Ταρίφες

Μόλις μου πέρασε από το μυαλό (ναι, αυτό το αποννενοημένο του τίτλου!)
να γράψω για τους ταρίφες.
Την κίτρινη φυλή.
Τα κοπρόσκυλα.
Τους λεχρίτες που δε σέβονται τίποτα για μια κούρσα. (συνήθως διπλή ή τριπλέ)
Τους πουτάνας γιους που αν και επαγγελματίες μόνο επαγγελματιθκά δε συμπεριφέρονται.
Και όχι απλά προς τους πελάτες τους.
Αλλά κυρίως προς τους υπόλοιπους χρήστες των δρόμων.
Είτε είναι αυτοί οδηγοί, αναβάτες ή ακόμα και πεζοί.
Αρχικά ήθελα να απαριθμήσω όλα τα επίθετα/ ρήματα/ μετοχές που έχω αποκαλέσει κατά καιρούς τους εκπροσώπους της κίτρινης φυλής που κατά καιρούς έχω πετύχει.
Αλλά μετά σκέφτηκα (ΝΑΙ, σκέφτομαι!!) ότι είναι τόσες πολλές που δε θα την παλέψω να τελειώσω το post, και μάλλον θα αναγκαστώ να φτιάξω και Part 2, και τρία και βάλε λέμε!

Ξέχασα να αναφέρω ότι ακούω TUS στον ΕσυΣωλήνα. Ω, ναι! Εγώ ο μεταλλάς ακούω TUS.
Αν όμως προσέξετε προσεκτικά και με τη δέουσα προσοχή τους στίχους των "ασμάτων" του εν λόγω καλλιτέχνη,
...θα παρατηρήσετε μια ενδελεχή και αγνή αγάπη προς το γυναικείο φύλο.
Πάρτε για παράδειγμα το τραγούδι "Πουτάνα".
Η αγάπη του για το αδύναμο φύλο είναι εμφανής από τον πρώτο στίχο!
Παροτρύνει τις απανταχού γυναίκες να στραφούν προς τη δουλειά.
Να γίνουν επαγγελματίες! Να μορφωθούν για να επιτελέσουν ένα λειτούργημα.
Στο άσμα του "Σε κεράτωσα" δείχνει στις γυναίκες ανά την υφήλιο την ειλικρίνειά του!
Όπως πρέπει να είμαστε όλοι οι άντρες! (Εδώ γελάτε μάγκες)
Εξαιρούνται οι gayδες βέβαια.
Και μετά ακούω το "Τσόλι".
Εδώ μπορώ να πω ότι δείχνει την μη ηθελημένη λύπη που βγάζει ένας χωρισμός.
Έκδηλη είναι η αγωνία του καλλιτέχνη να αποδείξει την ευαισθησία των ανδρών.
Και εμείς πονάμε τσόλια, εεεεεε. (ουπς σόρρυ) κυρίες μου!!
Θα μπορούσα να αναλύσω ολόκληρη τη δισκογραφία του υπερμέγιστου εκφραστή της ανδρικής αγάπης προς το γυναικείο φύλο.

Πάει και το δεύτερο.
Αφού με χαλάει, τι το πίνω το <@#$%^*>μένο???

Άντε τσίου...

Α! Το τραγούδι της ημέρας... Ρε λες???

Πάμε άλλη μια.

Ας το δοκιμάσουμε κι αυτό.
Άλλη μια φορά.
Τι είναι η ζωή. Τι είναι ο άνθρωπος.
Έλα ντε. Αν το ξέραμε θα..
...θα τα παρατούσαμε?
Πιθανότατα. Αν ξέραμε τι είμαστε, θα σιχαινόμασταν και τα αυτοκτονούσαμε από ευθυξία.
Συνεπώς μόνο δύο είδη θα επιβίωναν στον πλανήτη τούτο!!
Οι κατσαρίδες και οι πολιτικοί.
Ή αν προτιμάτε οι κατσαρίδες και οι κατσαρίδες.
Γιατί οι κατσαρίδες...σόρρυ. Οι πολιτικοί, δεν έχουν ευθυξία.
Συνεπώς δε θα αυτοκτονήσουν.
Και θα επιβιώσουν.
Και θα τρώνε κατσαρίδες.
Αν και απο αυτές τρώνε ήδη.
Αφού τρώγονται μεταξύ τους.
Και είναι κατσαρίδες.
Συμπέρασμα?
Οι πολιτικοί τρώνε κατσαρίδες.
Τυχαίο?
Δε νομίζω!

Έχει νόημα να κάνουμε όνειρα?
Ειδικά αφού ή θα αυτοκτονήσουμε, ή θα γίνουμε/τρώμε κατσαρίδες.
Ποιό το νόημα?
Ακόμα και να κάνεις όνειρα.
Όταν έρχεται κάποιος και στα καταστρέφει τι κάνεις?
Τα ξεχνάς?
Τα παρατάς όλα?
Ξεκινάς από την αρχή και ελπίζεις?
Και αν επενδύσεις στην ελπίδα και έρθει ξανά κάποιος και τα καταστρέψει?
Μέχρι πότε συνεχίζεις να ελπίζεις?
Ποιό σημείο?
Ποιό κατάλοιπο αξιοπρέπειας θα χτυπήσει το καμπανάκι?
Τεσπά.

Νά 'ναι καλά ο θεός και οι δημιουργίες του.
Τι αλκοόλ και μαλακίες.
Ρε ουστ!
Άντε πάμε για ένα τρίτο.
Δε βλέπω τι πλήκτρα πατάω όχι τίποτα άλλο!

Άντε τσίου.
ParganMan signing off...
Γειά σου μικρούλα μου.

Το τραγούδι της ημέρας... (Να δω αν καταλαβαίνεις ρε!)

Αϋπνίες

Πάλι δε μπορώ να κοιμηθώ...
Δυστυχώς αρχίζει να γίνεται συχνό φαινόμενο τελευταία.
Σκέψεις πολλές.
Απροσδιόριστες.
Συγκεχυμένες.
Μάταιος κόπος.
Τίποτα δε βγάζει νόημα.
Ελπίζω να βλέπεις όνειρα γλυκά μικρούλα μου...

Πανσέληνος

Σύμφωνα με το τραγούδι,
"...έχει πανσέληνο απόψε, κι είναι ωραία..."
Θα έλεγε ότι θα ήταν ωραία...
Αν δεν την έβλεπε μόνος.
Αν δεν ήξερε ότι μια νύχτα νωρίτερα είχαν αποχαιρετιστεί.

Είναι δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί.
Το να λες αντίο. Ειδικά όταν είσαι αυτός που μένει πίσω.
Μόνος με τις σκέψεις σου.
Τις αμφιβολίες.
Τις πιθανότητες.
Σου είπε ότι δεν είναι αντίο.
Είναι "εις το επανιδείν".
Και προσπαθούσε να κρύψει τον πόνο του.
Και προσπαθούσε να μη βλέπεις τα βουρκωμένα μάτια του.
Και πολεμούσε να κρατήσει τη φωνή του σταθερή.
Να κρύψει τους λυγμούς που παλεύανε να βγουν.
Να καταφέρει να σε αφήσει να φύγεις.
Μη ξέροντας πότε θα σε ξαναδεί.
Αν θα σε ξαναδεί.
Πως θα σε ξαναδεί.

Έχει πανσέληνο απόψε...
Αλλά δεν είναι ωραία.
Πονάει.
Ένας πόνος βαθιά μέσα στην καρδιά του.
Προσπαθεί να ξεχαστεί.
Αλλά μάταια.
Θέλει να σκεφτεί κάτι άλλο.
Όχι εσένα.
Τι κάνεις.
Που είσαι.
Με ποιόν.
Γιατί.
Αυτό το γιατί τον στοιχειώνει.
Τον βασανίζει.

Αναπάντητα ερωτήματα.
Ελπίδες και όνειρα.
Όνειρα θερινής νυκτός...
Απόμακρα και αδύνατα.

Γιατί να βλέπει την πανσέληνο μόνος του...
Με την αγκαλιά του άδεια.
Την καρδιά του ραγισμένη.
Το μυαλό του να σκέφτεται εσένα...

Γιατί...

Το τραγούδι της ημέρας...

Ανθρωπάρια...

Κάποιοι πρέπει να βάλουν μυαλό.
Να μεγαλώσουν επιτέλους και να συνειδητοποιήσουν το περιβάλλον τους.
Άντρες και γυναίκες.
Ή καλύτερα, αρσενικά και θηλυκά.
Πολύ πιο αρμόζον πιστεύω.

Γιατί άντρας είναι αυτός που φέρεται σαν άντρας.
Που οι πράξεις και ο λόγος του αποδεικνύουν ότι είναι άντρας.
Και όχι κάποιος που συμπεριφέρεται σα μικρό παιδί.
Σαν 10χρονο που τρέχει να κρυφτεί πίσω από τα φουστάνια της μαμάς όταν συναντήσει δυσκολίες.
Αυτός που χαράζει δική του πορεία στη ζωή.
Και δεν ακολουθεί πιστά και κατά γράμμα τις οδηγίες/προσταγές/επιθυμίες. (όποιο προτιμάτε κρατήστε)
Αυτός που φέρει την ευθύνη των πράξεών του στις πλάτες του.
Που αναγνωρίζει τα λάθη του.
Αυτός που δε φοβάται να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του.
Ή έστω αυτός που όταν φοβάται δε ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια.
Γιατί πολλά παραμύθια μας ταΐσανε τόσα χρόνια ότι ένας άντρας πλέει μόνος του σαν τράτα στο πέλαγο.
Όχι κύριοι. Βασικά...
Όχι κυρίες μου! Γιατί οι μανάδες μας προσπαθούνε να μας εμφυσήσουν τέτοια πιστεύω.
Ώστε να γυρίζουμε στη μαμάκα όταν τα βρίσκουμε σκούρα.
Και αυτές να μη χάσουν ποτέ τα παιδάκια τους...
Μη χέσω.

Απεχθάνομαι γονείς που τρέμουν μη χτυπήσει το παιδί.
Μην πέσει το παιδί.
Μη ματώσει το γόνατο του παιδιού.
Λες και τα δικά τους γόνατα δεν είχαν ματώσει.
Οι μύτες τους δεν είχαν ανοίξει!
Και του φωνάζουν να προσέχει.
Και το μαλώνουν αν τρέχει.
Και του κόβουν τη χαρά της ζωής.
Την αίσθηση της περιπέτειας.
Την ικανοποίηση της ανεξαρτησίας.
ΕΛΕΟΣ έχω να πω...
Μονάχα ΕΛΕΟΣ.
Μαμόθρεφτα μεγαλώνετε, πάρτε το χαμπάρι.
Ανθρωπάρια που δε θα έχουν ποτέ δική τους βούληση και θέληση και όνειρα και στόχους και .... και....

"Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις παιδί μου?"
"Δεν ξέρω μαμά..."
"Γιατί δε γίνεσαι γιατρός?" (Για να κοκορεύομαι χωρίς νόημα στις λοιπές κατίνες της γειτονιάς ότι το παιδί μου πέρασε στην ιατρική και ας μην έχει πραγματικές προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης.)
"Ναι μαμά! Έχεις δίκιο! Γιατρός θέλω να γίνω!" (Και ας μην έχω την παραμικρή ιδέα τι αγγούρια πρέπει να περάσω για δεκαετίες και για ποιόν λόγο...)

"Σου αρέσει η κοπέλα μου μαμά?"
"Καλή είναι παιδάκι μου..."
"Τι λες να κάνω τώρα στη σχέση μου?
"Αφού μαγειρεύει/καθαρίζει/κρατάει το στόμα της κλειστό παντρέψου την παιδάκι μου.
Θα σε βοηθήσω κι εγώ!"
"Λες ρε μαμά?"
"Ναι παιδάκι μου. Για να την έχεις και δεμένη, να φοβάται να φύγει μακριά σου." (Και ας είσαι ανίκανος να την κρατήσεις κοντά σου...)

Θεέ μου...
Τιποτένια ανθρωπάρια χωρίς θέληση και μυαλό.
Κάποια στιγμή θα σας αφήσω και θα εξαφανιστώ...
Θα φύγω μακριά, κάπου που θα είμαι άγνωστος σε όλους.
Να ξεκινήσω από την αρχή.
Να χτίσω μια ζωή δικιά μου.
Και να πετύχω σε αυτή τη ζωή.
Στα όνειρά μου.
Και τότε θα είμαι άντρας.
Με κάτι αρχίδια ΝΑ!!! (με το συμπάθειο)
Γιατί θα έχω κάνει αυτό που θέλω.
Και θα το έχω πετύχει...
Το αν κάποια αποφασίσει ότι θέλει να είναι δίπλα μου όταν το κάνω αυτό,
είναι άλλο θέμα...

Το τραγούδι της ημέρας...

Κάποιος...

Τελικά είναι καλό να έχεις κάποιον δίπλα σου να σε στηρίζει στα δύσκολα.
Πολλοί έχουμε πει ότι την παλεύουμε μόνοι μας.
Ακόμα περισσότεροι ξέρουμε ότι λέμε ψέματα.

Όμως, όσοι από εμάς αποδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε ένα στήριγμα,
αυτοί θα καταφέρουν να επιβιώσουν.

Προσωπικά δεν ξέρω που θα ήμουν αυτή τη στιγμή χωρίς το στήριγμά μου.
Απρόσμενο και καλοδεχούμενο εν τέλει.
Ένα άτομο να μπορείς να εμπιστευτείς.
Να μπορεί να σε ηρεμήσει και να σε κάνει να ανοιχτείς.
Να πεις το πρόβλημά σου.
Απλά και μόνο να μοιραστείς το πρόβλημα, είναι η αρχή της λύσης του.
Μια βοήθεια.

Σ' ευχαριστώ μικρούλα μου...

Το τραγούδι της ημέρας... (Για να μην ξεχνιόμαστε!)