Ανησυχώ...

Αρχίζει να μου αρέσει ο Μάλαμας. Ο Σωκράτης. Μη φανταστείτε τίποτα πονηρό σεξουαλικού περιεχομένου. Δεν ξέρω καν με τι μοιάζει. Τελευταία όμως άκουσα κανα δυό τραγούδια του και ομολογώ πως με επηρρέασαν...
Μπορεί να φταίει και η ψυχολογική μου κατάσταση. Ίσως να φταίει ο πούστης που τράκαρε το αυτοκίνητό μου ενώ το είχα παρκαρισμένο και έφυγε χωρίς να αφήσει τα στοιχεία του. Ή ακόμα και το γεγονός ότι συνεχίζω να βασανίζω τον εαυτό μου για ακόμα ένα μήνα.
Το μυαλό μου είναι χαμένο. Αναρωτιέμαι που είμαι, τι κάνω, ποιός είμαι, ποιός πρέπει να είμαι, ποιός θέλω να είμαι. Και μετά αρχίζω να σε σκέφτομαι. Και οι ερωτήσεις αλλάζουν σε που είσαι, τι κάνεις, με ποιόν, γιατί δεν είσαι εδώ, τι σου έκανα και άλλα τέτοια ρητορικά ερωτήματα. Ρητορικά όχι από την άποψη ότι δεν περιμένω απάντηση. Δεν υπάρχει τίποτα που να επιθυμώ περισσότερο από μία απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Κυρίως στο "Γιατί?"....Ρητορικά από την άποψη ότι δε νομίζω ότι θα πάρω ποτέ τις απαντήσεις μου.
Γιατί καταλήξαμε σ' αυτό το σημείο? Τι μεσολάβησε? Τι μπορεί να σε άλλαξε τόσο πολύ μέσα σε μια βδομάδα? Τι έγιναν οι υποσχέσεις? Τα όνειρα? Τα σχέδια? Θυμάσαι? Το ξέρω ότι θυμάσαι...Το ξέρω ότι το σκέφτεσαι. Μπορεί αμυδρά. Ίσως κάθε μέρα όλο και λιγότερο. Αλλά που και που κάποιες αναμνήσεις περνούν από το μυαλό σου. Ίσως να σου φέρνουν νοσταλγία. Μια γλυκιά ελπίδα ότι θα ξαναγυρίσουν. Στιγμιαία βέβαια γιατί μετά τις διώχνεις κακήν κακώς από το μυαλό σου λες και είναι δηλητήριο που ρουφάς από μια πληγή. Ανέκαθεν ήξερα τι σκεφτόσουν. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν χάρισμα ή κατάρα. Γιατί σε τρόμαζε. Το ήξερα. Το καταλάβαινα και το αισθανόμουν. Φοβόσουν ότι δε μπορούσες να μου κρύψεις τίποτα. Ίσως για αυτό το λόγο ποτέ δε μου εξήγησες. Ένα τηλεφώνημα ήταν η λύση σου. Απόσταση. Δε θα μπορούσες να μου τα πεις από κοντά. Γιατί θα έλεγες ψέματα. Και δε μπορούσες να μου το κάνεις αυτό. Σε κοίταζα στα μάτια και έβλεπα μέσα στη ψυχή σου. Μπορούσα να δω την αλήθεια. Και το αισθανόσουν αυτό. Ένιωθες απογυμνωμένη, μόνη, δίχως μέρος να κρυφτείς. Και αυτό σε τρόμαζε...
Ίσως βέβαια να σε τρόμαζε περισσότερο το ότι καταλάβαινα πως αισθάνεσαι...Κάθε φορά που δε μπορούσες να το εκφράσεις με λόγια στο έλεγα εγώ. Χωρίς να πεις κουβέντα. Σε κοίταζα και καταλάβαινα...Δεν ξέρω. Κανένας δε σε είχε καταλάβει ποτέ πριν? Ο πρώτος ήμουν? Θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Όταν ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια. Το γεγονός ότι ήμουν καταδικασμένος. Ότι ήμουν δικός σου. Θυμάσαι? Δε μου άφησες επιλογή. Σε φίλησα. Και όλα άλλαξαν. Τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Η ζωή μου ολόκληρη. Ο χρόνος σταμάτησε και κάποιο τεράστιο κοσμικό γεγονός έλαβε χώρα στην καρδιά μου. Στο μυαλό μου. Εκτός τόπου και χρόνου. Από τότε σε κοίταζα πάντα στα μάτια. Κάθε φορά που σε κοίταζα ήταν λες και σε έβλεπα για πρώτη φορά. Ήταν σαν να ξαναζούσα τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Κάθε φορά όσο και την πρώτη. Και περισσότερο τολμώ να πω. Στα μάτια σου έβλεπα αστέρια να γεννιούνται. Να λάμπουν το φως τους στο σύμπαν. Δισεκατομμύρια έτη καθαρού φωτός σε μια στιγμή. Σε μια ματιά. Και μετά έβλεπα τα αστέρια αυτά να πεθαίνουν. Με μια τεράστια έκρηξη που φώτιζε μέχρι και τον πιο μακρινό γαλαξία. Λουσμένα στο φως. Και γινόμουν μάρτυρας της γέννησης καινούριων άστρων από τα κατάλοιπά τους...Ήσουν το άστρο μου. Το σύμπαν μου ολόκληρο. Και το έβλεπες κάθε φορά που σε κοιτούσα στα μάτια. Και σε τρόμαζε...
Θέλω το σύμπαν μου πίσω...

Το τραγούδι της ημέρας...