Μαστουρώνοντας με δακρυγόνα...

Ενδιαφέρουσες μέρες ζω...Χθες το βράδυ, για άλλη μια φορά, κατόπιν ομόφωνης απόφασης, στερήθηκα ύπνου. Εισήλθαμε αισίως στην 38η ώρα αϋπνίας. Κατά τις 7 έφτιαξα ένα καφεδάκι. Η συνέλευση προσπαθούσε να βρει τρόπους να παραμείνω ξύπνιος. Μία από τις προτάσεις ήταν να κατέβω στην πλατεία Συντάγματος. Κυνήγι φωτογραφιών από τις χθεσινές καταστροφές. Ενδιαφέρουσα πρόταση αλλά παραγκωνίστηκε υπό την αιτιολογία ότι η στέρηση ύπνου έχει ως φυσικό επακόλουθο την έλλειψη ενέργειας. Υπολογιστής λοιπόν και ενασχόληση με ασήμαντα πράγματα για απόσπαση προσοχής. Θα περνούσε η ώρα μέχρι να μαγειρέψω, και μετά υπνάκος. Μάταια κατάστρωνα σχέδια. Κατά τις 11 διακοπή ρεύματος από την πολυαγαπημένη μας ΔΕΗ. Δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω ξύπνιος χωρίς ρεύμα στο σπίτι. Συνεπώς μία και μοναδική λύση. Ετοιμάζουμε τη τσάντα με τον εξοπλισμό, παίρνουμε άλλη μία τσάντα με λοιπά εφόδια, και εμπρός για Σύνταγμα. Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι Αγανακτισμένοι. (Χλεχλέδες) 
Αμάξι μέχρι Μετρό λοιπόν και μετρό μέχρι Σύνταγμα. Δεν θα κάτσω να περιγράψω ολόκληρη την εμπειρία μου. Είναι δικιά μου. Δε θέλω να τη μοιραστώ. Ακόμα και να το κάνω δεν πρόκειται κανείς να καταλάβει τα συναισθήματα που είχα εκείνες τις στιγμές. Εξουθενωμένος, άυπνος, φορτωμένος με μηχανές. Αναζήτηση φωτογραφιών. Κάποιες από τα αποτελέσματα των συγκρούσεων της 28/6. Σπασμένες βιτρίνες. Σημάδια από μολότοφ στο δρόμο. Πρόσωπα με Mallox, μάσκες και γυαλιά. Έπειτα ανέβηκα στην Βασιλίσσης Σοφίας. Μερικές φωτογραφίες από τον κόσμο. Ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι. Προχωράω προς τη γωνία με Πανεπιστημίου. Ένα καφάο του ΟΤΕ μπροστά μου. Ανεβαίνω πάνω για καλύτερη οπτική. Από κάτω μου φωτογράφοι επαγγελματίες. Κορόιδα. Έχω καλύτερη θέση από σας...

Μετά την πρώτη δόση δακρυγόνων

Και τότε άρχισε το γλέντι. Δακρυγόνα από τα ΜΑΤ. Εγώ εκεί πάνω. Πέτρες και μπουκάλια νερού από το πλήθος. Και ξανά δακρυγόνα. Και τότε άλλαξε ο αέρας...Και καλύφτηκα σε ένα σύννεφο χημικών. Χωρίς μάσκα. Χωρίς γυαλιά. Χωρίς ούτε ένα βρεγμένο πανί. Και μιλάμε για πολλά χημικά...Τα μάτια δακρύζουν εγώ επιμένω να τραβάω φωτογραφίες...Κοιτάζω να φύγω αλλά μάταια. Δε μπορούσα να κατέβω. Δεν έβλεπα. Δε μπορούσα να αναπνεύσω. Πως? Περιέργως, δε σκεφτόμουν πως θα χτυπήσω πέφτοντας. Σκεφτόμουν πως αν πέσω θα σπάσει καμιά μηχανή ή κανένας φακός...Προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες. Σχεδόν αδύνατο. Τα μάτια μου είναι τόσο δακρυσμένα που δε βλέπω καν μέσα από το φακό...Υπομονή λοιπόν, ελαφρό σκούπισμα τα μάτια και κλικ. Click away λοιπόν, όπως έλεγε κάποιος που δε θυμάμαι ποιος ήταν. Τελειώνει το φιλμ και τότε σκάει και δεύτερο μπαράζ χημικών...Συνδυασμένο με ένα ωραιότατο πορτοκαλί σπρέυ πιπεριού...Αδύνατο να μείνω. Πηδάω όπως όπως και τρεχάτε ποδαράκια μου. Φτάνω Βουκουρεστίου, καμία αλλαγή. Σταδίου και ακόμα τρέχω. Κλαίγοντας, βήχωντας και φτύνοντας...Αμερικής και ο αέρας αλλάζει. Κάτι γίνεται τώρα. Μπορώ να αναπνεύσω τουλάχιστον. Μόλις ξαναβρήκα την ανάσα μου, κοντοστέκομαι και σκέφτομαι. Βάζω και άλλο φιλμ? Ή την κάνω με ελαφρά...

Ρητορικό ερώτημα. Μα την αδρεναλίνη να πιάνει κόκκινο, αλλάζω φιλμ και ξανά Πανεπιστημίου...Μόλις καθάρισε λίγο η ατμόσφαιρα πάλι στην πλατεία. 


4 φορές το έκανα αυτό. Στην τρίτη φορά τελείωσα το δεύτερο φιλμ. Και τότε έφαγα το δακρυγόνο στα πόδια. Ωραία εμπειρία. Ειδικά χωρίς μάσκα και γυαλιά! ΤΡΕΛΗ ΜΑΣΤΟΥΡΑ!!! Τέταρτη φορά τελείωσα το φιλμ στην Pentax Z-10. Μέχρι τότε τράβαγα με την ME Super με τον 200mm τηλεφακό. (Μεγάλη εφεύρεση το ζουμ..) Την πέμπτη και τελευταία έβγαλα την πιστή μου Zenit με τον 150mm τηλεφακό και τελείωσα και εκείνο το φιλμ. 
Απολογισμός? Ένας σχεδόν σίγουρος καρκίνος του πνεύμονα. Πρησμένο δεξί γόνατο. Τελικά πηδώντας από το καφάο όντως το χτύπησα. Απλά λόγω αδρεναλίνης το πήρα χαμπάρι αφού τελείωσε το νταβαντούρι. 2,5 ώρες μετά...Απίστευτος πονοκέφαλος. Κλεισμένος λαιμός. Πρησμένα μάτια. Και μόλις πέρασε η επίδραση της αδρεναλίνης...ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ!!! 
Και ακόμα δε μπορώ να κοιμηθώ...Άλλο ξεκίνησα να γράφω, άλλα έγραψα. Γαμώ τη μαστούρα μου λέμε!!!