD6-iqiMNO4EtsYpVaerKNF1n1cs6eH7994r4h23qyEnOxj4H_UNNI/s1600/suicide.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" r6="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX_1RMaBbXk2BpDIoYowKzof6AgsAQJQqagetPnDtozAhZTYXasbGRBcICk6emf4mH7P_O9mzsvaQNwn4qktGkkoD6-iqiMNO4EtsYpVaerKNF1n1cs6eH7994r4h23qyEnOxj4H_UNNI/s320/suicide.jpg" width="231" /></a></div><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=arEBBl7wUi4">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-22163571835877515432011-04-04T01:28:00.000+00:002011-04-04T01:28:06.249+00:00Αϋπνίες...Ξανά εδώ. Ξανά πίσω στα γνώριμα μου λημέρια. Ήταν ένα διάλειμμα μόνο. Οι μέρες που μπορούσα να κοιμηθώ. Με στοιχειώνουν οι σκέψεις μου. Σκέψεις για οτιδήποτε. Για τα πάντα μα για τίποτα πραγματικά...Αναπολώ στιγμές. Καταστάσεις. Συναισθήματα. Και μετά σκέφτομαι το μέλλον. Τι με περιμένει? Δεν γνωρίζω. Μακάρι να μπορούσα να πω το αντίθετο. Η ώρα πήγε 4 πάλι. Κρίμα να είμαι ξύπνιος τέτοια ώρα. Χωρίς λόγο. Χωρίς αιτία. Κοιτάζοντας το ταβάνι στο σκοτάδι. Τους τοίχους. Μοναδικό φως από τη λάμπα έξω στο δρόμο που δειλά μπαίνει από το παράθυρο...Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους ποα απεχθάνονται την αβεβαιότητα. Θέλω να γνωρίζω τι γίνεται. Το περιβάλλον μου. Τον εαυτό μου...Το μέλλον μου. Και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια κατάσταση απελπισίας. Όλα είναι στο αέρα. Καμία σταθερά. Στην εξίσωση της ζωής μου έχω μόνο μεταβλητές. Άγνωστες παραμέτρους από τις οποίες ελάχιστες ελέγχω... Ακόμα κι αυτές ελάχιστα. Τόσες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Αδιάκοπα. Οι συνάψεις των νευρώνων μου είναι σε υπερδιέγερση. Ίσως αυτό είναι το ένα από τα δύο πράγματα που μου λείπουν σ' αυτήν. Η σιγουριά που μου έδινε. Το αίσθημα ασφάλειας που είχα. Με εκείνη δίπλα μου μπορούσα να επικεντρωθώ στα υπόλοιπα. Τώρα πρέπει να δώσω τον αγώνα μόνος μου...Και όσο και να είσαι συνηθισμένος στη μοναξιά, ποτέ δε γίνεται ευκολότερη. Ειδικά όταν έχεις βιώσει το δέσιμο με κάποιον. Λέγαμε πως ήμασταν ένα. Ενωμένοι θα ξεπερνάγαμε τα πάντα. Μαζί. Και στο τέλος το πιστεύεις. Βασίζεσαι. Εμπιστεύεσαι. Και όταν σε προδίδουν μένεις μισός. Κείσαι ανίκανος να συνεχίσεις. Προσπαθείς να βρεις τα κομμάτια του εαυτού σου αλλά εις μάτειν. Για να το κάνεις αυτό χρειάζεσαι το άλλο σου μισό. Την ισορροπία στην παραφροσύνη μου. Το ηρεμιστικό στην υπερέντασή μου. Ήταν το λίθιό μου. Και τώρα, απεγνωσμένος, ψάχνω να βρω νόημα. Ψάχνω να βρω σκοπό. Ψάχνω να βρω τη δύναμη να συνεχίσω. Έχω την ευκαιρία να ξαναχτίσω τον εαυτό μου. Αλλά το πιο δύσκολο κομμάτι της αναδιάταξης είναι ο σχεδιασμός. Οι αποφάσεις που θα καθορίσουν τη δομή. Ποιός θέλω να είμαι? Τι θέλω να είμαι? Τι σκοπό θα έχω? Υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να ήμουν ένα απλό ανθρωπάριο σαν όλα τα άλλα...Να μην είχα έννοιες σαν και αυτές. Να λάτρευα μια ομάδα, έναν τραγουδιστή, να είχα ανικανότητα συναισθηματικής σύνδεσης. Η άγνοια είναι ευτυχία λένε. Ίσως τελικά να ισχύει. Υπάρχει όμως ελπίδα για εμάς? Εμάς που πάσχουμε από έλλειψη άγνοιας...Που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Που μπορούμε να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές. Να δούμε το κρυμμένο νόημα. Γράφω επειδή αν δε γράψω θα τρελαθώ. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, εγώ και οι σκέψεις μου, ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης. Σε 3 ώρες πρέπει να σηκωθώ. Αλλά δε βρίσκω το νόημα. Άλλη μια μέρα. Θα ξημερώσει. Δουλειά. Φαγητό. Βαρεμάρα. Βράδυ. Ύπνος. Ποιό το νόημα? Να ζήσουμε άλλη μια μέρα? Να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο? Δε νομίζω να διάβασε κάποιος μέχρι εδώ. Ασυναρτησίες ενός καταθλιπτικού μυαλού. Η αλήθεια είναι πως είμαι καταθλιπτικός. Δεν ξέρω αν ήμουν από πριν ή αν έγινα εξαιτίας της. Μακάρι να είναι το πρώτο. Αλλά και αν φταίει αυτή δε θα ντραπώ. Μπορώ να πω πως θα χαρώ κιόλας! Γιατί δε θα είμαι ρομπότ. Ένα πρόβατο σαν τα άλλα. Έχω αισθήματα. Αγαπάω. Πονάω. Λυπάμαι. Ερωτεύομαι. Όλοι μου λένε πως η ζωή είναι ωραία. Πως πρέπει να είσαι ερωτευμένος με τη ζωή. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να το κάνω αυτό. Ίσως αυτό είναι το πρόβλημά μου. Σκέφτομαι πολύ. Η κατάρα μου...Τα φαντάσματά μου. Ένα κομμάτι μου θέλει να ξεσπάσει σε λυγμούς. Δάκρυα. Ένα άλλο κομμάτι μου αναρωτιέται για ποιό λόγο. Δε γνωρίζω. Προσπαθώ να βρω την πηγή. Για να την πολεμήσω. Να νικήσω και να προχωρήσω. Αρχίζω να συνειδητοποιώ, με τρόμο θα έλεγα, πως η πηγή είναι ο εαυτός μου. Μάχομαι εμένα. Πως γίνετια να νικήσω σε αυτή τη μάχη? Ποιό κομμάτι μου θα υπερισχύσει? Γίνεται να ξέρω? Χρειάζομαι βοήθεια. Αλλά ποιός θα με βοηθήσει...Κανένας δε μπορεί. Δε θα έριχνα ηθελημένα κάποιον στο χάος που επικρατεί μέσα μου. Αν δε μπορώ να ξεμπλέξω εγώ ο ίδιος, για ποιό λόγο να καταραστώ κάποιον άλλο...Ώρα να λήξω το μονόλογο. Θέλει να μιλήσει και το άλλο κομμάτι μου...ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-79387755292465791822011-03-28T00:14:00.001+00:002011-03-28T00:23:13.619+00:00Είδωλο..Τελικά το δύσκολο κομμάτι δεν είναι να αποδεχτείς ότι έχεις πρόβλημα. <br />
Να το παραδεχτείς σε άλλους. <br />
Ναι μεν είναι δύσκολο, αλλά ότι ακολουθεί είναι Ηράκλειος άθλος...<br />
Το δύσκολο είναι να κάνεις το επόμενο βήμα.<br />
Να ξαναρχίσεις από την αρχή.<br />
<br />
Όλοι έχουμε πληγωθεί κάποια στιγμή. <br />
Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. <br />
Κάποιοι από εμάς όμως, λίγοι "εκλεκτοί", έχουμε πονέσει πραγματικά.<br />
Έχουμε νιώσει τις καρδιές μας να ραγίζουν. <br />
Αισθανθήκαμε την απελπισία να μας κυριεύει. <br />
Περάσαμε ατελείωτες νύχτες με μια σκέψη.<br />
Αν υπάρχει νόημα...<br />
Λογικά υπάρχει. Προσωπικά δεν το έχω βρεί ακόμα. <br />
Εύχομαι να ήμουν σε θέση να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να πω ότι τελείωσε κι αυτό. <br />
Προχωράμε ακάθεκτοι προς έναν σκοπό. Τώρα θα κυνηγήσουμε αυτό το στόχο. <br />
Ακόμα παλεύω να βρω έναν στόχο. Κάτι να με γεμίζει. <br />
Κάτι που θα με κάνει να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι το πρωί. <br />
<br />
Έχει αρχίσει η άνοιξη έξω. Ο ήλιος λάμπει όλο και πιο πολύ. Η φύση αναγεννιέται. <br />
Καινούρια αρχή παντού τριγύρω. Μέσα μου όμως ακόμα χειμώνας. <br />
Ίσως ο πιο βαρύς χειμώνας της καρδιάς μου. <br />
Ατέρμονη πάλη μαίνεται. <br />
Μια μάχη χωρίς νικητή και ηττημένο.<br />
Πολεμάω τον εαυτό μου...Και χάνω...<br />
Αδυνατώ να δω διέξοδο. <br />
Ίσως ο πόνος μου έχει πάρει την όραση. <br />
Παντού σκοτάδι. <br />
Και μέσα στο σκοτάδι μόνο πόνος. Θλίψη. Απελπισία. Προδοσία. <br />
Μπορεί εσύ να με πρόδωσες, όμως τώρα προδίδω εγώ τον εαυτό μου. <br />
Και αυτό είναι θανάσιμο αμάρτημα. <br />
<br />
Εγώ πρέπει να είμαι πάνω από όλα. <br />
Ο εαυτός μου. <br />
Το οφείλω στο είδωλο στον καθρέφτη. <br />
Πρέπει να χαμογελάσει πάλι. <br />
Του έκλεψες το χαμόγελο. <br />
Του το στέρησες...<br />
Αλλά είναι δυνατός. <br />
Πρέπει να είναι δυνατός. <br />
Αλλιώς ποιό το νόημα? <br />
Ξέρω πως πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου. <br />
Το δύσκολο όμως είναι να τα βρω. <br />
Αυτό είναι το επόμενο βήμα μου.<br />
Ο Ηράκλειος άθλος μου. <br />
Πρέπει να βρω κομμάτια να μαζέψω.<br />
<br />
Κάποιος μου είπε ότι πρέπει να βρίσκω πάντα το καλό μέσα σε κάθε κακό...<br />
Πολύ δύσκολο όταν δε μπορείς να δεις τίποτα. <br />
Κι όμως. <br />
Μια ακτίνα φωτός αρχίζει να διαπερνά το σκοτάδι...<br />
Μπορεί να με έκανες κομμάτια...<br />
Να με σκόρπισες στους σκουπιδότοπους του Άδη.<br />
Όμως θα βρω τα κομμάτια μου. <br />
Σίγουρα όχι όλα. Ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου σου ανήκει πια...<br />
Το κρατάς μέσα σου. Και δε μπορώ να το πάρω πίσω. Ίσως να μη θέλω. <br />
Δεν ξέρω. <br />
Όμως όσα κομμάτια καταφέρω να βρω, έχω την δυνατότητα να τα συναρμολογήσω όπως θέλω...<br />
Μπορώ να ανακαλύψω τον εαυτό μου. <br />
Μπορώ να φτιάξω το είδωλο στον καθρέφτη όπως θέλω. <br />
Να αλλάξω ότι θέλω. <br />
Κάποια κομμάτια δεν αλλάζουνε. <br />
Τα απομεινάρια της καρδιάς μου ακόμα θα λαχταράνε να αγαπήσουν...<br />
Μέχρι να έρθει η επόμενη, για να πάρει και εκείνη ένα κομμάτι.<br />
Εώς ότου δεν υπάρχει πια τίποτα να πάρουνε.<br />
Εώς ότου δεν υπάρχουν πια κομμάτια να βρω...<br />
<br />
Ο άθλος μου είναι να αναδυθώ ξαναγεννημένος. <br />
Διαφορετικός, αλλά ακόμα ο ίδιος. <br />
Δε μετανιώνω που σε αγάπησα. <br />
Αλλά δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. <br />
Μη γυρίσεις πίσω...<br />
Δε θα με αναγνωρίσεις...<br />
Πάντα το ήξερα ότι θα με σκότωνες.<br />
Και όπως πάντα...είχα δίκιο.<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=4V-Mgi1Fkio&feature=BF&list=PLFA93C231795A7ED1&index=1">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-39304975166970976642011-03-19T22:00:00.000+00:002011-03-19T22:00:08.706+00:00Ξανά...Ω ναι...<br />
Ξανά εδώ. <br />
Περίεργο πράγμα ο έρωτας να σου στερεί την έμπνευση. <br />
Ακόμα πιο περίεργο να έχεις έμπνευση μόνο όταν πονάς. <br />
Άτιμα παιχνίδια της μοίρας μήπως?<br />
Τραγική ειρωνεία?<br />
Ή μήπως κάποια ανώτερη δύναμη παίζει με τη ζωή μου?<br />
Μήπως είμαι καταδικασμένος να πονάω για να γράφω?<br />
Γιατί όμως...Ποιό το νόημα?<br />
<br />
Μου είχε πει στις αρχές πόσο της άρεσε κάτι που είχα γράψει παλιότερα...<br />
Πως ευχόταν να το είχα γράψει για αυτήν.<br />
Τώρα όμως που γράφω για αυτή, δε θα τα διαβάσει...<br />
Τι ειρωνικό!ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-80394840078038041852010-10-07T13:43:00.002+00:002011-03-19T21:56:39.498+00:00Ονειρεύτηκα...Ότι είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι σε μια κατάσταση νιρβάνας.<br />
Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω αν είμαι ξύπνιος ή παραδωμένος στα χέρια του Μορφέα. <br />
Δύσκολο. Οι αισθήσεις μου υπολειτουργούν, τα μάτια μου στέλνουν μπερδεμένα σήματα.<br />
Κείμαι εκεί, χωρίς έλεγχο των κινήσεών μου. Οι πράξεις μου δεν ορίζονται απο εμένα. Σα να κυριαρζεί το υποσυνείδητο. Σηκώνω το τηλέφωνο και τα δάχτυλά μου σχηματίζουν ένα νούμερο. Δεν ξέρω τι ώρα είναι. Μπορεί να είναι άγρια χαράματα, απόγευμα ή πολύ αργά το βράδυ για να υπάρχει κάποιο φως έξω παρά το φεγγάρι μέσα απ' τα σύννεφα. Το ακουστικό στο αυτί μου, σαν ένα ξένο σώμα επάνω μου. Αλλά ταυτόχρονα μια προέκταση του εαυτού μου. Το πιο φυσικό πράγμα εκείνη τη στιγμή ήταν να έχω το ακουστικό στο αυτί μου.<br />
Καλεί. Σιγά μην απαντήσει κάποιος. Λάθος νούμερο θα έχω πάρει. Και ξαφνικά μια απάντηση. <br />
"Παρακαλώ?" Φωνή αγγέλου μέσα στη ζάλη μου. Είμαι έκπληκτος. Δεν περίμενα να το σηκώσεις. Δεν έπρεπε να το σηκώσεις. Δεν έπρεπε να πάρω. Ξαφνικά το μυαλό μου υπερλειτουργεί σα να δέχτηκε ηλεκτροσόκ. Κι όμως καμία κουβέντα δε βγαίνει από τα χείλη μου. Δε χρειάζεται...<br />
"Ξέρω ότι είσαι εσύ. Γιατί δε με παίρνεις τηλέφωνο? Δε μιλάμε αρκετά..."<br />
Εγώ προσπαθώ να χαμηλώσω την τηλεόραση η οποία παραδόξως ακούγεται απίστευτα δυνατά! Πριν 2 δευτερόλεπτα τίποτα. Απόλυτη ησυχία. Μόνο η φωνή του αγγέλου. <br />
"Δε θέλω να σε ενοχλώ...Ξέρω ότι δε θέλεις να μου μιλάς..."<br />
Εκείνη χαμογέλασε. Δε χρειάστηκε να το δω. Το ήξερα. Το αισθανόμουν σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Κάθε τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής μου έβλεπε αυτό το χαμόγελο. Ζεστό και συγκαταβατικό. Υπέροχο. <br />
"Χαζούλη μου...Αφού ξέρεις ότι σε έχω ανάγκη..."<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=nlHrP4xlbzU">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-64027499028176814572010-10-02T23:09:00.000+00:002010-10-02T23:09:53.623+00:00Ανησυχώ...Αρχίζει να μου αρέσει ο Μάλαμας. Ο Σωκράτης. Μη φανταστείτε τίποτα πονηρό σεξουαλικού περιεχομένου. Δεν ξέρω καν με τι μοιάζει. Τελευταία όμως άκουσα κανα δυό τραγούδια του και ομολογώ πως με επηρρέασαν...<br />
Μπορεί να φταίει και η ψυχολογική μου κατάσταση. Ίσως να φταίει ο πούστης που τράκαρε το αυτοκίνητό μου ενώ το είχα παρκαρισμένο και έφυγε χωρίς να αφήσει τα στοιχεία του. Ή ακόμα και το γεγονός ότι συνεχίζω να βασανίζω τον εαυτό μου για ακόμα ένα μήνα. <br />
Το μυαλό μου είναι χαμένο. Αναρωτιέμαι που είμαι, τι κάνω, ποιός είμαι, ποιός πρέπει να είμαι, ποιός θέλω να είμαι. Και μετά αρχίζω να σε σκέφτομαι. Και οι ερωτήσεις αλλάζουν σε που είσαι, τι κάνεις, με ποιόν, γιατί δεν είσαι εδώ, τι σου έκανα και άλλα τέτοια ρητορικά ερωτήματα. Ρητορικά όχι από την άποψη ότι δεν περιμένω απάντηση. Δεν υπάρχει τίποτα που να επιθυμώ περισσότερο από μία απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Κυρίως στο "Γιατί?"....Ρητορικά από την άποψη ότι δε νομίζω ότι θα πάρω ποτέ τις απαντήσεις μου.<br />
Γιατί καταλήξαμε σ' αυτό το σημείο? Τι μεσολάβησε? Τι μπορεί να σε άλλαξε τόσο πολύ μέσα σε μια βδομάδα? Τι έγιναν οι υποσχέσεις? Τα όνειρα? Τα σχέδια? Θυμάσαι? Το ξέρω ότι θυμάσαι...Το ξέρω ότι το σκέφτεσαι. Μπορεί αμυδρά. Ίσως κάθε μέρα όλο και λιγότερο. Αλλά που και που κάποιες αναμνήσεις περνούν από το μυαλό σου. Ίσως να σου φέρνουν νοσταλγία. Μια γλυκιά ελπίδα ότι θα ξαναγυρίσουν. Στιγμιαία βέβαια γιατί μετά τις διώχνεις κακήν κακώς από το μυαλό σου λες και είναι δηλητήριο που ρουφάς από μια πληγή. Ανέκαθεν ήξερα τι σκεφτόσουν. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν χάρισμα ή κατάρα. Γιατί σε τρόμαζε. Το ήξερα. Το καταλάβαινα και το αισθανόμουν. Φοβόσουν ότι δε μπορούσες να μου κρύψεις τίποτα. Ίσως για αυτό το λόγο ποτέ δε μου εξήγησες. Ένα τηλεφώνημα ήταν η λύση σου. Απόσταση. Δε θα μπορούσες να μου τα πεις από κοντά. Γιατί θα έλεγες ψέματα. Και δε μπορούσες να μου το κάνεις αυτό. Σε κοίταζα στα μάτια και έβλεπα μέσα στη ψυχή σου. Μπορούσα να δω την αλήθεια. Και το αισθανόσουν αυτό. Ένιωθες απογυμνωμένη, μόνη, δίχως μέρος να κρυφτείς. Και αυτό σε τρόμαζε...<br />
Ίσως βέβαια να σε τρόμαζε περισσότερο το ότι καταλάβαινα πως αισθάνεσαι...Κάθε φορά που δε μπορούσες να το εκφράσεις με λόγια στο έλεγα εγώ. Χωρίς να πεις κουβέντα. Σε κοίταζα και καταλάβαινα...Δεν ξέρω. Κανένας δε σε είχε καταλάβει ποτέ πριν? Ο πρώτος ήμουν? Θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Όταν ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια. Το γεγονός ότι ήμουν καταδικασμένος. Ότι ήμουν δικός σου. Θυμάσαι? Δε μου άφησες επιλογή. Σε φίλησα. Και όλα άλλαξαν. Τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Η ζωή μου ολόκληρη. Ο χρόνος σταμάτησε και κάποιο τεράστιο κοσμικό γεγονός έλαβε χώρα στην καρδιά μου. Στο μυαλό μου. Εκτός τόπου και χρόνου. Από τότε σε κοίταζα πάντα στα μάτια. Κάθε φορά που σε κοίταζα ήταν λες και σε έβλεπα για πρώτη φορά. Ήταν σαν να ξαναζούσα τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Κάθε φορά όσο και την πρώτη. Και περισσότερο τολμώ να πω. Στα μάτια σου έβλεπα αστέρια να γεννιούνται. Να λάμπουν το φως τους στο σύμπαν. Δισεκατομμύρια έτη καθαρού φωτός σε μια στιγμή. Σε μια ματιά. Και μετά έβλεπα τα αστέρια αυτά να πεθαίνουν. Με μια τεράστια έκρηξη που φώτιζε μέχρι και τον πιο μακρινό γαλαξία. Λουσμένα στο φως. Και γινόμουν μάρτυρας της γέννησης καινούριων άστρων από τα κατάλοιπά τους...Ήσουν το άστρο μου. Το σύμπαν μου ολόκληρο. Και το έβλεπες κάθε φορά που σε κοιτούσα στα μάτια. Και σε τρόμαζε...<br />
Θέλω το σύμπαν μου πίσω...<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=kgqDtU8BXf0">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-77697422680710989852010-10-02T17:58:00.003+00:002010-10-02T18:10:25.923+00:00Η σοκολάτα καλύτερη από το σεξ??? Σιγά ρε αρχιμπακούρηδες!1. Μπορείς να την αποκτήσεις κάθε στιγμή.<br />
<em><strong><span style="color: black;">Και το σεξ το ίδιο! Με 30 ευρώ έχεις ότι θέλεις! ΚΑΙ ποικιλία!!!</span></strong></em><br />
2. Η πρόταση...«Αν μες αγαπάς, τότε θα το καταπιείς» αποκτά πραγματική σημασία με την σοκολάτα.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Αυτό ΔΕΝ παίζει! Δεν έχει σημασία αν με αγαπάς!!! Θα το καταπιείς και θα σ' αρέσει κιόλας!!!</span></em></strong><br />
3. Η σοκολάτα ικανοποιεί ακόμη…και όταν έχει μαλακώσει.<br />
<em><strong><span style="color: black;">Ας σε βάλω κάτω με τη γλώσσα μου και θα σου πω εγώ για ικανοποίηση...</span></strong></em><br />
4. Μπορείς πραγματικά να την πιπιλάς με ασφάλεια όσο οδηγείς.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Και όσο οδηγώ εγώ μπορείς να τον πιπιλάς με ασφάλεια!!! (Όποιος δεν το έχει δοκιμάσει χάνει)</span></em></strong><br />
5. Μπορείς να την κάνεις να διαρκέσει, όσο εσύ επιθυμείς.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξει γυναίκα περισσότερο από μένα...Θα εξαντληθείς πολύ πριν εμένα.</span></em></strong><br />
6. Μπορείς να φας σοκολάτα ακόμη και μπροστά στην μητέρα σου.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Και ποιός σου είπε ότι θα μας χάλαγε το σεξ με σένα και τη μητέρα σου??? (Κάτι ξέρουνε που με φωνάζουνε Παπακαλιάτη!)</span></em></strong><br />
7. Αν δαγκώσεις την γωνία της πολύ δυνατά, η σοκολάτα δεν θα έχει πρόβλημα.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Ο πόνος είναι ηδονή.</span></em></strong><br />
8. Δύο άνθρωποι του ιδίου φύλου μπορούν να φάνε μαζί την σοκολάτα τους χωρίς να κινδυνεύουν να τους κολλήσουν παράξενα επίθετα.<br />
<strong><span style="color: black;">Δηλαδή το Λεσβία ή το Gay είναι παράξενο επίθετο? Τι ρατσιστές που είστε...</span></strong><br />
9. Η λέξη «δέσμευση» δεν τρομάζει καθόλου την σοκολάτα.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Ούτε η λέξη "σοκολάτα" τρομάζει τη δέσμευση!</span></em></strong><br />
10. Μπορείς να την αφήσεις πάνω στο γραφείο σου ή στον πάγκο εργασίας σου χωρίς να ανησυχήσουν οι συνάδελφοί σου.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Αυτό τώρα ΠΟΥ κολλάει? Σοβαρά τώρα! Δηλαδή οι συνάδελφοί μου θα ανησυχήσουν αν μάθουν ότι κάνω σεξ? Είστε σοβαροί ή γράφετε ότι μαλακία σας κατέβει στο κεφάλι?</span></em></strong><br />
11. Μπορείς να ζητήσεις από κάποιον ξένο λίγη σοκολάτα χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να σε χαστουκίσει.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Προφανώς δεν έχετε ακουστά τα one night stands...Και εγώ θα σε χαστούκιζα αν μου ζήταγες τη σοκολάτα μου. Ενώ αν μου ζήταγες σεξ θα είχες λιγότερες πιθανότητες να φας ανάστροφη. </span></em></strong><br />
12. Δεν μπαίνουν τρίχες στο στόμα σου με την σοκολάτα.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Και πάλι άκυρο. Μια χαρά ξυρισμένοι και περιποιημένοι ήμαστε! Φάτην εσύ και αν σου μπει τρίχα στο στόμα θα σε αποζημιώσω.</span></em></strong><br />
13. Με την σοκολάτα, δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνεσαι.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Ούτε με μένα! Στο σεξ συνήθως οι ανοργασμικιές έχουν ανάγκη να υποκριθούν. </span></em></strong><br />
14. Η σοκολάτα δεν σε αφήνει έγκυο.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Υπάρχει μια νέα επαναστατική εφεύρεση που λέγεται προφυλακτικό!!! ΟΥΑΟΥ ΛΕΜΕ!!!ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ! Και κάτι έχω ακούσει για κάτι χαπάκια που λέγονται αντισυλληπτικά! Βρε που έχει φτάσει η επιστήμη...</span></em></strong><br />
15. Μπορείς να την απολαύσεις όλες τις μέρες του μήνα.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Τι κι αν έχεις περίοδο? Έχεις κι άλλη δίοδο...</span></em></strong><br />
16. Η καλή σοκολάτα είναι εύκολο να βρεθεί.<br />
<strong><em><span style="color: black;">ΝΟΜΙΖΕΙΣ!!! Για πραγματικά καλή σοκολάτα πρέπει να πας μέχρι την Ελβετία! Ενώ για ένα καλό πήδημα πηγαίνεις μέχρι ένα μπαρ. </span></em></strong><br />
17. Μπορείς να έχεις όσα είδη σοκολάτας μπορείς να αντέξεις.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Και από σεξ το ίδιο! Κανονικό, παρά φύσην, στοματικό, σε δημόσιο χώρο, στα όρθια, βιτσιόζικο, βίαιο, με μαύρους, με άσπρους, με το ίδιο φύλλο, μόνος σου(!!! γιατί ως γνωστόν αν πετύχει η μαλακία τύφλα νά 'χει το γαμήσι) και η λίστα είναι ατέλειωτη...</span></em></strong><br />
18. Δεν είσαι ποτέ πολύ νέος ή πολύ γέρος για μια σοκολάτα.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Ο έρως χρόνια δεν κοιτά. Στην τελική υπάρχει και το Viagra. Και εμένα όταν ήμουν μικρός δε με αφήνανε να φάω σοκολάτα γιατί θα μου χαλάγανε τα δόντια!!! Ενώ με το σεξ δεν έχει χαλάσει τίποτα μέχρι στιγμής...</span></em></strong><br />
19. Οταν την απολαμβάνεις, δεν φοβάσαι μην ξυπνήσουν οι γείτονες.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Και να ξυπνήσουν το πιο πιθανό είναι να ζηλέψουν...</span></em></strong><br />
20. Με την σοκολάτα, το μέγεθος δεν έχει σημασία.<br />
<strong><em><span style="color: black;">Παπάρια!!! Όταν την πάρεις μικρή και τελειώσει πάντα εύχεσαι να είχες κι άλλη!</span></em></strong><br />
<br />
<strong><em>Και για να συνεχίσω...</em></strong><br />
<strong><em>21. Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑΣ ανθρωπος που ανάμεσα σε ένα καλό κρεβάτι και μια καλή σοκολάτα θα προτιμήσει το δεύτερο.</em></strong><br />
<strong><em>22. Αν προσπαθήσεις να φας μια πλαστική σοκολάτα θα είσαι το λιγότερο ηλίθια. Ενώ με έναν πλαστικό δονητή θα έχεις ατέλειωτες νύχτες αχαλίνωτου σεξ.</em></strong><br />
<strong><em>23. Η πιο συνηθισμένη ευχή στον πλανήτη είναι το Άι γαμήσου. Κοινώς πήγαινε να κάνεις σεξ. Δεν άκουσα ποτέ κανέναν να λέει πήγαινε φάε μια σοκολάτα. </em></strong><br />
<strong><em>24. Αν δεν έχεις σοκολάτα τι κάνεις? Τίποτα. Ενώ αν δεν έχεις σύντροφο έχεις μια χούφτα ή κανα δυό δάχτυλα (όπως τη βρίσκει ο καθένας).</em></strong><br />
<strong><em>25. Για να γράφεις κάτι σαν και αυτό πρέπι να έχεις ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΤΑΤΗ αποχή από το σεξ...Αυτό μπορεί να εξηγηθεί πιθανότατα από τις πολλές σοκολάτες που τρως! Όπως έλεγε και η αδερφή της Ρέιτσελ στα φιλαράκια "A moment on the lips, forever on the hips!!!"</em></strong><br />
<br />
<strong><em>Adios. Βρείτε κανα γκόμενο να στανιάρετε και κόψτε τις σοκολάτες. </em></strong>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-90813934992329170312010-09-22T00:36:00.000+00:002010-09-22T00:36:43.772+00:00Θέλω...Θέλω να βρέξει.<br />
Μια καταιγίδα.<br />
Με αστραπές.<br />
Το βροντερό μπάσο που ακολουθεί τον κεραυνό...<br />
Όσες φορές και αν το ζήσω πάντα με συγκλονίζει...<br />
Ενώ έχω δει την αστραπή. <br />
Ενώ ξέρω ότι ακολουθεί σύντομα.<br />
Πάντα με πιάνει απροετοίμαστο...<br />
Κι όμως αυτό το μπάσο.<br />
Αυτή η δόνηση που διατρέχει ολόκληρο το κορμί μου είναι σαν ένα σύντομο διάλλειμα στην ηρεμία που μου φέρνει μια καταιγίδα...<br />
Κλεισμένος στο δωμάτιό μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο στο σκοτάδι.<br />
Και ξαφνικά φως. Σύντομο. Διαπεραστικό. Σαν μια ανάμνηση. <br />
Και αναμονή. Επίσης σύντομη. Το βουητό. <br />
Νιώθεις μέσα σου τη δύναμη. Δέος...<br />
Αισθάνεσαι τόσο μικρός. Ασήμαντος. <br />
Κι όμως ταυτόχρονα ήρεμος. Ασφαλής. <br />
Το μυαλό μου είναι εκεί έξω.<br />
Με τις σταγόνες. Με το σύννεφο. Με τις αστραπές και το μπουμπουνητό...<br />
Εγώ είμαι η σταγόνα. Το σύννεφο. Το μπουμπουνητό. <br />
Η δύναμη. Η ηρεμία. <br />
Δύο αντίθετα συνυπάρχουν με τόση αρμονία. <br />
Εγώ είμαι.<br />
Ακούω τις σταγόνες να χτυπάνε τα κεραμίδια...<br />
Σε υπνωτίζουν.<br />
Ηρεμία. Χαλάρωση. <br />
Κουκουλωμένος με μια κουβέρτα.<br />
Καθισμένος στην αγαπημένη μου πολυθρόνα.<br />
Κοιτάζοντας έξω στο σκοτάδι...<br />
Και ξαφνικά φως!<br />
Άλλη μια ανάμνηση...<br />
<br />
Για το τραγούδι της στιγμής...<br />
Όχι της ημέρας.<br />
Ανοίξτε τα δύο επόμενα links μαζί...<br />
Δε χρειάζεται να τα παρακολουθήσετε...<br />
Απλά έχετέ τα ανοιχτά ταυτόχρονα.<br />
Θα καταλάβετε...<br />
<a href="http://www.rainymood.com/">Link #1</a> <a href="http://www.youtube.com/watch?v=4NZdggNUvq0">Link #2</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-76537406867058063332010-09-22T00:13:00.003+00:002010-09-22T00:16:37.612+00:00Το ξέρεις?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNb9vw1f5PN6_fGajrPSTBY1LLtGNCHOZVD_qjZHkhw3BfaHZhxIGOaYw6TAH3DCgGm7vWkAOqf8YwwfAmeQWzBDi7kKTxj5aHlyW5nXpR1_cMWJ_0VkyLJ65NXhQzt23uVkxvaPrnMLQ/s1600/tumblr_kutdthy6Pr1qzilpso1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="168" qx="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNb9vw1f5PN6_fGajrPSTBY1LLtGNCHOZVD_qjZHkhw3BfaHZhxIGOaYw6TAH3DCgGm7vWkAOqf8YwwfAmeQWzBDi7kKTxj5aHlyW5nXpR1_cMWJ_0VkyLJ65NXhQzt23uVkxvaPrnMLQ/s320/tumblr_kutdthy6Pr1qzilpso1_500.jpg" width="320" /></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Σκέψου το λίγο...</div><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=B8PR5SxFGwY">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-63577651574556053672010-09-13T21:37:00.002+00:002010-09-13T21:37:19.232+00:00ΚενόΤίποτα σήμερα.<br />
Απάλευτο.<br />
Γαμώ τις Δευτέρες.<br />
<br />
Απλά ένα τραγούδι.<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=BqXJVwXJOE0">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-76617567561239014252010-09-13T13:25:00.001+00:002010-09-13T13:25:18.791+00:00Ρε δε γαμιέσαι λέω εγώ...Μπας και ξελαμπικάρεις λίγο!ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-72785196479785269332010-09-12T22:02:00.001+00:002010-09-12T22:04:37.131+00:00Πάει καιρόςΠάει καιρός που έγραψα εδώ...<br />
<br />
Δείτε αυτό το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=rvYZRskNV3w">γαμάτο βιντεάκι!</a><br />
<br />
Καιρό είχα να γελάσω έτσι!<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=aMzWysnhr5c">Το τραγούδι της ημέρας...</a> Είλωτας έχω καταντήσει!ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-91172697364553363962010-07-30T23:44:00.000+00:002010-07-30T23:44:17.608+00:00ΤαρίφεςΜόλις μου πέρασε από το μυαλό (ναι, αυτό το αποννενοημένο του τίτλου!)<br />
να γράψω για τους ταρίφες.<br />
Την κίτρινη φυλή.<br />
Τα κοπρόσκυλα.<br />
Τους λεχρίτες που δε σέβονται τίποτα για μια κούρσα. (συνήθως διπλή ή τριπλέ)<br />
Τους πουτάνας γιους που αν και επαγγελματίες μόνο επαγγελματιθκά δε συμπεριφέρονται.<br />
Και όχι απλά προς τους πελάτες τους. <br />
Αλλά κυρίως προς τους υπόλοιπους χρήστες των δρόμων.<br />
Είτε είναι αυτοί οδηγοί, αναβάτες ή ακόμα και πεζοί.<br />
Αρχικά ήθελα να απαριθμήσω όλα τα επίθετα/ ρήματα/ μετοχές που έχω αποκαλέσει κατά καιρούς τους εκπροσώπους της κίτρινης φυλής που κατά καιρούς έχω πετύχει.<br />
Αλλά μετά σκέφτηκα (ΝΑΙ, σκέφτομαι!!) ότι είναι τόσες πολλές που δε θα την παλέψω να τελειώσω το post, και μάλλον θα αναγκαστώ να φτιάξω και Part 2, και τρία και βάλε λέμε!<br />
<br />
Ξέχασα να αναφέρω ότι ακούω TUS στον ΕσυΣωλήνα. Ω, ναι! Εγώ ο μεταλλάς ακούω TUS.<br />
Αν όμως προσέξετε προσεκτικά και με τη δέουσα προσοχή τους στίχους των "ασμάτων" του εν λόγω καλλιτέχνη,<br />
...θα παρατηρήσετε μια ενδελεχή και αγνή αγάπη προς το γυναικείο φύλο.<br />
Πάρτε για παράδειγμα το τραγούδι "<a href="http://www.youtube.com/watch?v=nlImnyPKsic">Πουτάνα</a>".<br />
Η αγάπη του για το αδύναμο φύλο είναι εμφανής από τον πρώτο στίχο!<br />
Παροτρύνει τις απανταχού γυναίκες να στραφούν προς τη δουλειά.<br />
Να γίνουν επαγγελματίες! Να μορφωθούν για να επιτελέσουν ένα λειτούργημα.<br />
Στο άσμα του "<a href="http://www.youtube.com/watch?v=VHGzOCpeYH8">Σε κεράτωσα</a>" δείχνει στις γυναίκες ανά την υφήλιο την ειλικρίνειά του!<br />
Όπως πρέπει να είμαστε όλοι οι άντρες! (Εδώ γελάτε μάγκες)<br />
Εξαιρούνται οι gayδες βέβαια. <br />
Και μετά ακούω το "<a href="http://www.youtube.com/watch?v=Ey2ORRo_mc4">Τσόλι</a>".<br />
Εδώ μπορώ να πω ότι δείχνει την μη ηθελημένη λύπη που βγάζει ένας χωρισμός.<br />
Έκδηλη είναι η αγωνία του καλλιτέχνη να αποδείξει την ευαισθησία των ανδρών.<br />
Και εμείς πονάμε τσόλια, εεεεεε. (ουπς σόρρυ) κυρίες μου!!<br />
Θα μπορούσα να αναλύσω ολόκληρη τη δισκογραφία του υπερμέγιστου εκφραστή της ανδρικής αγάπης προς το γυναικείο φύλο.<br />
<br />
Πάει και το δεύτερο.<br />
Αφού με χαλάει, τι το πίνω το <@#$%^*>μένο???<br />
<br />
Άντε τσίου...<br />
<br />
Α! <a href="http://www.youtube.com/watch?v=NPlio50OUDs">Το τραγούδι της ημέρας...</a> Ρε λες???ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-43983888644007878232010-07-29T22:27:00.000+00:002010-07-29T22:27:27.076+00:00Πάμε άλλη μια.Ας το δοκιμάσουμε κι αυτό.<br />
Άλλη μια φορά.<br />
Τι είναι η ζωή. Τι είναι ο άνθρωπος.<br />
Έλα ντε. Αν το ξέραμε θα..<br />
...θα τα παρατούσαμε?<br />
Πιθανότατα. Αν ξέραμε τι είμαστε, θα σιχαινόμασταν και τα αυτοκτονούσαμε από ευθυξία.<br />
Συνεπώς μόνο δύο είδη θα επιβίωναν στον πλανήτη τούτο!!<br />
Οι κατσαρίδες και οι πολιτικοί.<br />
Ή αν προτιμάτε οι κατσαρίδες και οι κατσαρίδες.<br />
Γιατί οι κατσαρίδες...σόρρυ. Οι πολιτικοί, δεν έχουν ευθυξία. <br />
Συνεπώς δε θα αυτοκτονήσουν.<br />
Και θα επιβιώσουν. <br />
Και θα τρώνε κατσαρίδες.<br />
Αν και απο αυτές τρώνε ήδη.<br />
Αφού τρώγονται μεταξύ τους.<br />
Και είναι κατσαρίδες.<br />
Συμπέρασμα?<br />
Οι πολιτικοί τρώνε κατσαρίδες.<br />
Τυχαίο?<br />
Δε νομίζω!<br />
<br />
Έχει νόημα να κάνουμε όνειρα?<br />
Ειδικά αφού ή θα αυτοκτονήσουμε, ή θα γίνουμε/τρώμε κατσαρίδες.<br />
Ποιό το νόημα?<br />
Ακόμα και να κάνεις όνειρα.<br />
Όταν έρχεται κάποιος και στα καταστρέφει τι κάνεις?<br />
Τα ξεχνάς?<br />
Τα παρατάς όλα?<br />
Ξεκινάς από την αρχή και ελπίζεις?<br />
Και αν επενδύσεις στην ελπίδα και έρθει ξανά κάποιος και τα καταστρέψει?<br />
Μέχρι πότε συνεχίζεις να ελπίζεις?<br />
Ποιό σημείο?<br />
Ποιό κατάλοιπο αξιοπρέπειας θα χτυπήσει το καμπανάκι?<br />
Τεσπά.<br />
<br />
Νά 'ναι καλά ο θεός και οι δημιουργίες του.<br />
Τι αλκοόλ και μαλακίες.<br />
Ρε ουστ!<br />
Άντε πάμε για ένα τρίτο.<br />
Δε βλέπω τι πλήκτρα πατάω όχι τίποτα άλλο!<br />
<br />
Άντε τσίου.<br />
ParganMan signing off...<br />
Γειά σου μικρούλα μου.<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=wWbl1JHa8m4">Το τραγούδι της ημέρας...</a> (Να δω αν καταλαβαίνεις ρε!)ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-36705986536019897782010-07-28T00:59:00.000+00:002010-07-28T00:59:18.906+00:00ΑϋπνίεςΠάλι δε μπορώ να κοιμηθώ...<br />
Δυστυχώς αρχίζει να γίνεται συχνό φαινόμενο τελευταία.<br />
Σκέψεις πολλές.<br />
Απροσδιόριστες.<br />
Συγκεχυμένες.<br />
Μάταιος κόπος.<br />
Τίποτα δε βγάζει νόημα.<br />
Ελπίζω να βλέπεις όνειρα γλυκά μικρούλα μου...ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-76983238094792048242010-07-27T13:25:00.000+00:002010-07-27T13:25:22.271+00:00ΠανσέληνοςΣύμφωνα με το τραγούδι,<br />
"...έχει πανσέληνο απόψε, κι είναι ωραία..."<br />
Θα έλεγε ότι θα ήταν ωραία...<br />
Αν δεν την έβλεπε μόνος. <br />
Αν δεν ήξερε ότι μια νύχτα νωρίτερα είχαν αποχαιρετιστεί.<br />
<br />
Είναι δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί.<br />
Το να λες αντίο. Ειδικά όταν είσαι αυτός που μένει πίσω.<br />
Μόνος με τις σκέψεις σου. <br />
Τις αμφιβολίες. <br />
Τις πιθανότητες.<br />
Σου είπε ότι δεν είναι αντίο. <br />
Είναι "εις το επανιδείν".<br />
Και προσπαθούσε να κρύψει τον πόνο του.<br />
Και προσπαθούσε να μη βλέπεις τα βουρκωμένα μάτια του.<br />
Και πολεμούσε να κρατήσει τη φωνή του σταθερή. <br />
Να κρύψει τους λυγμούς που παλεύανε να βγουν.<br />
Να καταφέρει να σε αφήσει να φύγεις.<br />
Μη ξέροντας πότε θα σε ξαναδεί.<br />
Αν θα σε ξαναδεί.<br />
Πως θα σε ξαναδεί.<br />
<br />
Έχει πανσέληνο απόψε...<br />
Αλλά δεν είναι ωραία.<br />
Πονάει.<br />
Ένας πόνος βαθιά μέσα στην καρδιά του.<br />
Προσπαθεί να ξεχαστεί.<br />
Αλλά μάταια.<br />
Θέλει να σκεφτεί κάτι άλλο.<br />
Όχι εσένα.<br />
Τι κάνεις.<br />
Που είσαι.<br />
Με ποιόν.<br />
Γιατί.<br />
Αυτό το γιατί τον στοιχειώνει.<br />
Τον βασανίζει.<br />
<br />
Αναπάντητα ερωτήματα.<br />
Ελπίδες και όνειρα.<br />
Όνειρα θερινής νυκτός...<br />
Απόμακρα και αδύνατα.<br />
<br />
Γιατί να βλέπει την πανσέληνο μόνος του...<br />
Με την αγκαλιά του άδεια.<br />
Την καρδιά του ραγισμένη.<br />
Το μυαλό του να σκέφτεται εσένα...<br />
<br />
Γιατί...<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=MZQfbcWDP2g">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-3804643459517636662010-07-06T23:50:00.001+00:002010-07-07T22:27:21.112+00:00Ανθρωπάρια...Κάποιοι πρέπει να βάλουν μυαλό.<br />
Να μεγαλώσουν επιτέλους και να συνειδητοποιήσουν το περιβάλλον τους.<br />
Άντρες και γυναίκες.<br />
Ή καλύτερα, αρσενικά και θηλυκά.<br />
Πολύ πιο αρμόζον πιστεύω.<br />
<br />
Γιατί άντρας είναι αυτός που φέρεται σαν άντρας.<br />
Που οι πράξεις και ο λόγος του αποδεικνύουν ότι είναι άντρας.<br />
Και όχι κάποιος που συμπεριφέρεται σα μικρό παιδί.<br />
Σαν 10χρονο που τρέχει να κρυφτεί πίσω από τα φουστάνια της μαμάς όταν συναντήσει δυσκολίες.<br />
Αυτός που χαράζει δική του πορεία στη ζωή.<br />
Και δεν ακολουθεί πιστά και κατά γράμμα τις οδηγίες/προσταγές/επιθυμίες. (όποιο προτιμάτε κρατήστε)<br />
Αυτός που φέρει την ευθύνη των πράξεών του στις πλάτες του.<br />
Που αναγνωρίζει τα λάθη του.<br />
Αυτός που δε φοβάται να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του.<br />
Ή έστω αυτός που όταν φοβάται δε ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια.<br />
Γιατί πολλά παραμύθια μας ταΐσανε τόσα χρόνια ότι ένας άντρας πλέει μόνος του σαν τράτα στο πέλαγο.<br />
Όχι κύριοι. Βασικά...<br />
<strong>Όχι κυρίες μου!</strong> Γιατί οι μανάδες μας προσπαθούνε να μας εμφυσήσουν τέτοια πιστεύω.<br />
Ώστε να γυρίζουμε στη μαμάκα όταν τα βρίσκουμε σκούρα.<br />
Και αυτές να μη χάσουν ποτέ τα παιδάκια τους...<br />
Μη χέσω.<br />
<br />
Απεχθάνομαι γονείς που τρέμουν μη χτυπήσει το παιδί.<br />
Μην πέσει το παιδί.<br />
Μη ματώσει το γόνατο του παιδιού.<br />
Λες και τα δικά τους γόνατα δεν είχαν ματώσει.<br />
Οι μύτες τους δεν είχαν ανοίξει!<br />
Και του φωνάζουν να προσέχει.<br />
Και το μαλώνουν αν τρέχει.<br />
Και του κόβουν τη χαρά της ζωής.<br />
Την αίσθηση της περιπέτειας.<br />
Την ικανοποίηση της ανεξαρτησίας.<br />
<strong>ΕΛΕΟΣ</strong> έχω να πω...<br />
Μονάχα <strong>ΕΛΕΟΣ</strong>.<br />
Μαμόθρεφτα μεγαλώνετε, πάρτε το χαμπάρι.<br />
Ανθρωπάρια που δε θα έχουν ποτέ δική τους βούληση και θέληση και όνειρα και στόχους και .... και....<br />
<br />
"Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις παιδί μου?"<br />
"Δεν ξέρω μαμά..."<br />
"Γιατί δε γίνεσαι γιατρός?" <em>(Για να κοκορεύομαι χωρίς νόημα στις λοιπές κατίνες της γειτονιάς ότι το παιδί μου πέρασε στην ιατρική και ας μην έχει πραγματικές προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης.</em>)<br />
"Ναι μαμά! Έχεις δίκιο! Γιατρός θέλω να γίνω!" <em>(Και ας μην έχω την παραμικρή ιδέα τι αγγούρια πρέπει να περάσω για δεκαετίες και για ποιόν λόγο...)</em><br />
<br />
"Σου αρέσει η κοπέλα μου μαμά?"<br />
"Καλή είναι παιδάκι μου..."<br />
"Τι λες να κάνω τώρα στη σχέση μου?<br />
"Αφού μαγειρεύει/καθαρίζει/κρατάει το στόμα της κλειστό παντρέψου την παιδάκι μου.<br />
Θα σε βοηθήσω κι εγώ!"<br />
"Λες ρε μαμά?"<br />
"Ναι παιδάκι μου. Για να την έχεις και δεμένη, να φοβάται να φύγει μακριά σου." <em>(Και ας είσαι ανίκανος να την κρατήσεις κοντά σου...)</em><br />
<br />
<em>Θεέ μου...</em><br />
<em>Τιποτένια ανθρωπάρια χωρίς θέληση και μυαλό.</em><br />
<em>Κάποια στιγμή θα σας αφήσω και θα εξαφανιστώ...</em><br />
<em>Θα φύγω μακριά, κάπου που θα είμαι άγνωστος σε όλους.</em><br />
<em>Να ξεκινήσω από την αρχή.</em><br />
<em>Να χτίσω μια ζωή δικιά μου.</em><br />
<em>Και να πετύχω σε αυτή τη ζωή.</em><br />
<em>Στα όνειρά μου.</em><br />
<em><strong>Και τότε θα είμαι άντρας.</strong></em><br />
<em><strong>Με κάτι αρχίδια ΝΑ!!!</strong> (με το συμπάθειο)</em><br />
<em>Γιατί θα έχω κάνει αυτό που θέλω.</em><br />
<em>Και θα το έχω πετύχει...</em><br />
<em>Το αν κάποια αποφασίσει ότι θέλει να είναι δίπλα μου όταν το κάνω αυτό,</em><br />
<em>είναι άλλο θέμα...</em><br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=bLpCSc6q8s8">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-25704157617967564112010-07-02T11:51:00.001+00:002010-07-02T13:14:12.095+00:00Κάποιος...Τελικά είναι καλό να έχεις κάποιον δίπλα σου να σε στηρίζει στα δύσκολα.<br />
Πολλοί έχουμε πει ότι την παλεύουμε μόνοι μας.<br />
Ακόμα περισσότεροι ξέρουμε ότι λέμε ψέματα.<br />
<br />
Όμως, όσοι από εμάς αποδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε ένα στήριγμα,<br />
αυτοί θα καταφέρουν να επιβιώσουν.<br />
<br />
Προσωπικά δεν ξέρω που θα ήμουν αυτή τη στιγμή χωρίς το στήριγμά μου.<br />
Απρόσμενο και καλοδεχούμενο εν τέλει.<br />
Ένα άτομο να μπορείς να εμπιστευτείς.<br />
Να μπορεί να σε ηρεμήσει και να σε κάνει να ανοιχτείς.<br />
Να πεις το πρόβλημά σου.<br />
Απλά και μόνο να μοιραστείς το πρόβλημα, είναι η αρχή της λύσης του.<br />
Μια βοήθεια.<br />
<br />
Σ' ευχαριστώ μικρούλα μου...<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=dwTVpz4HtCg">Το τραγούδι της ημέρας...</a> (Για να μην ξεχνιόμαστε!)ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-739178023207874342010-06-21T12:08:00.000+00:002010-06-21T12:08:43.424+00:00Δίπλα σου κι όμως τόσο μακριά...Είναι πολύ δύσκολο να έχεις κάποιον τόσο κοντά σου...<br />
...αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά σου.<br />
Κάποιον...Κάτι...<br />
Ένα πρόσωπο αγαπημένο.<br />
Έναν έρωτα ανεκπλήρωτο.<br />
Ένα όνειρο.<br />
Να ξέρεις πως το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να απλώσεις το χέρι σου.<br />
Και όμως κάθε φορά που το απλώνεις θέλεις άλλο ένα εκατοστό.<br />
Έναν πόντο.<br />
Μια ανάσα.<br />
Μια σκέψη.<br />
Πόσο δύσκολο και βασανιστικό...<br />
Κι όμως η ελπίδα παραμένει.<br />
Η ελπίδα ότι την επόμενη φορά που θα απλώσεις το χέρι,<br />
θα αγγίξεις το όνειρο.<br />
Θα βρεις τον έρωτα.<br />
Θα έχεις την αγαπημένη σου.<br />
Αν χαθεί η ελπίδα μετά τι κάνουμε?<br />
Τι μπορούμε να κάνουμε?<br />
Αν βέβαια μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε...<br />
Δύσκολο.<br />
Πολύ δύσκολο.<br />
Να είσαι τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά...<br />
Να λαχταράς όσο τίποτα άλλο να την αγγίξεις.<br />
Και να μη μπορείς.<br />
Να θέλεις να τη φιλήσεις, να την αγκαλλιάσεις....<br />
Και να είναι αδύνατο.<br />
/κάνει την καρδιά σου να πονάει.<br />
Ένας πόνος τόσο δυνατός που νομίζεις ότι θα σπάσει.<br />
Και το θέμα είναι...ότι το μοναδικό άτομο που μπορεί να τη φτιάξει,<br />
που μπορεί να την κάνει καλά,<br />
είναι αυτή που το προκάλεσε.<br />
Έστω άθελά της.<br />
Και δεν το ξέρει. Ή αν το ξέρει δε νοιάζεται?<br />
Ή μήπως νοιάζεται αλλά δε μπορεί να κάνει διαφορετικά?<br />
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.<br />
Και η δικιά μου από τις βαθύτερες.<br />
Σε συνδυασμό με το χάος που έχω για μυαλό...<br />
Άστα να πάνε.<br />
Είμαι καταδικασμένος.<br />
<br />
Θέλω τόσο πολύ να σε αγγίξω..<br />
Να σε αγκαλλιάσω...<br />
Να σε φιλήσω...<br />
Σε έχω δίπλα μου τόσο κοντά...<br />
Μα είσαι τόσο μακριά...<br />
<br />
Πες μου τι να κάνω...<br />
Πες μου...<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=qKG7qrNh3rc">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3000981182891447270.post-71642675429430051752010-06-19T15:00:00.001+00:002010-06-19T16:22:22.445+00:00ΣκέψειςΠέρασαν αρκετές μέρες από όταν έγραψα.<br />
Οι σκέψεις πολλές, αλλά καμία αρκετά συγκεκριμένη ώστε να αποτυπωθεί.<br />
Βέβαια δε μπορώ να πω ότι οι προηγούμενες ήταν!<br />
Θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω ως ένα χείμαρο συνειδητών και ασυνείδητων κομματιών.<br />
Ή μήπως υποσυνείδητων? Δεν ξέρω.<br />
Θα έπρεπε να ξέρω?<br />
Μήπως δε θα έπρεπε καν να με νοιάζει?<br />
Αυτές είναι οι σκέψεις μου.<br />
Έχει νόημα να προσπαθήσω να τις αλλάξω?<br />
Δε νομίζω.<br />
Αλλά ακόμα και να προσπαθούσα θα το κατάφερνα?<br />
Ίσως όχι. Ίσως πάλι ναι. <br />
Ποιός ξέρει...<br />
<br />
Για άλλη μια φορά δε θυμάμαι καν για ποιό λόγο ξεκίνησα να γράφω...<br />
Υποψιάζομαι ότι κάποιος μου έχει πάρει το μυαλό, χρησιμοποιώντας μάγια/βουντού/κλπ.<br />
Μόλις θυμήθηκα ότι πρέπει να σταματήσω να τρώω τα νύχια μου...<br />
Άσχημη συνήθεια.<br />
Ότι άγχος έχω το βγάζω στα νύχια μου! (Ότι έχει μείνει από αυτά τουλάχιστον)<br />
Μήπως να πάρω κομπολόϊ? Ή ένα μπεγλέρι.<br />
Θα δούμε.<br />
Τέλος πάντων.<br />
Αρκετές βλακείες για μια μέρα.<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=pZj5xtxZ45w">Το τραγούδι της ημέρας...</a>ParganManhttp://www.blogger.com/profile/04522592166437420061noreply@blogger.com0