Ονειρεύτηκα...

Ότι είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι σε μια κατάσταση νιρβάνας.
Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω αν είμαι ξύπνιος ή παραδωμένος στα χέρια του Μορφέα.
Δύσκολο. Οι αισθήσεις μου υπολειτουργούν, τα μάτια μου στέλνουν μπερδεμένα σήματα.
Κείμαι εκεί, χωρίς έλεγχο των κινήσεών μου. Οι πράξεις μου δεν ορίζονται απο εμένα. Σα να κυριαρζεί το υποσυνείδητο. Σηκώνω το τηλέφωνο και τα δάχτυλά μου σχηματίζουν ένα νούμερο. Δεν ξέρω τι ώρα είναι. Μπορεί να είναι άγρια χαράματα, απόγευμα ή πολύ αργά το βράδυ για να υπάρχει κάποιο φως έξω παρά το φεγγάρι μέσα απ' τα σύννεφα. Το ακουστικό στο αυτί μου, σαν ένα ξένο σώμα επάνω μου. Αλλά ταυτόχρονα μια προέκταση του εαυτού μου. Το πιο φυσικό πράγμα εκείνη τη στιγμή ήταν να έχω το ακουστικό στο αυτί μου.
Καλεί. Σιγά μην απαντήσει κάποιος. Λάθος νούμερο θα έχω πάρει. Και ξαφνικά μια απάντηση.
"Παρακαλώ?" Φωνή αγγέλου μέσα στη ζάλη μου. Είμαι έκπληκτος. Δεν περίμενα να το σηκώσεις. Δεν έπρεπε να το σηκώσεις. Δεν έπρεπε να πάρω. Ξαφνικά το μυαλό μου υπερλειτουργεί σα να δέχτηκε ηλεκτροσόκ. Κι όμως καμία κουβέντα δε βγαίνει από τα χείλη μου. Δε χρειάζεται...
"Ξέρω ότι είσαι εσύ. Γιατί δε με παίρνεις τηλέφωνο? Δε μιλάμε αρκετά..."
Εγώ προσπαθώ να χαμηλώσω την τηλεόραση η οποία παραδόξως ακούγεται απίστευτα δυνατά! Πριν 2 δευτερόλεπτα τίποτα. Απόλυτη ησυχία. Μόνο η φωνή του αγγέλου.
"Δε θέλω να σε ενοχλώ...Ξέρω ότι δε θέλεις να μου μιλάς..."
Εκείνη χαμογέλασε. Δε χρειάστηκε να το δω. Το ήξερα. Το αισθανόμουν σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Κάθε τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής μου έβλεπε αυτό το χαμόγελο. Ζεστό και συγκαταβατικό. Υπέροχο.
"Χαζούλη μου...Αφού ξέρεις ότι σε έχω ανάγκη..."

Το τραγούδι της ημέρας...