Θέλω...

Θέλω να βρέξει.
Μια καταιγίδα.
Με αστραπές.
Το βροντερό μπάσο που ακολουθεί τον κεραυνό...
Όσες φορές και αν το ζήσω πάντα με συγκλονίζει...
Ενώ έχω δει την αστραπή.
Ενώ ξέρω ότι ακολουθεί σύντομα.
Πάντα με πιάνει απροετοίμαστο...
Κι όμως αυτό το μπάσο.
Αυτή η δόνηση που διατρέχει ολόκληρο το κορμί μου είναι σαν ένα σύντομο διάλλειμα στην ηρεμία που μου φέρνει μια καταιγίδα...
Κλεισμένος στο δωμάτιό μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο στο σκοτάδι.
Και ξαφνικά φως. Σύντομο. Διαπεραστικό. Σαν μια ανάμνηση.
Και αναμονή. Επίσης σύντομη. Το βουητό.
Νιώθεις μέσα σου τη δύναμη. Δέος...
Αισθάνεσαι τόσο μικρός. Ασήμαντος.
Κι όμως ταυτόχρονα ήρεμος. Ασφαλής.
Το μυαλό μου είναι εκεί έξω.
Με τις σταγόνες. Με το σύννεφο. Με τις αστραπές και το μπουμπουνητό...
Εγώ είμαι η σταγόνα. Το σύννεφο. Το μπουμπουνητό.
Η δύναμη. Η ηρεμία.
Δύο αντίθετα συνυπάρχουν με τόση αρμονία.
Εγώ είμαι.
Ακούω τις σταγόνες να χτυπάνε τα κεραμίδια...
Σε υπνωτίζουν.
Ηρεμία. Χαλάρωση.
Κουκουλωμένος με μια κουβέρτα.
Καθισμένος στην αγαπημένη μου πολυθρόνα.
Κοιτάζοντας έξω στο σκοτάδι...
Και ξαφνικά φως!
Άλλη μια ανάμνηση...

Για το τραγούδι της στιγμής...
Όχι της ημέρας.
Ανοίξτε τα δύο επόμενα links μαζί...
Δε χρειάζεται να τα παρακολουθήσετε...
Απλά έχετέ τα ανοιχτά ταυτόχρονα.
Θα καταλάβετε...
Link #1    Link #2