Δίπλα σου κι όμως τόσο μακριά...

Είναι πολύ δύσκολο να έχεις κάποιον τόσο κοντά σου...
...αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά σου.
Κάποιον...Κάτι...
Ένα πρόσωπο αγαπημένο.
Έναν έρωτα ανεκπλήρωτο.
Ένα όνειρο.
Να ξέρεις πως το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να απλώσεις το χέρι σου.
Και όμως κάθε φορά που το απλώνεις θέλεις άλλο ένα εκατοστό.
Έναν πόντο.
Μια ανάσα.
Μια σκέψη.
Πόσο δύσκολο και βασανιστικό...
Κι όμως η ελπίδα παραμένει.
Η ελπίδα ότι την επόμενη φορά που θα απλώσεις το χέρι,
θα αγγίξεις το όνειρο.
Θα βρεις τον έρωτα.
Θα έχεις την αγαπημένη σου.
Αν χαθεί η ελπίδα μετά τι κάνουμε?
Τι μπορούμε να κάνουμε?
Αν βέβαια μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε...
Δύσκολο.
Πολύ δύσκολο.
Να είσαι τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά...
Να λαχταράς όσο τίποτα άλλο να την αγγίξεις.
Και να μη μπορείς.
Να θέλεις να τη φιλήσεις, να την αγκαλλιάσεις....
Και να είναι αδύνατο.
/κάνει την καρδιά σου να πονάει.
Ένας πόνος τόσο δυνατός που νομίζεις ότι θα σπάσει.
Και το θέμα είναι...ότι το μοναδικό άτομο που μπορεί να τη φτιάξει,
που μπορεί να την κάνει καλά,
είναι αυτή που το προκάλεσε.
Έστω άθελά της.
Και δεν το ξέρει. Ή αν το ξέρει δε νοιάζεται?
Ή μήπως νοιάζεται αλλά δε μπορεί να κάνει διαφορετικά?
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και η δικιά μου από τις βαθύτερες.
Σε συνδυασμό με το χάος που έχω για μυαλό...
Άστα να πάνε.
Είμαι καταδικασμένος.

Θέλω τόσο πολύ να σε αγγίξω..
Να σε αγκαλλιάσω...
Να σε φιλήσω...
Σε έχω δίπλα μου τόσο κοντά...
Μα είσαι τόσο μακριά...

Πες μου τι να κάνω...
Πες μου...

Το τραγούδι της ημέρας...